Ik moest even invallen voor de receptioniste. Normaal gesproken doet iemand anders dat, maar die kon vandaag niet.
Ik stond toevallig in het zicht van Adjunct toen die naarstig op zoek was naar een geschikte vervanger.
Of ik het even wilde doen. Het was maar vijftien minuten.

Uiteraard. Flexibel als ik ben.
In een mum van tijd leerde ik hoe ik de telefoon moest doorschakelen. Mijn avontuur kon beginnen.

De receptie zit naast het muzieklokaal. Daar werd vlijtig gemusiceerd door een eerste klas. Nog niet helemaal in de maat, maar ik herkende een Engelse wals. Het was prettige, aangename muziek. Voor in de lift, of het casino. Prima muziek ook, om de receptie te bemannen.

Al vrij snel kwam het eerste telefoontje. Met m’n zoetgevooisde stem lepelde ik het riedeltje op wat de receptioniste ook altijd doet. Ik deed m’n best om zo aardig en vriendelijk mogelijk over te komen. Ik was tenslotte voor vijftien minuten het visitekaartje van de school.
Ik moest een mevrouw doorverbinden. Dat lukte perfect.
Snel daarna nog een beller. Een oud-collega. We hadden elkaar lang niet gesproken. Hij feliciteerde me met mijn promotie tot receptioniste. We keuvelden wat en ik verbond hem door.
Al snel meldde een leerling zich met een envelop. Of ik die aan de directeur wilde afgeven.

Weer ging de telefoon. De mevrouw die ik eerder doorverbond vertelde dat er iets mis ging. Niet bij mij hoor. Ze had precies de goede persoon aan de telefoon gekregen. Maar ze reed Duitsland in en daardoor verbrak de verbinding.
‘Geen probleem hoor!’, lachte ik overdreven. De klantvriendelijkheid spatte door de hoorn. We gaan het gewoon nog eens proberen.

De directeur kwam binnen. Met m’n allerliefste glimlach ontving ik hem en gaf hem zijn envelop.

Toen was het even stil. Geen telefoon, geen leerlingen of collega’s.
Helemaal alleen zat ik in de receptie. De receptioniste had de PC vergrendeld, dus kon ik niet voor mezelf aan het werk.
Ik begon te dralen. Ik checkte de stapeltjes mapjes en briefjes. Ik bekeek het arsenaal aan gevonden voorwerpen.
Mijn oog viel op de foto’s van de docenten. Allemaal voorzien van een prachtige witte wolkjes-achtergrond. Ik had even tijd om ze uitgebreid te bekijken.
Ik moest eigenlijk plassen. Maar dat ging dus niet. Stel je voor dat er telefoon kwam. Of bezoekers. ‘Nee, nee, Lien. Je houdt het maar even op,’ zei ik streng tegen mezelf.
Ik nam deze taak uiterst serieus.

Op zoek dan maar, naar de dropjespot. Die staat hier toch altijd? Ik had hem snel gevonden. Jammer dat hij leeg was.
Ik reed wat op en neer met de bureaustoel en draaide nog wat rondjes. Uiteindelijk besloot ik een kopietje te maken van mijn neus.

De volgende leerling meldde zich. ‘Ehm.. juf?’ Ik haastte me onder de klep van het kopieerapparaat vandaan.
Met een rood hoofd stamelde ik dat ik me een beetje verveelde. Hij kwam de sleutel brengen van de oud-papierbak.
Even later kwam een docent kwam een stofmap halen.
Ik moest een kopietje maken voor een lief meisje wat haar boeken vergeten was.
Een leerling kwam paracetamol halen. Een andere leerling kwam een leen-etui terugbrengen.
Ik deelde nog een maandverbandje uit en toen was het alweer tijd.

Receptietje spelen. Geweldig.
Ik geloof dat ik echt m’n roeping heb gemist.