Koningin Maxima wil graag dat er meer muziekles gegeven gaat worden op de basisschool. Muziekles traint gebieden in de hersenen waardoor je je beter kan inleven in anderen. Je hersenschors wordt dikker, waardoor je ook beter wordt in taal en rekenen. Ik geloof dat dat ook de bedoeling is van onderwijs…

Ik ging op AMV bij Jannes.
Ik kreeg van m’n moeder een nieuw mapje. Met blaadjes met notenbalkjes erop. Wow. Ik kan er nog blij van worden.
Jannes was een goede muziekleraar. Een fijne, rustige man. Hij speelde prachtig viool en piano. Ik leerde noten lezen. En Solsleutels tekenen. Hij legde uit wat mollen waren en bessen. Ik snapte het allemaal. We leerden de duur van de noten en hoe we stokjes en vlaggetjes moesten tekenen.
Ik ging met plezier naar de muziekles. Maar zingen vond ik verschrikkelijk. Ik zong zo vals als een kraai. En ik durfde niet. En als de xylofoontjes uit de kast kwamen begon ik al te bibberen. Ik was altijd te laat en ik speelde de verkeerde noten. Tegen de tijd dat het kwartje viel, was de les alweer voorbij. Jammer.

Na de AMV ging ik blokfluiten. Het was niet echt een succes. Het geluid van een blokfluit is niet bepaald fijn aan je oren. Wist ik veel.
Er was altijd gedoe thuis. ‘Ga eens oefenen’, zei m’n moeder dan. En als ik dat deed mopperde oudste broer dat het geen gehoor was en vals. Of ik asjeblieft op kon houden want hij kon de TV niet volgen.

Dus ging ik naar orgelles. Dat kon namelijk met een koptelefoon. Nou goed. Daar hebben jullie over kunnen lezen. Als je dat niet gedaan hebt, kan dat hier.
Het was een drama. De leraar stonk en ik oefende nooit. We hadden wel een vet orgel thuis. Ik heb spijt dat ik daar nooit wat meer mee gedaan heb. Na een jaar hebben we een briefje in de muziekschool gehangen. ‘Te koop. Mooi orgel’.

En toen wilde ik net als Candy Dulfer worden. M’n moeder kende inmiddels mijn aspiraties op muziekgebied, dus we leaseden een sax. Eerst kijken of het lukte en als ik niet afhaakte konden we het ding altijd nog aanschaffen.
Het was een prachtexemplaar. Ik kreeg er rietjes bij en een standaard.
Ik ging op les bij Pieter. Pieter speelde bij ‘de Veulpoepers’ en was een toffe man.
Jarenlang elke week op en neer naar Tilburg. Oom Tinus was de taxi.
Saxofoon vond ik leuk. Ik zat nog een poosje in de schoolband en kan me vaag een obscuur dweilorkestje herinneren.

Toen ik ging samenwonen hoorde ik altijd het gehuil van de baby van de buren. Niet erg. Maar als ik die baby kon horen, hoorden zij natuurlijk ook mijn getoeter. En dat stukje ‘inleven in een ander’ is bij mij na al die jaren muziekles goed ontwikkeld. Ik kon me voorstellen wat een ramp het moest zijn. Bovendien werden andere dingen belangrijker.
Na een jaar of acht stopte ik met spelen.

Ik ben het met Maxima eens. Muziekles moet terug op de basisschool. Kinderen moeten weer bandjes beginnen.
Ik wil weer jongetjes door het dorp zien fietsen. Met een gitaarkoffer op hun rug.
En meisjes met dwarsfluiten of een viooltje.
Concertjes in de garage. Voor vrienden, familie en de buren.
Met kaartjes voor een euro.