Q en ik gaan gemiddeld per zomervakantie twee keer ‘op vakantie in eigen land’. (Dat zouden meer mensen moeten doen. Iedereen vliegt maar naar Ibiza en Bali en Amerika. Maar niemand weet hoe mooi Nederland eigenlijk is, van dichtbij.) 
Anyway… We bezoeken een stad en doen cultureel. Exposities en zo. Kerkjes. Beelden. Kunst.
Dat is het idee.

Afgelopen vrijdag trokken we de binnenlanden van Nederland in. We gingen naar Utrecht.
Het feest begon al op het station van Den Bosch. We scoorden koffie bij de Starbucks.
Niks lekkers erbij, want Moraal had me 3 chocoladerepen cadeau gedaan in haar afscheidspakket. Q had die ochtend gekozen voor de variant ‘melk met hazelnoten’. Ze pasten namelijk niet alle 3 in mijn veel te kleine, veel te dure handtasje.

Gesetteld in de trein naar Utrecht kwam de chocoladereep al snel tevoorschijn. De eerste desillusie diende zich meteen aan. Hij was wit uitgeslagen.
Ik heb ooit gehoord dat je dat nog best kan opeten. Een aangezien wij de flauwste niet zijn (en veel voor chocolade over hebben) deden we een poging. Of nou ja, IK deed een poging. Q kreeg de kans niet eens. Ik tufte de chocola meteen weer uit. Hij was muf. Echt heel muf. De datum stond op precies afgelopen vrijdag. Hij zou dus nog lekker moeten zijn.
Helaas. Maar beter zo. Voor de lijn. En voor de puisten die zich nu niet zouden ontspruiten.

In Utrecht dronken we weer koffie. Onder een toren. Ik weet niet welke. Maar er waren veel Japanners. En daar word ik persoonlijk blij van.
Er waren ook mensen die hun zelf meegebrachte krentenbollen nuttigden op het terras. Dat kan natuurlijk nooit de bedoeling zijn.

De stadswandeling die we daarna maakten, was een flinke. We waren namelijk verdwaald (ik ben niet zo goed in oriëntatie, maar wel eigenwijs) en dus hebben we echt heel ver gelopen door het prachtige Utrecht en omstreken. Omdat we regelmatig moesten plassen (dan weer Q, dan weer ik) belandden we om de haverklap op het terras. Daar observeerden wij de locals. Ook heel enerverend…

We aten streekgerechten bij Meneer Smakers. Meneer Smakers maakt hamburgers en heeft twee etablissementen. De eerste (na een half uur lopen) bleek geen terras te hebben, erg ongezellig te liggen aan een grote drukke straat, en was dus geen optie.
De tweede vonden we na ruim twintig minuten lopen. Q nam een ‘Tante Truus’ en ik nam een ‘Tante Connie’. Echt. Heel lekker.

De geplande culturele bezienswaardigheden, waaronder de musea en kerkbezoeken zijn niet helemaal gelukt.
Op slippers is een stadswandeling na een paar uur namelijk best pijnlijk. En de terrassen waren verleidelijker. We namen wel de tijd om de prachtige panden te bekijken, en beelden van mensen. Op een paard of in een stoel.
Verder houden Q en ik allebei enorm van stokrozen. We konden onze lol op, want die groeien daar dus overal.
En Nijntje is dit jaar 60 geworden. Ge ziet er bekant niks van.

Nou ja. En toen was het tijd om weer met de trein terug te gaan. Vergezeld met een grote hoeveelheid Mienen, Truusen, Bertha’s en een enkele Frans, die ook allemaal gratis met de trein mochten, keerden we weer huiswaarts.

We dronken nog 1 bak koffie. Op het stoepje tegenover Jan de Groot in ’s Hertogenbosch. We zagen veel Bossche Bollen voorbij komen.
Maar we namen er geen.

Beter van niet.