‘Bent u jarig, juf?’ Ik kwam de klas inlopen en met name de meiden waren onder de indruk. ‘Wow u ziet er echt leuk uit!’ De ooh’s en aah’s waren niet van de lucht.
Ik had maar weer eens een jurkje aangetrokken. M’n benen had ik in de FakeBake gezet. Het jurkje had ik 100 jaar niet aangehad want er zitten geplooide mouwtjes in en dat is eigenlijk heel tuttig. Té tuttig naar m’n zin.

Wat ik vergeten was, was dat het materiaal van het jurkje vrij glad is, zodat het steeds over m’n beha naar beneden gleed. Irritant. Maar goed. Ik had het nou eenmaal aangetrokken, dus tja. Deal with it, Lien.

Ik was al bij de receptioniste geweest voor dubbelzijdige tape. Ze moest me teleurstellen. Snel door naar de handvaardigheidsdocent. ‘Ik heb wel Gaffa’, zei hij. Dat kan je oprollen dan heb je ook dubbelzijdige tape.’

Ik zette mijn schaamte opzij en legde uit dat het subtiel moest. Dat het voor m’n beha was. Tegen het schuiven van het jurkje. ‘Oh. Nee. Dan kan ik je niet helpen,’ zei hij. Teleurgesteld verliet ik het lokaal weer.

‘Nee, ik ben niet jarig. Ik moet vanmiddag op de foto. Bij een echte fotograaf.’ De kinderen vroegen me het hemd van het lijf. ‘Op de foto?’ Waarom? Wanneer? Met wie? Hoezo? Is uw rijbewijs verlopen?’
‘Het is geheim, jongens, sorry. Ik mag er niks over zeggen’.
Met man en macht werden er pogingen gedaan om iets te ontfutselen. Ik trapte er niet in. ‘Pak je boeken, jongens, we gaan beginnen’.

Ja. Ik ben weer eens betrokken bij een geheim project. En daarvoor moest ik op de foto. Een dikke puist prijkt op mijn voorhoofd. Maar de fotograaf beloofde dat die gemakkelijk weg gefotoshopt kon worden.

Ik had echt m’n best gedaan. M’n haar zat heel leuk toen ik van huis vertrok. Maar de regen stroomde met bakken uit de hemel. Het eerste loopje, van m’n huis naar m’n auto, was al funest. Toen ik op school kwam moest ik wat verder lopen. Voordat ik binnen was, was alles nat en ingestort.
Ik had m’n halve beautycase meegenomen om m’n hoofd er leuker uit te laten zien, alleen was ik de haarlak vergeten. En een paraplu dus.

Ik deed m’n werk, draaide m’n lessen, had een afspraak bij m’n nageljuf, snelde langs het Kruidvat voor een bus haarlak en haastte me naar de fotostudio.
De fotograaf had een föhn maar dat was te laat. Het natgeregende haar was al opgedroogd en er was niet heel veel meer aan te doen.

Opgelaten stond ik voor de camera. Het was even wennen. Er stonden 4 mensen omheen dus ik voelde me erg bekeken. Om de haverklap moest ik m’n jurkje ophijsen. ‘Je jurkje!’, riep dan iemand. Op een gegeven moment werd het grappig en ontspannen. Er zijn heel veel foto’s gemaakt. Leuke, grappige en gekke foto’s.
Nu ligt m’n lot in de handen van de fotograaf. En haar fotoshop-skills.

Een nieuw geheim project, ik heb er echt zin in. En nee, ik mag er echt niks over zeggen, dus nee, jullie hoeven het ook niet te vragen. Maar als het af is, mogen jullie gaan speuren naar m’n puist en de levensreddende haarlak. Van het Kruidvat.