Afgelopen maandag was ik bij ‘de Rariteitenveiling’. De naam zegt het al; er worden rariteiten geveild. Er was natuurlijk ook een loterij. De hoofdprijs was… jawel…
Een robotstofzuiger!
Ik kocht een lootje.
Ik was bijna 24. Ik woonde samen met nummer 2. Nummer 2 was altijd van het technisch vernuft. We keken TV via een beamer en hadden al heel snel (supertraag) internet. We waren Hip & Happening.
In de week dat ik 24 zou worden, lag er een briefje van de PTT in de bus. Er zou een pakketje afgeleverd zijn bij de buren.
Natuurlijk kon ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. Het pakketje was gericht aan Nummer 2, maar ik ging het ophalen.
Op de doos stond een afbeelding van een robotstofzuiger.
EEN ROBOTSTOFZUIGER! Ik werd meteen pissig. Nummer 2 kocht wel vaker dingen waar je achteraf niks aan had. En HEY! Een robotstofzuiger. Doe eens normaal.
Kansloos. Geldklopperij.
Ik was kwaad. Hoe kon je zoveel geld uitgeven aan zo’n stom ding? Welke gek gelooft in een Robotstofzuiger?
‘Impossible’, dacht ik nog. Ik hoopte dat het een vergissing zou zijn.
Ik pagede nummer 2. (Mobiel bellen kon toen nog niet; maar hij had een semafoon). Hij belde terug. ‘Hoezo koop jij een robotstofzuiger?’
Hij mocht het uitleggen.
Het was een verjaardagskado. Speciaal voor mij. Ik had het niet mogen zien. Het was nieuw in Nederland. Een verrassing.
‘Omdat je zo’n hekel hebt aan stofzuigen’. Nummer 2 was enigszins teleurgesteld in mijn reactie. Hij bedoelde het goed.
De schat. Dat wel. Maar ik vroeg me wel af hoe hij in ’s hemelsnaam kon denken dat dit zou werken. ‘Het komt goed.’
Nummer 2 was vastberaden.
Ik liet het ding voor wat het was. Ik geloofde niet in robots en al helemaal niet in een die het huishouden zou doen.
Toen Nummer 2 thuiskwam, pakte hij hem meteen uit. Ik zat nog wat te mokken op de bank.
Liefdevol zette Nummer 2 het ding in de kamer en zocht het ‘aan-knopje’.
De robotstofzuiger draaide een keurig patroon, waarbij hij echt NIETS in huis oversloeg.
Als er een obstakel was (tafel, stoel, bank, kast), dan rolde hij daar met een boogje omheen. Te grote prulletjes (ringen, aanstekers, potloodjes van Ikea) schoof hij vakkundig opzij. Het werkte als een trein. En hij maakte niet eens zoveel herrie. Ongelooflijk.
En terwijl we koffie dronken met de beentjes omhoog, deed de Roomba (Zo heet hij, tenminste, dat stond op de doos) keurig zijn werk.
Vanaf de bank volgde ik de Roomba. Langzaam maar zeker zag ik de voordelen en vooral ook de guitigheid. Hoe stom en belachelijk ik het cadeau in eerste instantie vond… na een paar uur was ik verkocht en verknocht. Ik vond hem eigenlijk best schattig. Het werd een niet-te-missen huisgenootje.
Ik was lief voor het ding. Ik praatte tegen hem. Ik bestuitte hem met complimenten. Ik paste goed op dat ik er niet per ongeluk op ging staan. Net als bij een puppy. Of een rondkruipend kind. Je moet er niet aan denken…
12 jaar lang heeft hij trouw dienst gedaan. En toen ging Nummer 2 er vandoor.
Met een andere vrouw. En de Roomba.
Er was niet eens discussie over. Hoewel het ‘mijn’ cadeau was, gunde ik hem het ding. Hij was van de gadgets. Hij mocht hem hebben.
Het luie huisvrouwentijdperk is voorbij. Ik denk nog vaak aan hem.
De Roomba dan he?
Jammer dat ik afgelopen maandag die loterij niet won.
