Een maand lang geen eten, geen drinken, geen medicijnen, niet roken, niet vloeken, geen onaardige dingen zeggen en niet vechten tussen zonsopgang en zonsondergang.
Als juf kan ik natuurlijk niet anders, dan daar reikhalzend naar uitkijken.
Leerlingen die lief zijn voor elkaar en hun schoolse plicht keurig vervullen. Met respect voor alle docenten. Joepie!

Ik ben mentor van een klas met allemaal individuele uitdagingen. Hele leuke kinderen. Maar wel met een gebruiksaanwijzing. Er zitten er twaalf in de klas. Vijf van hen zijn Moslim en doen mee met de ramadan.
En dan hebben we nog een stoere kerel die geen Moslim is. Hij doet ook mee. Uit respect.
We werken al twee jaar aan leerachterstanden, gedrag, sociale vaardigheden en groepscohesie. Dat valt niet altijd mee. We doen ons best. Allemaal. Ook de leerlingen. Want ze willen best wel. Maar ze kunnen vaak gewoon niet.

De ramadan was nét begonnen…
Het was iets met een boekentas wegschoppen. ‘Flikker op!’ hoorde ik. Een meisje greep in. ‘Het is ramadan. Je mag niet vloeken. Doe eens normaal!’
Er volgde snel antwoord: ‘Doe zelf normaal. Bitch’.

Een paar uur later ontstond een klassengesprek. Op zich al knap want deze klas is daar niet zo goed in. Elkaar uit laten praten is moeilijk. Luisteren ook.
Overal op reageren is aan de orde van de dag. Basale, primaire reacties. En niet altijd op de meest subtiele manier.
‘Vingers opsteken’ is een relatief begrip in deze klas. Er is weinig uitstelfunctie en de meeste kinderen hebben het hart op de tong. Vaak uit enthousiasme roepen ze dwars door de les.

Maar dit ging goed. Er was betrokkenheid. Kinderen wilden heel graag uitleggen hoe dat bij hen thuis gaat. Wat hun moeders klaarmaken en hoe hun schema er deze dagen uit ziet.
We praatten over de moeilijke momenten. De pauzes op school. Maar ook door de stad lopen. De lekkere geuren uit de restaurants en de McDonalds. Honger overdag want eten mag pas na zonsondergang. Te weinig slaap; niet goed voor de concentratie.
En dan ook nog de combinatie van zomerweer en niet mogen drinken.

Medicijnen mogen niet ingenomen worden. Dat is dan weer een drama voor de juffen en meesters.
‘En biologie mag eigenlijk ook niet, juf. We mogen niet aan seks denken’.
Ik snapte het. We zijn begonnen met ‘voortplanting’.

Kijk. Het zal heus nooit rozengeur en maneschijn zijn in deze klas. Maar ik zie de afgelopen weken echt wel verbetering. Misschien ligt het aan de vakantie die al in zicht is. Of aan het lekkere weer.
Misschien ligt het aan het beloningssysteem wat we hanteren. Of aan het feit dat ze bijna allemaal een vervolgschool hebben gevonden en weten waar ze aan toe zijn na de zomervakantie. Misschien ligt het aan mijn goede humeur de laatste tijd.

Of misschien ligt het tóch aan de ramadan.
Een goed moment voor sommigen om de laatste weken van het schooljaar positief af te sluiten.

Als alle leerlingen het volhouden, hebben we nog ongeveer 20 dagen rust.
Shokran, Allah!