Er was veel. Het was druk. We gingen op kamp.
We hadden survival. We schreven verslagen. We keken alle toetsen na en leverden de cijfers in.
Er waren vergaderingen van -tig secties die nog even voor het einde van het jaar moesten plaatsvinden.
De lokalen moesten schoon want dat is fijn als je na de vakantie weer terugkomt. Bij gebrek aan fatsoenlijk schoonmaakmiddel poetsten we de kasten en de muren met vloerreiniger. Flexibel als we zijn.
Er was afscheid dus moesten er voor vier collega’s kaartjes komen. En zoals de traditie dit voorschrijft wilde ik nog kadootjes kopen voor de Vrome Vrouwen. Mijn dierbare Co vertrekt voor zes weken naar Amerika en om haar te bedanken voor de perfecte samenwerking van het afgelopen schooljaar wilde ik nog een bedankje halen.
Er moesten tasjes gevuld worden voor de leerlingen die onze school zouden verlaten. Daarin moesten de proefwerken, boekverslagen, werkboeken, de schoolkrant, rapporten, verslagen, certificaten, uitslagen van de Cito, een bedankje van de deelraad en een DVD-tje met de leukste foto’s van de klas van de afgelopen twee jaar.
Veel en druk dus. Als het einde in zicht komt maakt het niet meer zoveel uit. Dan kan je best laat naar bed omdat de foto’s van twee jaar voor je klas nog uitgezocht moeten worden.
De volgende dag kan je best wéér laat naar bed om de presentatie voor de ouderavond in elkaar te zetten.
Dan denk je dat je de avond erop wel op tijd kan gaan slapen, krijg je nog een vakplan wat je moet lezen en aanvullen.
Maar het gaf niks. Want de vakantie kwam eraan.
De afscheidsavond van de leerlingen die onze school gaan verlaten was ronduit enerverend.
Het was de hele week al plakkerig en heet maar dat mocht de pret niet drukken.
Nog een paar dagen en dan was ik overal vanaf.
Afgelopen vrijdag was het de laatste dag voor de zomervakantie.
We hadden nog een mentorenoverleg, ik had nog een oudergesprek en daarna hadden we een plenaire bijeenkomst. Het zou er een worden om nooit te vergeten. We zouden afscheid nemen van 4 gewaardeerde collega’s. Ze zijn boventallig dus moeten weg.
Er werden ‘potjes janken’ uitgedeeld. En terecht.
Onze directeur zou voor de laatste keer zijn speech houden. Over hoe goed we dit jaar weer met z’n allen gewerkt hebben. Zijn allerlaatste praatje.
En daar zat het probleem.
Op alle tafels stond een doos tissues. Dat klinkt oenig maar ze waren broodnodig.
We willen helemaal niet dat hij stopt met werken.
Nou. En toen sprak hij zijn laatste woorden.
Een dikke twee uur later zaten we op het terras in Eindhoven. Om de vakantie in te luiden.
We dronken wijn en aten hamburgers.
We haalden herinneringen op over dit schooljaar. En nog wat van vorig. We vertelden onze plannen voor de vakantie.
En voor we naar huis gingen liep iedereen nog even langs de directeur.
Want ook dit uitje zou het laatste zijn onder zijn bezielende leiding.
Het zal het harde werk wel geweest zijn. Het gebrek aan slaap. Het afscheid van de collega’s en het afscheid van de directeur. Maar ook de alcohol en de broodnodige behoefte aan vakantie.
Er zijn nog nooit zoveel potjes gejankt.
