Afgelopen dinsdag kwam ik op mijn werk. Een leerling gaf mij een hand. ‘Ehm…’ Ze viel even stil. ‘Gecondoleerd’ fluisterde een andere leerling in haar oor.
‘Gecondoleerd, juf. Ik wilde bijna gefeliciteerd zeggen. Maar goed dat ik dat niet per ongeluk deed’.

‘Hoe is het met u?’
‘Wie is er dood?’ schreeuwde een andere leerling.

Ik begon te vertellen. Over mijn lievelingsoom Tinus. Over dat hij een broer was van mijn pa. En getrouwd met een zusje van ons ma.

Ik vertelde over hoe leuk hij was. Wat voor een geweldige oom ik altijd aan hem gehad heb. Over dat we, ‘toen ik zou oud was als jullie’ voor het eerst naar Pinkpop mochten met hem. Dat hij de Elfstedentocht wel drie keer geschaatst had. Dat hij wiet in z’n moestuin had. Over zijn geitenwollen sokken en het verhaal over zijn lievelingssandalen die hij op een dag nergens meer kon krijgen omdat ze nu toch écht uit de mode waren.

Ik vertelde over zijn trekzak. Dat hij m’n keuken geschilderd heeft en altijd met papa zorgde voor kachelhout. Lekker makkelijk. Dat hij altijd overal naar toe fietste, geen TV had en internet zo lang mogelijk uit zijn huis hield. Over dat hij 4 kranten per dag las en enorm genoot van muziek.

Ik vertelde dat hij ziek werd. En dat een heleboel dingen niet meer gingen. En dat dat voor iedereen (hij kende veel mensen) gruwelijk verschrikkelijk was. Maar dat hij positief bleef.
Ik vertelde over de avond dat hij stierf. Dat hij in bed lag in de woonkamer, vlakbij de tafel waar mijn tante, mijn pa en ma en ik aan de rode kool, aardappelen en hachee zaten. Ik vertelde dat hij letterlijk tussen de soep en aardappelen door overleed. Heel vredig.

Ik vertelde over de verdrietige maar mooie week die volgde. Over de rouwkaart met daarop een spreuk van oom Tinus over staartmeesjes. Over hoe hij in de schuur opgebaard lag en hoe ontelbaar veel mensen nog heel even naar hem kwamen kijken om afscheid te nemen. Dat het zo mooi was. Dat zijn trekzak er stond, het schilderij wat hij maakte, zijn fiets en mooie bloemen. Dat de kachel aan was en de kaarsjes brandden.

Ik vertelde over de kist die mijn vader maakte met mijn broer, oom en neef. Ik vertelde dat mijn moeder de kist bekleed had met een lekker zacht schapenvachtje en ongebleekt katoen. Over de regels op een natuurbegraafplaats.
Ik vertelde over zijn afscheid. Dat het eigenlijk een feest was. Een prachtig feest met live-muziek, verhalen, gedichten en mooie herinneringen. Over het prachtige takken-met-tulpenstuk wat op zijn kist stond.

Ik liet een foto zien van hoe de zon door de glas-in-loodramen recht op zijn kist scheen. Dat het leek of hij licht gaf.

Ik vertelde over de geweldige staande ovatie die hij kreeg van alle mensen die bij zijn afscheid waren toen zijn naam nog één keer uitgesproken werd. Over hoe de mensen enthousiast waren omdat het zo verschrikkelijk mooi was. Over hoe ik met Moraal ook een stukje voor hem geschreven had. En dat hij dat zelf nog heeft gehoord toen we ‘oefenden’ voor hem, toen hij nog leefde.
Ik vertelde over de begraafplaats. Dat er mannen waren die een lied zongen. En dat iedereen nog even afscheid van hem kon nemen bij het graf.

Ik vertelde over het gezellige ‘feestje’ na afloop. Waar mensen mooie herinneringen deelden met elkaar.

Ik vertelde over het verdriet. Maar dat we ook blij voor hem zijn dat hij van alle pijn en ellende af is.

Het was een uurtje doodstil in de klas.
‘Wat mooi, juf. U zult wel verdrietig zijn’.
‘Dat klopt,’ zei ik. ‘En ik zal hem vreselijk missen’.