De Mevrouw van de Linda belde of ik mijn maten door wilde geven. Van mijn bovenlijf.
‘Maten? Hoezo? Krijg ik kleding van jullie aan dan?’
Ik kreeg het al een beetje benauwd. ‘Ja hoor, wij doen de styling’.
‘Oh. Nou goed dan’. Ik vond het al een stuk minder leuk. Ik gaf m’n maten door en hing op.
Later mailde ze, of ik ook mijn cupmaat wilde doorgeven.
‘Mijn cupmaat?’ In plaats van te vragen waarom ze dié nou weer wilde weten, mailde ik ook die braaf door.
En toen had ik een slapeloze nacht. Of nou ja. Voor een groot deel slapeloos.
Het deel dat ik wél sliep, droomde ik. Over een lichtroze niets verhullend dingetje wat ik aan moest.
Doorschijnend. Te strak. Zonder mouwen. En met een héél diep decolleté.
Toen ik wakker schrok, stonden de wallen pontificaal op mijn gezicht. Twee dagen later zou ik naar Amsterdam moeten. Voor de ‘photoshoot’.
Tot overmaat van ramp ontsproot zich nog een fijne puist op mijn wang. Ik kon wel janken.
Ik besloot te bellen. Ik vertelde dat ik er stress van had. En dat ik wel iets met mouwen aan wilde. En niet iets doorschijnends.
‘Ik kan er niet veel over zeggen, maar wat ik wel weet, is dat het in pasteltinten is’.
Mijn hart sloeg over. ‘Lichtroze?’ vroeg ik nog. Maar de Mevrouw van de Linda wist het echt niet. ‘Het is een shirt’, zei ze.
Ik haalde opgelucht adem. Want in een shirt zitten mouwen. Mooi zo.
Vrijdag was de grote dag. Moraal en ik togen naar Amsterdam.
Keurig op tijd kwamen we in de studio van de Fotografe van de Linda. Het was een leuke vrouw. Ze was lief. En stoer. En er waren nog meer Mevrouwen.
Eén voor de visagie. En één voor de kleding. Er was ook een stagiaire. Die schonk water in.
Er waren macarons. En M&M’s. En stroopwafeltjes. Druiven en kersen. Het zag er heel leuk uit allemaal. Gezellig. Op z’n Linda’s.
Gewoon aan de keukentafel van de fotostudio werd ik in de make-up gezet. M’n haar werd geföhnd, m’n ogen kregen een mooi groen kleurtje en m’n lippen een glosje. We kletsten wat over koetjes en kalfjes. En heimwee natuurlijk.
Daarna werd ik naar boven gebracht. Daar ging het gebeuren. Moraal mocht even mee. Ik kreeg een héél lichtgroen pasteltinterig shirtje aan. Met een wijde hals. En een hemdje eronder. Het viel allemaal reuze mee.
Ja, tuurlijk. Ik zou zoiets zelf nooit kopen, maar voor deze gelegenheid was het leuk.
Alleen m’n hoofd zou op de foto komen. En m’n hals. En een stukje bovenlijf.
Maar niet m’n borsten. Of m’n armen. Mooi zo.
En toen moest iedereen weg.
Op advies van Moraal zette de Fotografe ‘Tante Lien’ op. Ze maakte een dansje. Ik moest lachen.
En toen moest ik op een krukje.
Het was nét echt. De Fotografe kreunde hoe mooi het was en hoe goed het ging en ‘Jaaaa zoooo, hou vast, jaaaaa heel goed! Prachtig!’.
Af en toe moest ik een millimeter naar links kijken. Of een millimeter omhoog. En vaak schoot ik in de lach. Maar ik mocht niet lachen. Of nou ja, ik mocht gerust lachen, maar niet op de foto.
Het was een serieuze aangelegenheid.
Het was snel klaar. Ik mocht wat fotootjes bekijken op het schermpje van de camera.
De Fotografe bedankte me. Ze zei dat het goed kwam. En dat oneffenheden ‘weggepiept’ zouden worden. Ze doelde op de puist, denk ik.
Lang leve Photoshop.
Toen we weer naar huis gingen, kreeg ik ‘een bedankje van Linda’.
Een heel sjiek tasje. Met een nog sjieker doosje erin. Met koekjes en chocolade. Met een uitgebreide beschrijving, in vloeipapier en alles.
Nou, dan weten jullie het wel he?
Linda. Die snapt het.
L’s favorites. Dingen waar we dol op zijn…
En nou moet ik wachten. Tot de derde week van juli.
En dat duurt nog heel lang.
