Ik heb momenteel 295 ‘vrienden’ op Facebook. Een heel klein ieniemienie percentage daarvan is écht vriend. De rest is familie. Of kennissen. Of bekenden. Of semi-bekenden. Mensen die ik ooit één keer tegenkwam in de kroeg en mij vervolgens een vriendenverzoek gestuurd hebben.
Sommigen ken ik helemaal niet. Die zijn per ongeluk vrienden geworden.
Heel af en toe ruim ik op. Dan gaan er mensen uit waar ik me aan stoor.
Verder mag iedereen blijven. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd.
Ik ben dól op statistieken. Ik maak ze zelf. Van alles en iedereen wat op een dag, of in een periode voorbij komt. En dat vind ik oprecht leuk om te doen.
Op bepaalde dagen wéét je gewoon hoe je timeline eruit gaat zien… En mijn ‘vrienden’ brengen alles op een presenteerblaadje.
Op Moederdag en Vaderdag bijvoorbeeld.
Dan zijn de foto’s van gedichtjes, kadootjes en ontbijtjes op bed niet van de lucht.
Als Sinterklaas weer in het land is, komen er verlanglijstjes voorbij. En foto’s van kinderen met een sint- of pietenpak. Met pakjesavond als ultiem hoogtepunt. Zakken vol kado’s, speurtochten door huizen, en ‘Dank u Sinterklaasjes’.
Met kerst, als iedereen hun kerstentourage op facebook gooit en roept hoe gezellig hun huis is geworden.
Met carnaval. Als er grappige en creatieve foto’s voorbij komen van kostuumekes. Of van dronken mensen. Optochten en caféfoto’s. Of de ‘niet-posts’; de stilte van mensen waarvan ik weet dat ze carnaval vieren, maar niets op FB zetten omdat ze met een kater zitten. Of in de kroeg.
Met Pasen doet iedereen mee met de jaarlijkse paaseierenzoekacties. Kinderen verkleed of geschminkt als paashaas. Hele gezinnen in bossen en achtertuinen op zoek naar chocola en eieren, verstopt door vaders, opa’s en ooms.
Ik verheug me altijd op Koningendag. Mijn persoonlijke favoriet. Nieuwe aanwinsten, gekocht op de rommelmarkten worden trots getoond op FB. Versierde fietsen en bolderkarren. Blije mensen in rood, wit, blauw en oranje. Vlaggen en wimpels. Oranjebitters. Oranje tompouces. Oranje chocoladebollen. Wim-Lex. Màxima. Heerlijk.
Eerste schooldagen van het nieuwe schooljaar. Ook zo’n leuke. Allemaal broodtrommeltjes en rugzakjes. En nerveuze moeders die, wanneer hun kind veilig op school is aangekomen in huilen uitbarsten omdat er weer een periode is afgesloten. ‘Kleine kindjes worden groot’. Dat schrijven ze er altijd bij.
Sommige moeders zijn overigens héél blij hoor, met zo’n eerste schooldag. Kunnen ze eindelijk met de beentjes omhoog naar Koffietijd kijken.
Als ik ’s ochtends opsta en ik zie dat het gesneeuwd heeft, weet ik gewoon dat ik ’s avonds over de sneeuwpoppen, iglo’s en foto’s van warme chocomel met slagroom kan lopen.
In de zomer, als het erg heet is, dan komen de zwembadjes en voetenbadjes weer voorbij. Net als de tuinsproeiers. De ‘sokken in sandalen’. En de instaweathers.
Sommige mensen denken dat ik de draak steek met deze statistieken. En eerlijk gezegd is het met dat idee ook echt wel begonnen. De voorspelbaarheid en simpelheid van facebook… mijn hemel. Daar kon ik best wat mee.
Maar nu… Nu heb ik er serieus lol in. Hoe massaler, hoe beter. Hoe simpeler, hoe leuker. Hoe kneuteriger, hoe liever.
Echt.
Oh en dan nog wat:
Ik ‘like’ best veel. Dat heeft een paar redenen.
Ik ‘like’ omdat ik dingen écht, oprecht, menens leuk, grappig, goed, creatief, vermakelijk, aangrijpend of zielig vind.
Maar soms ‘like’ ik dingen omdat niemand anders dat doet. Uit meelij dus. Of ik ‘like’ omdat anderen mij ook altijd ‘liken’. Niet zozeer dat ik die post dan leuk vind, maar ja… voor wat, hoort wat.
En dat laatste is nu afgelopen. Dat ga ik niet meer doen.
Vanaf nu, ga ik alleen nog maar oprecht zijn op Facebook.
Dus als je een ‘like’ krijgt, dan méén ik dat. Dan is het een oprechte ‘like’. Eén waar ik achter sta. Waar ik erg om moet lachen, die ik goed vind. Waar ik respect voor heb. Die me raakt.
Of die ik té erg voor woorden vind. Dat kan ook.
Als iedereen dat nou gaat doen, dan weten we met z’n allen waar we aan toe zijn.
Oké?
Vanàààf…. NU!
