Ik weet niet hoe het bij jullie zit, maar ik word helemaal lyrisch als mijn naam ergens op staat.
Dat komt omdat mijn naam nooit ergens op staat…
Waar andere kinderen vroeger leuke armbandjes met hun naam hadden, moest ik het doen met algemene termen als ‘happy’ of ‘love’.
Als anderen op hun verjaardag de cd-met-naam-gezongen-liedje ‘Dit is je verjaardag’ van Jody Pijper afspeelden, kon ik alleen maar jaloers toekijken. Ik moest het doen met ‘Hé Kanjer, dit is je verjaardag’.
Diepe teleurstelling maakte zich van mij meester als het draairek met naam-mokken er géén had met ‘Lieneke’ erop.
Boos kon ik worden. Dat ik geen Anita heette. Of Jolanda. Want die zaten er altijd wél tussen.
Ansichtkaarten, sleutelhangers of hangertjes; iedere naam was te koop. Linda, Melody en Chantal. Maar geen Lieneke.
Toen ik later mijn naam veranderde in ‘Lien’ werd het niet veel beter.
Als alternatief schreef ik overal mijn naam op in mooie letters. Ik kleurde en verfde erop los. Ik knipte losse letters uit de krant of tijdschriften. Helaas was het nooit zo mooi als een sticker of een kaartje met je naam erop gedrukt.
Lien is een fijne naam. Ik snap niet dat veel meer ouders hun kind zo noemen. Maar echt.
Eéntje ken ik er. Eén superleuke jongen die zijn dochter Lien genoemd heeft. Zó jammer!
De klacht over dat mijn naam nergens te krijgen valt, wordt vaak weerlegd door de mensen.
Zeer regelmatig (vaak met carnaval, tijdens een EK of WK, of als het kermis is in het dorp) krijg ik foto’s toegestuurd vanuit het café. Het zijn foto’s van de nooduitgangenbordjes. Daar staat ‘van Lien’ op.
‘Haha, van Lien!’ zeggen ze dan. Of ze vragen of die nooduitgang van mij is. Ze denken dat ze me een groot plezier doen. Natuurlijk hebben ze gedronken; dat kan niet anders. Ik neem het ze ook écht niet kwalijk. Ze zijn lief; de mensen. Ik vind het fijn als ze aan me denken. Maar echt sexy is het niet; zo’n nooduitgangbordje met je naam erop. Ik heb liever een petje. Of een keycord.
Verbaasd was ik dan ook toen ik afgelopen week van de tekenjuf een foto kreeg met daarop een fles met ‘LIEN’.
Mijn hart sloeg over. Bij nadere inspectie bleek het om een merk limoncello te gaan. Ik had er nooit van had gehoord, maar dat kan ook niet want het bestaat nog niet zo lang. Ik deed een vreugdedansje; heel uitgebreid en lang. Met oergeluiden en gênante moves en alles. Sakker wat was ik blij!
Ik kon niet anders dan meteen een fles bestellen. Mét glaasjes-met-mijn-naam-erop natuurlijk. In het vakje ‘opmerkingen’ schreef ik dat ik Lien heet. En dat ik juf ben. En dat ik het zo leuk zou vinden om een sticker op m’n agenda te kunnen plakken.
De spullen zijn geleverd. Inclusief stickers en een viltje. Een VILTJE!
Heb ik éindelijk ook eens iets waar m’n naam op staat.
Het werd hoog tijd.
