Blondie vertelde dat ze onder hypnose ging. Om af te vallen. Om de strijd tegen het voedsel te stoppen.
Ineens geen zin meer hebben in chips en chocola? Onmogelijk. Dat gelooft natuurlijk geen hond. Ik ook niet.

Maar Blondie werd dunner en dunner. En aangezien er nooit zo heel veel voor nodig is om me te overtuigen, besloot ik de Hypnosejuf te bellen.

Ik vertelde dat ik al een paar jaar aan het lijnen ben. Dat ik dan een enorme wilskracht heb. Maar dat die na een paar maanden ook weer met de Noorderzon vertrekt. En dat ik er in no-time weer uitzie als een plumpudding.
En dat ik nu ‘op z’n dunst’ ben, maar dat ik geen zin meer heb in dat gejojo.
Of ze me kon helpen.

‘Lien,’ zei ze, ‘je belt precies op tijd’.

We maakten een afspraak en een week later lag ik in haar stoel.
Ze vroeg wat ik wilde. De Hypnosejuf veranderde in een soort Sinterklaas. Ik mocht een verlanglijstje maken. Als een klein kind in een speelgoedwinkel begon ik te razen:
‘Ik wil niet meer de hele dag aan eten denken. Ik wil geen zin meer hebben in chocola om 1600 uur. Ik wil niet meer the urge hebben om na het eten nog een pak koeken weg te frommelen, of een zak chips. Ik wil af van de drang naar borrelnootjes (Poesta van de Jumbo) en van Chocomel in plaats van thee. Weg met de bodemdrift. Dat dus’.
Ik moest er zelf om lachen. No way dat dit ooit zou gebeuren.

De Hypnosejuf keek er niet eens van op.
‘En wat wil je wél?’, vroeg ze. Ik moest er even over nadenken.
‘Gezond eten, normaal doen, zoals als álle dunne mensen. Sporten leuk vinden, in plaats van mezelf aan m’n eigen haren naar de sportschool te moeten sleuren. Zo iets?’
Het klonk een beetje ongeloofwaardig, vond ik. Als een utopie. Een illusie.

Ik, de controlfreak, zou me over moeten geven aan de Hypnosejuf.
Maar ik ging er voor. ‘Alles voor een dunne Lien’, dacht ik nog, voordat ik mijn ogen sloot en in een heerlijk paradijs terecht kwam.

Na de hypnose had ik een date met Blondie. We zouden snel wat gaan eten bij McDonalds. Stom om daar af te spreken. McDonalds is voor een McChicken-menu zonder sla, met veel friet en twee keer mayonaise.
Maar ik deed iets, wat ik nog nooit eerder had gedaan bij de Mc.
Ik bestelde een salade met tonijn. Ik gooide de dressing erover en at hem smakelijk op.
Toen ik klaar was wees Blondie me op het feit dat ik de croutons niet had opgegeten. Dat was gek. Want croutons zijn m’n lievelings in de sla. Misschien wel, omdat daar de meeste calorieën in zitten.

Nog zoiets: Om de zes weken eet ik friet. Dat doe ik als ik naar de kapper geweest ben. Een collega zag dat ik geknipt was en vroeg me of de friet gesmaakt had.
Mijn hart stond stil. Geen moment had ik gedacht aan friet!
Na de kapper ben ik gewoon naar huis gereden en heb ik soep gegeten.

En heus. Natúúrlijk denk ik nog aan chocola of chips. En ik eet het ook nog wel. Maar een klein beetje.
Het klinkt misschien bizar, maar tegenwoordig zit ik regelmatig met twee mandarijntjes op de bank. En dat alles, zonder één centje pijn.
Het is niet te geloven he?

Hoe het kan weet ik niet.
Maar de Hypnosejuf verdient een lintje.

Hoera. Hoera. Hoera.