Middelste Broer kwam een jaar of 6 geleden met een plaatje van Fixkes aanzetten. Het bestond al een poos, dus het was niks nieuws. Maar ik had er nog nooit van gehoord. Ik vond het mooi.
Fixkes zingt over dingen die we allemaal herkennen.
Over schattige buikskes, lievelingsdieren, neukvriendjes en een superheld. Over verliefd zijn en het missen van die grote liefdes. Over Jody Foster en Woody Allen. Over vroeger, toen we nog klein waren. Over nostalgie en melancholie. Over dat niks echt weg gaat, en alles terug komt.
Kortom: Zaligmakende liedjes over het leven.
Als je teksten kan maken als: ‘Wa doede mee unne boemerang, as ge die muug zeit?’ dan behoor je tot de grote jongens.
Het laatste wat we (tot gisteren) van ze gezien hebben was in 013. Kleine zaal. Het was niet eens uitverkocht. Ik snap dat niet. Na afloop dronken we een biertje met de band en gingen we op de foto. Echt. Ik had bekant verkering. Ik ging los. Ik kreeg een poster voor op de wc en een playlist voorzien van lieve woordjes en handtekeningen. Ik kocht een cdtje. Zoals dat hoort als je fan bent. En 14. Ik was 36. Dat is zorgelijk, I know.
Ik baalde dat er geen stickers waren.
Soms heb ik dat. Dan raak ik in de ban van een bandje. De avond in 013 was zo geweldig… Ik wilde meer zien. Maar het werd stil. Héél stil. Regelmatig vroegen we ons af of ze nog ooit terug zouden komen.
Vanavond kregen we antwoord op de vraag waarom het allemaal zo lang geduurd heeft. ‘Wij zijn gewoon traag’. En vooral ik,’ zei de zanger. Hij kwam ermee weg. Hij wel.
Na een paar jaar radiostilte zijn ze dus weer aan het spelen. Meteen Middelste- en Jongste Broer gebeld. We moesten en zouden er heen. Helemaal naar Amsterdam. Ze speelden in de Tolhuistuin. In alle opwinding was ik de kaartjes vergeten. Maar gelukkig is Paradiso de beroerdste niet. We mochten toch naar binnen. Vooruit dan maar…
Het concert was geweldig. Het geluid in de Tolhuistuin is geweldig goed. Het was niet druk. Ik snap er niks van.
De op z’n minst scheetigste band van België, en zo weinig bezoekers.
Ze zijn zo verschrikkelijk leuk. Maar écht!
Fixkes. Gullie moogt in mijn poëzie-albummeke.
Bis!
