Ik denk dat ik later een ‘vrouw met moeilijke voeten’ word. Je ziet ze wel eens lopen. Of strompelen, eigenlijk.
Vrouwen met wat blauwige, dikkige voeten. Ze kunnen ook rood zijn. Die vrouwen hebben geen enkels. Of nou ja, die zitten er natuurlijk wel, maar je ziet ze niet. Want er wordt vocht vastgehouden.
Ze dragen gezondheidsstappers die een paar maten te klein lijken. De voetjes puilen er helemaal uit. In de ochtend valt het wel mee hoor. Maar naarmate de dag vordert nemen de centimeters aanzienlijk toe.
Ik heb altijd met ze te doen. ‘Ga even zitten’, denk ik dan. ‘Koop een maatje groter’. ‘Leg je voeten omhoog’. ‘Rust uit’. ‘Laat iemand anders je boodschappen sjouwen’. Of zo.

Vroeger kon ik gemakkelijk de hele dag op Havaianas rondhuppelen. M’n enkels hadden duidelijk de vorm van enkels. Het zag er allemaal best florissant uit, op de witte dikke kuiten na. (Hoe dat zit, kun je HIER lezen).
Ik had geen last. Nooit. Nergens van.
Ik had bijna zulke mooie voeten als mama. Die wint. Want die heeft gewoon leuk maatje 38. En haar tenen zijn prachtig. Ik heb 42. Mijn voeten zijn breed. Dat is het verschil. Ik had al maatje 38 toen ik mijn communie deed. Maar dat terzijde.
Ik onderhoud mijn voeten prima. Eelt eraf, nageltjes geknipt en gelakt, crèmepje erop. Dat soort dingen.
Kneipp, Gehwohl en de voetvijl zijn m’n vrienden.

Een jaar of wat geleden begon de ellende. Ik had last van pijn en brandende voeten en ging naar de dokter. De diagnose was snel gesteld. Ik had ‘doorgezakte voorvoeten’.
‘Het is goed te verhelpen hoor’, zei de dokter geruststellend. ‘Met steunzolen’. Hij glimlachte.
Thuis heb ik zitten huilen. Steunzolen. My Goodness.
Anyway. Ik heb ze inmiddels een paar jaar. Ze doen hun werk prima.

Afgelopen weekend was ik met Lief in Berlijn. Een grote stad. Mijn ‘fijne sneakers’ inclusief steunzolen gingen mee. En m’n Havaianas natuurlijk. We hadden heel wat op het programma. Veel lopen. En na dag 1 was het al raak. 4 dikke blaren onder m’n inmiddels vochtvasthoudende, dikke voet.
HOE KAN DIT? De schoenen waren goed ingelopen en ik loop er al maanden op zonder gedoe.

Ik kon m’n sneakers niet meer aan (want blaren onder voet en achter op hak) en m’n Havaianas ook niet (want blaren tussen m’n tenen). Ik zag het weekje Berlijn al in duigen vallen.
We kochten een OV-kaart voor de rest van de week.
Ik strompelde als Lucille Werner door Berlijn. Zielig was ik. Heel zielig.

Berlijn is een bruisende stad. Met heel veel hippe, jonge mensen die de hele dag lopen. En héél veel van die hippe, jonge mensen dragen Birkenstocks.
Birkenstocks zijn bijna zo erg als ‘sokken in sandalen’. Birkenstocks zijn verschrikkelijk lelijk.
Nooit, maar dan ook nooit zou iemand mij in Birkenstocks zien.

Maar na die helse dag, die slapeloze nacht en die verschrikkelijke ochtend waar ik amper op m’n voet kon staan, brak nood wetten. Ik ben gezwicht.

Het kon niet anders.
Ik heb een paar Birkenstocks gekocht.
Zoals dat hoort bij een vrouw met moeilijke voeten.