Tijd voor een confessie. Ik zit op Tinder.
Niet omdat ik een man zoek, maar wel omdat ‘een bepaald iemand’ me vertelde dat het héél vermakelijk is. Tinder is in mijn ogen voor sneue, kansloze vrijgezellen die op een andere manier niet aan de man of vrouw kunnen komen. Maar aangezien we wel zin hadden in een avondje lol, heb ik de app geïnstalleerd.

Voor de mensen die Tinder niet kennen: Er komen foto’s van mannen voorbij. Als zijn hoofd je niet aanstaat, swipe je naar links (kruisje). Als zijn hoofd je wel aanstaat, swipe je naar rechts (hartje).
Als hij jou leuk vindt en jij hem, dan is er een ‘match’.
Gemakkelijk zat.

Tinder is een vleeskeuring. Ik hou niet van vleeskeuringen. Je mag iemand namelijk niet beoordelen op z’n uiterlijk. Je kan hooguit voor jezelf beslissen of je met zo iemand over straat zou durven.
Mensen die pro-Tinder zijn, zeggen dat je dat in het echt ook doet; kijken naar de kop en dan beslissen. En daar hebben ze ook wel een beetje gelijk in.

Anyway.
De eerste de beste man die voorbij kwam had een goeie kop, maar hij was kaal. En ik val niet op kaal. Ik vind een bos haar gewoon leuker.
Alle begin is moeilijk. Ik wilde hem afwijzen en naar links swipen. Maar ik swipete per ongeluk naar rechts. Kak!

Hij had mij ook een hartje toebedeeld.
Per ongeluk een ‘match’ dus. Hemel. Ik werd er nerveus van.
We raakten aan de praat. De man bleek lief, kalm, leuk, aardig, creatief, intelligent, had een goede baan, woonde niet te ver weg en ik moest enorm om hem lachen.
Lang verhaal kort: We spraken af, hadden het een hele poos leuk, maar het werd niks. Eeuwig zonde.

Foto’s scannen dus. Mijn hemel. Mannen tussen de 40 en 45 zitten overduidelijk in de midlifecrisis. Ze hebben een motor, ze dragen een V-hals, hebben een glimmende gekleurde zonnebril. Allemaal redenen voor een kruisje.
Foto’s in de sneeuw, foto’s bij een BBQ, ondefinieerbare vakantiefoto’s, blote basten; nóg meer redenen voor een kruisje.
Sportieve mannen krijgen ook een kruisje. Niet allemaal dat gesport op zondagochtend; geen zin in. Mannen met pullen bier krijgen ook een kruisje.
Haantjes en opgepompte sportschooltypes ook.
En niet te vergeten; de doodsaaie mannen.
Nou. En dan blijft er dus niet zoveel over.

Ik ben op zich niet veeleisend. (Ja. Hier moet ik zelf ook om lachen). Maar ik wil geen spelfouten of taalfouten in de berichten. Verder vind ik dat ze leuke namen voor hun kinderen bedacht moeten hebben. Namen als Djayden, Kyano, Desteny, Romaysa, Djivano, Claudia en Xess-Xava (of iets van dat kaliber) komen er niet door.
En dan wordt het écht spannend. Als ik om ze moet lachen ga ik door. Als ze saai zijn dan stop ik.
Tja. En dan blijkt de spoeling dun. Of nou ja…

Inmiddels heb ik het wel gezien. De lol is er een heel eind vanaf.
Hoewel… Ik zit tegenwoordig regelmatig te kletsen met een leuke man.
Hij is grappig. Zijn kinderen hebben goede namen, hij is bijzonder mooi en hij kan nog zingen ook. Zijn berichten zijn foutloos en we kunnen het goed vinden samen.
Hij begon niet over ‘passionele koffie’ in het eerste gesprek; erg fijn.
Ja. Hij is eigenlijk best heel leuk.

Maar ja. Hij woont te ver weg geloof ik.
Jammer. Héél jammer.