De pepernoten liggen al veel te lang in de winkels. De boekjes van de speelgoedzaken ploften ergens eind augustus al op de mat.
Afgelopen dinsdag begon het Sinterklaasjournaal en gisteren kwamen ze eindelijk weer aan in Oirschot; Sinterklaas en zijn lieve pieten.

De intocht wordt elk jaar mooier. Van heinde en verre komen mensen om deze belevenis te aanschouwen.
Een paar jaar geleden besloot Sinterklaas om wat later in de middag aan te komen in Oirschot.
Als de stoomboot rond 1600 uur aanmeert op het Standaardplein is het al een beetje schemerig. De lampjes in het hele dorp zijn aan. Ornamentjes kleuren de straten.
Kinderen staan vol verwachting te wachten op Sint en zijn pieten. Sommigen hebben een mijtertje op, anderen hebben hun gezichtjes zwart gemaakt. Meneer Bart oefent liedjes. De DJ-piet draait plaatjes.
Ontelbaar veel tekeningen en knutselwerkjes worden meegesjouwd. En ze worden allemaal bewaard. Sint hangt ze boven zijn bed. Of in zijn werkpaleis.
De spanning is af te lezen op de gezichtjes. Ook op die van mij.
Hij komt, hij komt. Die lieve goede Sint.

De stoomboot is prachtig versierd. Amerigo staat paraat. Op het plein zijn tientallen pieten en er komen er nóg meer als de boot aanmeert.
Sint en de Burgemeester houden een kort praatje want Sint wil naar de kinderen toe. Het dorp in! Want daar is het gaaf. Echt heel gaaf.

Er was een Sisi-wagentje. Er waren quads en riksja’s. Er waren oldtimers en bakfietsen. Er waren acrobaten en er was een pietenklasje.
Er was een plek waar kinderen Mario konden helpen met het bakken van pepernoten.
Sint had zelfs een orgelpiet meegenomen. Inclusief straatorgel met sinterklaasliedjes. Ik werd al week bij het idee. Nostalgischer kon ik het niet bedenken.

Sint zat op zijn paard, gevolgd door vele pieten en kinderen. Ze maakten een mooie tocht door kleine schilderachtige straatjes van Oirschot. Onderweg was er tijd voor warme chocomel. Langzaam liep de stoet richting de Sint-Petrusbasiliek.
Alle pieten hadden daar de boel al op z’n kop gezet. Er was gezelligheid alom. De kinderen zongen en dansten. De basiliek werd sprookjesachtig uitglicht. Het leek wel een soort Paradiso.

En toen gebeurde het. Sinterklaas kwam op Amerigo de kerk binnen. Kun je je dat voorstellen? Paardenvoetjes op de stenen van de kerk? Een bijzonder moment.
Er werd gezongen door Remon en Toon en natuurlijk Piccolo, Pedro, Mario en Julio. Sint genoot met volle teugen, net als al die vele kinderen.
En daarna was het tijd voor Sint om naar het Kleinste Huisje te gaan. Voor een bakje koffie, een borreltje en een paar uurtjes rust.
Er zijn heel veel kinderen die kadootjes willen. Er is dus heel veel werk aan de winkel.
En voor je het weet… is het vijf december.

Dat heeft Oirschot goed voor elkaar.
Jammer als je dit gemist hebt. Gelukkig is er volgend jaar is er weer volop intochtvreugde.

Nostalgie en Traditie. Zoals het hoort.
Gewoon. Met zwarte pieten.