Hoi, Lief hier. Ferme Vrouw haar Lief, maar zo noem ik haar ook. Dan heb ik het dus over jullie Ferme Vrouw.

Ze is vandaag jarig. Dit is haar cadeau. Gefeliciteerd, hiep hiep!

Sja, want een cadeau voor Lief, da’s een lastige.
Ze koopt wat ze nodig denkt te hebben. En de rest heeft ze niet nodig. Buiten dat ben ik niet zo van de gekochte tierlantroepjes. Iets functioneels mag wel. Laatst waren haar sloffen versleten. Ik kreeg dat mee. Ik denk, leuk tussentijds cadeautje. We hebben vast een jubileum, 411 dagen samen ofzo. Dus ik stiekem een foto maken, van merk, type en maat, dan bestel ik ze vanmiddag. Toen zat ik dus vanmiddag, thuis achter de computer, sloffen te bestellen. Ping, bzzbzz, een textje van Lief. ‘Ik heb nieuwe schoenen besteld’, typte ze blij. Met een foto erbij. “Gave hè?!’ Ja, echt gave schoenen. ‘Heb je toevallig nog iets besteld?’ vroeg ik voorzichtig, want mijn muis zat ongeveer boven de ‘stuur maar hiernaartoe die sloffen’-knop. ‘Ja, sloffen, waarom vraag je dat?’ Kuk. Weer geen cadeau.

Macarons mag ik ook niet meer zonder vooraankondiging of echtechtecht feestelijke gebeurtenis kopen. Die zijn echt wel goddelijk lekker, maar de lijn denkt daar anders over. En, eerlijk toegegeven, dat liep inderdaad ook een beetje de spuigaten uit. De mevrouw van de Macaronwinkel in Eindhoven komt uit Maasbracht, vierde dit jaar geen carnaval want een vriendin moest verhuisd worden en de katten heten Moos en Doctor Pip. Dat soort informatie krijg je ook niet van 1x macarons halen…

Bijna twee jaar geleden alweer, kwam Lief in mijn leven. Gewoon uit de catalogus hè. Dat was een mooie dag. PSV won van Cambuur met 6-2, maar gezien mijn interesse in het heroïsche voetbalspel ongeveer gelijk opgaat met die voor de ingrediënten in een pak chocoladevla is die winst niet de reden van de mooiheid van die dag. Dat de zon vet scheen ook nog niet eens. Maar die twee uur op het terras des te meer. Want Lief. Die maakte best indruk.

De tweede date kwam ze naar mij. Met de trein, want Limburg is immers het eind van de wereld en je weet nooit of je je auto nog kan terugvinden. Aan het eind van de avond begon Lief een beetje te draaien op mijn bank. ‘Ja, eh, ik moet zo maar weer gaan…’ zei ze. Oh crappy, wat doe ik dan verkeerd, dacht ik. ‘Niks’, zei ze, ze bleek heimwee te hebben. ‘Zal ik anders met je meegaan?’ vroeg ik. Dat was meer dan goed. Ze straalde. Ik waarschijnlijk ook. We kletsten in de trein, in de auto naar huis en bij haar op de panterprint-bank. Die is nu gelukkig weg, want hij zat voor geen meter. Vanaf toen waren we samen. Een setje. Ik maakte kennis met mijn nieuwe schoonfamilie, een sinterklaastheaterhobby, vriendjes en vriendinnetjes, de Braabse horeca en alles wat jullie allang wisten maar waarvan ik het bestaan nooit had kunnen gokken. Zij kreeg ook een lading nieuwigheden over zich heen, dingen die ik heel normaal vond. Ik heb kinderen, in zo’n 50/50co-bla-deal. Dat was wennen. Maar loopt heel gesmeerd. Ze deelt kledingadviezen met hun moeder, ook dat gaat heel goed samen. Ze zette zich meteen in bij mijn hobbyjobby, ik ben de man van de jassen in een club hiero. Ze is inmiddels volledig opgenomen in het team daar en als we samen over straat lopen krijgen we spontaan groeten en zwaaien mensen, ‘Hey, jullie zijn toch dat setje van de jassen!?’ Ja, dat zijn wij. Dan kijken we elkaar nog maar eens verliefd aan en beseffen ons geluk.

Het is natuurlijk niet altijd koek en ei. In het begin vond ik haar heel stellig. What Lief says (or thinks) goes. Op het stronteigenwijze af. Daar moest ik flink aan wennen. Ik heb zelf ook altijd gelijk natuurlijk, maar ik snap dat ik het niet altijd krijg. Dat was voor Lief evenzohard wennen. Maar ja, zij had over mij natuurlijk ook meer dan genoeg te klagen. En terecht, ik spoor natuurlijk ook maar half, maar inmiddels zijn we zover dat we blij zijn met onze verschillen. Mooi politiek correct gezegd hè?! Laatst was ze gevraagd een enquête in te vullen over hoe gelukkig Nederland zijn relaties beleeft. De partner moest ook een lijst invullen. Ik weet zeker dat we het gemiddelde Nederlandse relatiegeluk opgekrikt hebben. Nouja, ikzelf dan, want het moest anoniem en we mochten niet overleggen. Dat deden we achteraf natuurlijk lekker toch, en we bleken het ‘geheel mee eens’ te zijn. En ‘heel erg tevreden’.

Het afgelopen half jaar is het wat stil geweest hier. Lief kreeg een pittige opleiding voor haar kiezen. Dingen als stukjes schrijven schoten er daardoor bij in, want a; ze beleefde niks meer, want was constant aan het studeren, en b; mocht ze in het voorbijgaan wat beleven was er geen tijd om er een stukje over te typen. Lief zat duidelijk aan haar taks, zo niet er flink overheen. Gelukkig is ze gisteren voor het laatste deel geslaagd. Ze mag echt supertrots zijn. En anders ben ik het wel. Toch maar even een serieuze opleiding afgerond, naast een fulltime baan. Mooi verjaarscadeau hè?! Oh ja, want daar begon ik mee, een cadeau voor Lief, die alles al heeft. En verder niks hoeft. ‘Wat wil je voor je verjaardag, van mij?’ probeerde ik laatst nog. ‘Jouw onvoorwaardelijke liefde’ zei ze. Kuk. Weer geen cadeau, want die heeft ze al. ‘Die heb je al’, zei ik. Hartjezoenendesmileyhartje, want het was op Whapp.

Dan maar zo, eenmalig een gast-stukje op Ferme Vrouw. Weten jullie ook een beetje hoe wij dat zo doen, dat leven, en waarom het zo lang stil was. Ze heeft weer meer tijd, en zin, dus hou het hier in de gaten.

Gefeliciteerd Lieve Lien. Met je welverdiende diploma. En je verjaardag. En welkom terug hiero. Ik hou van jou. Hartjezoenendesmileyhartje!