Ik kom er steeds vaker achter dat ik veel meer structuur nodig heb dan ik altijd gedacht heb.
Ik raak van streek als dingen waar ik blij mee ben veranderen. Dat past niet in mijn systeem. Ik kan daar niet zo goed tegen. Ik word er vervelend van. Ik raak ervan in de war. En ik moet er van huilen.
Mijn Partner, waarmee ik zo’n 6 jaar rondgereden had, werd bruut ingeruild voor een ander.
Hij was eigenlijk nog gewoon goed. Maar de Meneer van de Garage zei dat er kosten aan zouden komen. En eigenlijk was hij best duur in belasting. En bij nader inzien was het best onhandig dat ik altijd maar één persoon kon meenemen omdat ik geen achterbank had.
Toen ik de stap naar mijn ‘nieuwe’ auto gezet had, en mijn laatste ritje naar de dealer reed, voelde ik toch wat melancholie. Ik begon te praten tegen mijn auto. Dat had ik nog nóóit gedaan. Ik bedankte hem voor de geleverde diensten. Ik klopte op zijn motorkap toen ik uitstapte.
Ik kon wel janken.
Mijn vaste make-upmerk had vroeger de beste kleur oogpotlood EVER. Ik gebruikte dat al járen. En toen ging die kleur eruit. Ik ben alle drogisterijen in de omgeving afgestruind om de laatste exemplaren in te slaan. Soms kreeg ik gratis de testers mee. Dat is zo’n 6 jaar geleden.
Ik heb nu nog een gedeeltelijk exemplaartje over. Zo’n stompje wat eigenlijk niet meer in de puntenslijper past. Dus nu is het klaar.
En ik heb heus wel gekeken hoor. Géén van de kleuren die op de markt zijn gekomen komt ook maar een beetje in de buurt van wat ik wil. Echt niet.
Het stompje hangt nu op de plee. Bij alle foto’s, concertkaartjes en leuke herinneringen.
Ik had het ook met Sinterklaas.
Toen Bram van der Vlugt het Grote Boek van Sinterklaas aangeboden kreeg, aangekondigd in een extra Sinterklaasjournaal in de zomer, heb ik meteen m’n moeder gebeld. Huilend vroeg ik me af hoe dit nou weer in Godsnaam mogelijk was.
En wie kregen we er voor terug? Kees uit Flodder!
Hij zwaait te fanatiek. Hij praat te snel. En ook niet laag genoeg. Hij springt op Amerigo alsof het niks is. Hij heeft z’n staf eigenlijk helemaal niet nodig. Hij is niet oud genoeg. Niet Sinterklaas genoeg.
Maar het érgste komt nog…
Martine Bijl is gestopt met de Hakreclames. Martine Bijl is Hak. En Hak is Martine Bijl.
Er is niks moeilijker dan zo’n suf product als groenten in een potje op een leuke manier aan te prijzen. Martine Bijl deed dat prima. Samen met meneer de Haan. 27 jaar lang zat ze aan een tafeltje in één of ander knollenveld.
Er zijn maar héél weinig reclames die ik helemaal af kijk. Waar ik niet ga zappen. Hak was er één van. Ze waren altijd grappig. Veel woordspelingen in 40 seconden. Toegegeven, ze waren niet altijd even leuk, maar Martine Bijl kwam er mákkelijk mee weg.
En nou komt Ronald Koeman ineens de groenten uit een potje aan de man brengen. Ik vind het stom. En ik vraag me oprecht af waarom en door wie deze domme, foute beslissing genomen is.
Joris Linssen stopt met ‘Hello Goodbye’. Eva Jinek stopt met ‘Met het oog op morgen’. Thialf in Heereveen is ook ijsstadion-af. Nee, we moeten voortaan schaatsen in Almere.
En nou heeft Albert Heijn óók nog een nieuwe bonuskaart.
Dat trek ik niet.
Zucht.
