Welgeteld 1 keer ben ik er geweest. Eén keer.
Twee jaar geleden werd ik uitgenodigd door Nachtje. (Ik noem haar ‘Nachje’. Dat is Limburgs voor nichtje.) Vrijkaartjes via haar lover.
Ondanks mijn gruwelijke heimwee besloot ik toch mee te gaan. En wel om 4 redenen.
- Ik was dankbaar voor de uitnodiging.
- Ik wilde Nachje niet teleurstellen.
- Het programma was geweldig en Lowlands is LEUK.
- Het moest maar eens afgelopen zijn met de flauwekul die Heimwee heet.
Voor het eerst in 10 jaar ben ik 2 hele nachten van huis geweest. Het was een heel gedoe. En ik hou niet van gedoe.
Van tevoren had ik natuurlijk de nodige stress gehad. Bijvoorbeeld over hoe we gingen plassen ’s nachts.
Na wilde ideeën over luieremmers met zaagsel of kattenbakkorrels, zijn we uitgekomen bij 2-literpakken Bar-le-Duc.
Plassen moest in de tent, want ik weigerde ‘s nachts die hele camping over te struinen op zoek naar een plee. Ik zou struikelen over scheerlijnen en m’n voeten open halen aan haringen die half uit de grond staken. Ik was bang in verdwaalde broodjes hamburger te stappen en vervolgens de mayo de volgende ochtend terug te vinden in m’n slaapzak.
No Fucking way!
Het was het heetste weekend ooit. 35 graden.
Ik had heimwee. Ik heb gejankt, was chagrijnig, had hoofdpijn en kreeg pijn in m’n rug en kramp in m’n kuiten en voeten.
‘Laat me maar even,’ appte ik naar Nachje. ‘Dit is heimwee. Het gaat wel over’.
Huilend toog ik naar de Barn. Daar koelde André Amaro mijn voeten met schoon koel water. Hij weet het niet, maar hij maakte mijn heimwee-momenten iets draaglijker. Ik ben hem nóg dankbaar.
In de Barn kon ik janken zonder dat iemand het zag.
En tóch, achteraf gezien, was het eigenlijk best een leuke Lowlands. Met goeie muziek, een wereldrecord watergevecht, en mooie mensen.
En ik heb het overleefd.
Afgelopen jaar kreeg ik wéér een uitnodiging. In eerste instantie was ik weer (enigszins gematigd) enthousiast.
Maar hoe meer uur U dichterbij kwam, hoe onrustiger ik werd.
Ik kreeg visioenen van eindeloze rijen bij de douche en plee. Ik bedacht dat het wel eens kon gaan regenen en dan zou de camping één grote modderpoel zijn. En eigenlijk was het programma helemáál niet zo leuk. Ik had al een paar nachtmerries gehad. Dan droomde dat ik in m’n nakie in de Alfa stond en alles en iedereen kwijt was. Lowlanders keken me aan en moesten lachen. En dan ging ik rennen en dan viel ik met m’n gezicht in een broodje hamburger. Met mayo.
Wéér twee nachten van huis… En als ik dan weer kramp zou krijgen? Of ziek zou worden? Of als er ‘thuis’ iets zou gebeuren en ik weer naar huis moest? (Jaja. Ik doe dan alsof ik aan de andere kant van de wereld zit).
Q en het hele halve groepje uit de Grote Stad zouden niet gaan. En Nachje wilde ook af en toe haar lover zien. En dan zou ik daar moederziel alleen rondlopen. Tussen 55.000 Lowlanders.
Toch werden er plannen gemaakt. Ik wilde me niet laten kennen.
Jongste Broer zou, net als het jaar daarvoor, onze tent opzetten. Wij zouden later aansluiten. Want drie nachten was natuurlijk uit den boze.
Eigenlijk was het allemaal weer goed geregeld.
Maar toen ging het mis.
Twee weken voordat we zouden gaan had ik al halve nachten wakker gelegen. Ik werd doodongelukkig van het idee dat ik weer naar Lowlands moest. Ik had gejankt en vele tientallen smoesjes bedacht om niet te hoeven gaan.
Ik moest en zou afhaken. Ik wilde écht niet meer.
Dus ik appte Nachje. Dat ik wilde praten.
Ik vond het zó ondankbaar van mezelf. Ik voelde me zo verschrikkelijk klote. Wat was IK een slap wijf. Ongelofelijk.
Een uur later belde ik haar. Met lood in m’n schoenen. Ferme vrouw was even héél klein.
Met trillende stem vertelde over m’n nachtmerries. Dat ik al ziek was vér voordat we richting Biddinghuizen zouden vertrekken.
En dat ik écht niet mee wilde.
Maar Nachje zag het probleem niet zo. Ze zou wel iemand anders vragen. Ik moest me vooral niet druk maken. En het moest leuk zijn en geen ‘moetje’.
Wat een ongelooflijk stoere vrouw.
Opgelucht haalde ik adem.
Dit jaar is er geen sprake meer geweest over Lowlands. Of toch. Jawel. Van de week zat ik te eten met Nachje. Ze vroeg of ik zin had om mee te gaan.
Gelukkig was het een grapje.
Nee. Nooit meer Lowlands voor mij.
Ik heb gekeken op TV. Warm en droog.
En daarna gewoon lekker in mijn eigen bed.
