Ik lees het Weekjournaal niet. Dus weet ik ook nooit wat over gemeenteplannen.
Pas toen ik een uitnodiging voor een informatieavond kreeg, begreep ik dat Beers op z’n kop gaat omdat er een nieuw dorpshart komt.

Lief checkte de plannen. Precies voor mijn deur, en dat van de buren, is een haag getekend.
Ik vond het prachtig. Dat wel.

Tot ik me realiseerde dat ik kon fluiten naar mijn privé-parkeerplaats.
We gingen meten. M’n auto zou wel passen. Maar ik zou niet op dat plekje kunnen komen. Ja, misschien wel hoor… M’n auto is best hip, maar hij kan nog nét niet springen of vliegen.

Ik was boos. Mijn grond. Daar moest mijn auto op. En dan kon niet met die haag.

Na een paar dagen mopperen, adviseerde Lief om bezwaar te maken. Ik was ervan overtuigd dat dat geen zin had. ‘Zo gaat dat bij gemeentes. Die hebben de plannen allang klaar. Ik heb niet op zitten letten. Ik ben te laat om bezwaar te maken. De info-avond is al gepland! Dan gaan ze écht niks meer veranderen.’

Ik besloot naar de informatieavond te gaan. Dat dachten meer mensen. Het was erg druk. Ik stond een poosje in de rij voor ik de Meneer van de Gemeente gevonden had.

Achter mij stonden alweer zes mensen in de rij, die ook een vraag hadden. Ik mompelde iets over mijn kliko. De auto liet ik achterwege. Ik vond het geen goed moment voor een verhitte discussie.
De Meneer van de Gemeente dacht dat er wel een kleine opening in de haag kon komen voor mijn kliko. ‘Schrijf het maar op, daar in dat boekje. Zet je telefoonnummer erbij, dan bel ik je’.

Ik deed braaf wat me gezegd werd. Maar ik had er een hard hoofd in. Kleine kans dat een ik de plannen van de gemeente zou kunnen beïnvloeden. Ferme vrouw of niet, ik blijf een gewone burger. En die hebben meestal niet zo veel te willen.

De volgende dag besloot ik hem te mailen. Ik was vergeten te vertellen dat ik geen achterom heb. En ook geen oprit. En dat m’n auto eigenlijk wel gewoon voor de deur móest.

Al heel snel belde de Meneer van de Gemeente terug. Hij wilde langskomen. Dat vond ik een goed idee. Dan kon ik in alle rust m’n gram halen.
Ik bereidde me voor tot op het bot. Ik was gewapend met hand en tand. Ik had al bedacht dat ik compensatie wilde. Of een gereserveerde parkeerplaats, zoals gehandicapten die ook krijgen. Het kon toch nooit de bedoeling zijn dat ik m’n auto niet kwijt zou kunnen in een mooi heringericht dorpshart? En dat ik meters moest omlopen om m’n kliko aan de straat te krijgen?

Ik had Lief gevraagd bij ‘het gesprek’ te zitten maar die had andere verplichtingen.

Ik was op mezelf aangewezen en mocht het niet verprutsen. Ik was nerveus. Ik zag er tegenop want vechten voor je eigen parkeerplaats is gedoe. En ik hou niet van gedoe.

Ik zou me niet af laten schepen. Ik zou op m’n strepen staan. Ik zou aardig blijven, maar onverbiddelijk.

De Meneer van de Gemeente kwam binnen. Toen ik diep ademhaalde, en wilde beginnen aan mijn pleidooi, haalde hij een tekening uit z’n map.
‘Waar woon ik?’ vroeg ik voorzichtig. ‘Sorry. Ik kan geen kaart lezen.’
Hij tekende met pen een vierkant op de plattegrond. ‘Daar’ zei hij.

Hij was met een drone over m’n huis gevlogen. En hij was langsgereden. Hij had gezien dat ik geen andere plek had voor m’n auto. De schat. Hij snapte mijn probleem en had precies voor mijn huis een stuk van de geplande haag verwijderd en vervangen voor een parkeerplaats van ruim 6 meter.
En daar, lieve mensen, mag ik mijn auto tot in lengte der jaren neerzetten.

Gewoon op m’n eigen grond, en m’n eigen oude plekkie.

Hij zou prachtig geweest zijn hoor; die haag. Maar ik ben blij met m’n parkeerplaatsje.
En dat allemaal zonder gedoe.
Hoe is het mogelijk.