Ik woonde nog samen met nummer 2. We woonden in een dooie, gezapige, ingeslapen buurt in een doodsaai gehucht.
Op maandag werd het huisvuil opgehaald. Dan moest de kliko aan de straat.
Zo gezegd, zo gedaan.

Maar ’s avonds toen ik de kliko wilde binnenhalen, stond het ding niet meer op z’n plek.
Het kon haast niet waar zijn, dat iemand de verkeerde had meegenomen, want elke kliko was braaf voorzien van een huisnummer. Of klaprozenstickers van IKEA.

Ik wachtte een paar dagen.

Het bleef stil in klikoland. Niets wees er op dat die van ons nog ooit terug zou komen.
Ik besloot de gemeente te bellen. Een aardige mevrouw vertelde me dat ik aangifte moest gaan doen bij de politie. Dan had ik namelijk een officieel bewijs en zou er een nieuwe kliko geleverd kunnen worden.

Internet was nog niet helemaal doorgedrongen, of tenminste, online kon je nog geen aangifte doen.
De volgende dag reed ik naar het dorp verderop. In het lokale politiebureau moest ik meekomen naar een kantoortje. Daar heb ik mijn probleem uitgelegd.

‘Dus u komt aangifte doen van diefstal?’ vroeg de politieman.
Ik zei dat ik niet zeker wist of hij gestolen was, maar dat hij in ieder geval niet meer op de plek stond waar ik hem achtergelaten had.
De politieman vroeg of ik de buurt gecontroleerd had.
Ik vertelde dat ik een rondje heb gelopen, en daarna een iets groter gebied uitgekamd had met de auto. En dat ik wat buurtonderzoek gedaan had in de straat. En dat ik dus een paar dagen afgewacht had, in de hoop dat hij vanzelf terug zou komen.

‘Oke,’ zei de agent, ‘het is dus vermissing’. Dan heb ik het signalement nodig. Ik dacht dat ik slachtoffer was van een 1 aprilgrap. Of dat er op z’n minst een verborgen camera was opgesteld.
‘Het signalement?’ Ik moest lachen.
‘Ja,’ zei de agent, een beetje kortaf. ‘Ik moet weten of het om de groene, de bruine of de grijze kliko gaat’.

Ik vertelde dat het om de grijze kliko ging. En dat er een zwarte sticker op de klep zat, met in blauw/witte letters STUBRU erop.
Om ‘het signalement’ zo uitgebreid mogelijk te duiden, vertelde ik ook nog dat hij twee wieltjes had. En ongeveer 1 meter 10 hoog was. En dat ik niet precies wist hoeveel er in kon, maar dat het een ‘grote’ kliko was.
Ik vond het een goede beschrijving. Maar de politieman kon er niet om lachen.

Ik moest hem nog vertellen waar ik de kliko voor het laatst gezien had en wanneer ik hem officieel miste.
De agent noteerde alles. En toen moest ik een verklaring tekenen. Ik kreeg keurig twee exemplaren. Met een stempel. En toen rende ik naar het gemeentehuis. Er zou een nagelnieuw exemplaar komen.
Ik belde Studio Brussel voor een nieuwe sticker.

Precies een week later stond onze eigen, vertrouwde kliko weer precies waar ik hem had achtergelaten. Hij was helemaal beschadigd. De sticker was kapot en er zat een gigantische deuk in de klep.

Waar die nou ineens vandaan kwam…geen flauw idee.
Ik sloeg de deuk eruit en plakte er een nieuwe sticker op.
Hij kon er weer even tegen.

Alsof er niks gebeurd was.