Hij is mijn lievelings.
Broer van papa, getrouwd met de zus van mama. Ze hebben geen kinderen. Vroeger grapte hij altijd dat hij daar maar beter niet aan kon beginnen. Hij kende ons… Met dezelfde genen zouden zijn kinderen ongeveer worden zoals wij. Hij bedankte feestelijk.
Ik ben overigens altijd wel benieuwd geweest hoe die kinderen er dan uitgezien zouden hebben.
Tinus is zeer geliefd bij ‘de mensen’. Iedereen in het dorp en daarbuiten kent hem. Hij is zelfvoorzienend.
Hij bakt brood, heeft fruitbomen en een gigantische moestuin. Hij kweekt prei, boontjes, courgettes, kool, wiet, aardappelen, peulen, kapucijners, bieten, pastinaak en wortelen. En alles biologisch. Hij hakt houtjes voor de kachel. Zijn weitje wordt met de hand gemaaid.
En hij heeft schaapjes. Héél idyllisch.
Tinus was vroeger van het actie voeren. Hij was tegen de neutronenbom. Hij is oprichter van stichting ‘Red de Mus’ en ik geloof dat hij zich ook nog ooit ergens aan een hek vastgeketend heeft om te voorkomen dat er al te veel oorlog gevoerd zou worden.
Hij had een Renaultje 4 met een ‘ban de bom-sticker’ achterop. En een Manchesters jasje met een gebroken geweertje. Hij was een hippie vroeger. Met een lange baard en geitenwollen sokken in sandalen. Ja heus.
Tinus wilde op een dag lederen sandalen gaan kopen. Dezelfde als die hij 20 jaar geleden al had gekocht. ‘Oh’, zei de verkoopster, ‘die bestaan niet meer.
Dan zul je naar Jeruzalem moeten’. Dat vonden wij grappig. Tinus was teleurgesteld.
Wij vonden Tinus vroeger altijd cool. Al toen we 14 waren mochten we, voor het eerst van ons leven, mee naar Pinkpop. Dat was natuurlijk een geweldige belevenis
Hij heeft ons altijd meegenomen naar concerten en optredens. Tegenwoordig zijn de rollen omgedraaid en mag hij met óns mee.
Tinus is niet van de techniek. Sterker nog: hij is wars van alles waar een stekker aan zit. Hij heeft dan ook geen TV in huis. Wél een abonnement op vier kranten. In de tijd dat CD-spelers op de markt kwamen, was hij wel één van de eersten die er eentje kocht. Want hij is een échte muziekliefhebber.
Het duurde natuurlijk een tijdje voor er internet in huize ‘de Mats’ kwam. ’t Is dat Tante graag online ging. Die snapte ook wel dat je niet altijd bij het oude kon blijven.
Tinus zegt altijd: Als je maar lang genoeg achterop blijft, dan kom je vanzelf een keer voorop. Net als bij wielrennen’.
Mocht hij ooit alleen achter blijven, dan wil hij ook zijn bakelieten telefoon het huis uit hebben. ‘Ik fiets wel naar de mensen toe, als ik iets nodig heb’, zegt hij dan.
Altijd alles op het gemak. Hij is nog nooit in Amsterdam geweest. Dat vindt hij een grote hectische stad.
Wel gaat hij vrolijk op de fiets naar Rome en Roemenië.
Vroeger wielrende hij. Hij was best goed.
Waar het mis is gegaan weet ik niet precies.
In het verleden heeft Tinus een paar keer de Elfstedentocht geschaatst. Met chocomel zaten wij voor de TV. Dat waren nog eens tijden.
Hij verdiende zijn kruisjes en kwam in de krant. Wat waren we trots.
Tinus speelt op een diatonisch accordeon. Speciaal laten maken in Italië. En hij oefent heel goed. Als hij 50 liedjes kan spelen, dan gaan goede vrienden van hem trouwen. Hij speelt al jaren. Maar die 50 liedjes zitten er nog niet in. Hij doet overigens érg z’n best. Er is een videoclipje van hem gemaakt. Al meer dan 1250 mensen zagen dat. We wachten nog op de grote doorbraak. Het zal niet lang meer duren…
Deze week schildert hij mijn keuken. Dat doet hij goed, en héél secuur.
Hij is niet snel.
Maar het is wél gezellig. Want hij is mijn lievelings.
Aanschouw hier het videoclipje van Tinus.
