Het begon allemaal een paar jaar geleden.
Nummer 2 droeg regelmatig sokken in sandalen. Ik vond het verschrikkelijk. Zijn tante was hofleverancier van geitenwollen sokken. Later werden het donkerblauwe Falke wandelsokken.
Ik snap het wel hoor. Lange dag hard gewerkt in de felle zon. Grote schoenen met stalen neuzen aan je voeten. Dan ben je blij dat je aan het einde van een zware werkdag je schoenen kan omruilen voor sandalen. Lekker luchtig in het busje.
Ik mopperde. Niet zozeer op de sokken in sandalen. Wel op het feit dat het ‘in het openbaar’ gedaan werd. Bovendien is het een kleine moeite om de sokken even uit te doen, alvorens de sandalen aan te doen.
Nummer 2 is al een jaar of zeven uit mijn leven verdwenen. Net als de sokken in sandalen-ergernis. Nou ja, de ergernis is niet verdwenen. Wel het feit dat ik me er druk over moet maken.
Want dat deed ik.
Het is ethisch en esthetisch natuurlijk niet verantwoord. Het is stoffig, suf en saai.
Sokken in sandalen-dragers hebben geen enkele notie van tijd, mode en elegantie.
Als je erop gaat letten, kom je dus werkelijk óveral sokken in sandalen tegen.
Ik maakte er foto’s van. Af en toe plaatste ik ze op Facebook.
Veel Facebook-vrienden raakten ook in de ban van sokken in sandalen. Al snel bleek dat het fenomeen OVERAL en ALTIJD voorkwam.
Op de meest onmogelijke tijden kreeg ik mailtjes, appjes en smsjes binnen met foto’s. Mensen kregen nekklachten van het naar de grond staren. De scanner stond altijd aan.
Op vakantie. In de dierentuin. In de Mediamarkt. In de supermarkt. Op festivals. Uit instellingen voor verstandelijk gehandicapten. Maar ook op terrasjes en in het café, (of erger nog) in het restaurant; ze zijn werkelijk overal. Een soort plaag.
Onuitroeibaar en een doorn in het oog.
Sokken in sandalen beheersten het leven van velen.
Mensen konden niet meer slapen. Hun hele sociale leven stond op z’n kop.
Ik betrapte me er zelf ook op. Ik kon alleen nog turen naar de grond.
Kijk. Sokken in sandalen spotten is niet zo moeilijk. De kunst is natuurlijk om dit fenomeen een beetje fatsoenlijk op de gevoelige plaat vast te leggen. Als je zo’n overjarige hippie ziet, is het toch een soort van euforisch moment. ‘Camera!’, denk je dan. ‘En snel!’
Daarbij loop je natuurlijk de kans dat je betrapt wordt. Hoe ‘één met de natuur’ en ‘relaxt’ deze mensen ook vaak zijn, als sokken in sandalen-dragers erachter komen dat jij het als fotograaf op hun voeten gemunt hebt, kunnen ze link worden.
Het werd een obsessie.
In de nacht van 3 op 4 augustus 2014 had ik een nachtmerrie.
Ik stond in een soort Middeleeuws tafereel. Ik zag hoe een sokken in sandalen-drager aan de schandpaal genageld werd. Ik was toeschouwer en joelde hard mee. Ik gooide rotte eieren en tomaten.
Toen ik naar beneden keek, zag ik dat ik zelf sokken in sandalen droeg.
IK ZELF! Het waren Teva’s. Met witte sportsokken. En worst of all: mijn benen waren niet geschoren.
Badend in het zweet werd ik wakker. Ik checkte mijn telefoon en er waren weer vier foto’s binnengekomen die nacht.
Toen besloot ik dat we moesten stoppen. Dat was beter voor ons allemaal.
Het viel niet mee. Veel mensen hebben ontwenningsverschijnselen gehad.
Maar het ergste is geweest.
Op naar een nieuwe, mooie zomer.
En sokken in sandalen?
Nooit doen!
