Wanneer is eigenlijk het goede moment? Om de kerst-entourage weer van zolder te halen bedoel ik.
Ik vind het altijd een dingetje.
Al vóórdat de Goedheiligman z’n verjaardag vierde, tierde de kerst op school al welig.
Het was geloof ik maandag 2 december. Ik vroeg nog of we niet eerst Sinterklaas zouden vieren, maar dat viel niet in goede aarde. Het moest. En wel NU.
Dus terwijl de pepernoten nog in de docentenkamer op tafel stonden, prijkten in de keuken de kerstlichtjes ons al tegemoet.
Net als dat de pepernoten véél te vroeg in de winkel liggen, zijn ook steeds meer mensen héél vroeg met de kerstentourage in de weer. Kerstshows die al in september beginnen. Mensen die al vóór pakjesavond de boom hebben staan. Ik weet niet…
Toen ik nét in Het Gat woonde, had ik nog een andere buurman. Het huis werd gekocht in april. Volgens het taxatierapport was het een huis ‘op stand’ en had ik (naar ik dacht) toch bescheiden buren. Niks aan de hand zou je zeggen.
Tot het december werd…
Ik kwam op een dag thuis van mijn werk. Het was al donker en ik reed de straat in. In eerste instantie dacht ik dat de brandweer voor de deur stond. Flikkerende lichten. Toen ik dichterbij kwam, bleek er een humongous arrenslee mét twee rendieren boven op het dak van de buurman te staan. Een hels groot en lelijk ding, gemaakt van lichtslang! Geen grap.
Niet smaakvol, niet stylish verantwoord. En dat was nog niet het ergste. De lampen flikkerden aan & uit. En daarna knipperend aan & knipperend uit. En weer gewoon aan & uit. De ene keer snel, de andere keer langzaam. Als je nog geen epilepsie had, dan kreeg je het ter plekke.
Op stand. Mijn reet. Mijn huis was in één middag de helft in waarde gedaald.
Ik was serieus geschrokken.
‘Shit,’ dacht ik nog, ‘dit gaat me toch niet gebeuren he?’
Ik voorzag al dat we opgenomen zouden worden in de meest absurde kerstlichtjesroutes van Brabant. Dat ‘Hart van Nederland’ eerdaags aan de deur zou staan voor een item over kerstverlichting. En dat iedereen weer aan MIJ zou gaan vragen wat de buurman zich in z’n kop gehaald had.
Het ging alle perken te buiten. Het was verschrikkelijk. Ik kon wel janken.
Eenmaal bekomen van de schrik ben ik naar bed gegaan. Nou ja, dat wilde ik doen. Maar toen ik naar het slaapkamerraam getrokken werd, zag ik dat de buurman ook z’n hele achtertuin vol had staan met figuren, gevormd door lichtslangen. Allerlei kleuren. Een mislukt groen hertje, met gele oogjes. Een rode Kerstman met een witte baard en gele handschoenen. Ergens achterin had hij nog wat lichtjes in een oude conifeer gegooid. Het was om te janken. En ook deze lampjes gingen aan & uit. Hij had ook lichtslangen om de ramen van de garage heen gehangen. Schots & scheef. En maar de helft deed het.
Het was al over elven. Ik kon niet slapen door lichtshow buiten. Ik wachtte eigenlijk op het moment dat hij de stroom eraf zou halen. Voor de nacht. Om energie te besparen. En om mij m’n nachtrust te gunnen. Maar het gebeurde niet.
Alsof ik op de wallen woonde. Of in één of ander achterbuurtje in Tokio. Waar de neonreclame 24/7 flikkert. Het leek wel kermis. Nee. Het wás een kermis.
Ik vreesde met grote vrezen. Dat mijn eigen bescheiden boompje voor eens en voor altijd in het niet zou vallen met Kerst. Dat ik voor eens en voor altijd bestempeld zou worden als ‘de buurvrouw van het huis dat met Kerstmis zo vreselijk toegetakeld is’.
Je zou er maar wonen. Schande!
De buurman is mijn buurman niet meer. Het jaar na de grote kerstblamage zijn ze vertrokken. Wil je weten waar ze wonen?
Ga een rondje rijden. Daar, bij die twee rendieren en een arrenslee boven op het dak. Aan, uit, aan, uit, aan, uit…
Dáár is het.
