Mijn klas, bestaande uit 17 leerlingen, is ‘op de radar’. Dat is niet hetzelfde als ‘maakt netjes al het huiswerk’.
Ik heb met een aantal leerlingen 1 op 1 contact. Sommigen melden zich alleen als het moet. Zoals afgelopen donderdag. Het zou de laatste bijeenkomst voor de vakantie zijn. Tijd voor wat zalvende woorden van de juf.

Een aantal collega’s wees mij op de gevaren van een webcam. Dat je die niet zomaar aan moet zetten omdat het niet echt AVG-proof is.

Dat leerlingen die een béétje creatief zijn een prachtig pornolijf onder je hoofd kunnen plakken. Of een snorretje onder je neus. Of een piercing in je wenkbrauw. Of erger nog: een zwarte tand.

Ik had natuurlijk de schijt alweer te pakken. Ik gaf m’n bijeenkomsten met de camera uit. Leerlingen deden dat ook. Beter voor ons allemaal. Dacht ik.
Tot afgelopen donderdag.
De eerste leerling vergat z’n cam uit te zetten. De coole dude zat daar, met z’n capuchon op z’n hoofd en twee oordopjes in met z’n armen over elkaar duidelijk verveeld te wachten tot we zouden beginnen. Een voor een druppelden de leerlingen binnen.

Omdat de ene coole dude de camera aan had, volgden er meer. Ze zagen er over het algemeen leuk en fris uit, mijn leerlingen. Ik werd er blij van. Brilletjes op (in plaats van contactlenzen) en keurig aangekleed.
Ik kreeg een kijkje in menig puberkamer, keuken of woonkamer.

Ik deed mijn huishoudelijke mededelingen. Dat er nog wat lessen ingehaald moesten worden. En dat het programma voor vandaag best druk was. Ik deelde complimenten uit aan de harde werkers. Ik beantwoordde vragen. ‘Het ligt een beetje aan minister-president Rutte wat we gaan doen jongens, na de vakantie. Ik kan daar nu nog niet zo heel veel over zeggen’.

Ik vroeg hoe het met ze ging. En of ze de dagen nog een beetje leuk doorkwamen.
De meeste leerlingen vermaken zich prima. Ze gaan lekker naar buiten en eentje heeft zelfs ‘schijt aan de regels’. Er is er ook 1 die niet buiten komt. Zijn dag bestaat uit lang uitslapen, gamen, eten en netflixen.
‘Ga je ook nog een keer douchen tussendoor?’ Ik was serieus benieuwd.
‘Ehm… Ja.’

De huishoudelijke mededelingen waren op en bij een aantal leerlingen waren motivatie en betrokkenheid ver te zoeken. Die mochten weg. Er bleven er vijf over. Ik besloot ook even m’n webcam aan te zetten. Ik vergat het pornolijf en de zwarte tand.

Ze haalden hun hond tevoorschijn. En hun hamster. Er werd geproost met cola. Ik kreeg rondleidingen door huis en tuin. Ik zwaaide naar moeders en hoorde vaders telefonisch zakendoen. De leerling die af en toe zijn schuiftrombone mee naar school neemt, haalde hem ook nu van stal. Het gasmasker wat gebruikt werd bij de spreekbeurt over de tweede wereldoorlog kwam tevoorschijn. ‘Ik kan het beter opzetten als ik naar buiten ga’, zei hij serieus, ‘bij gebrek aan mondkapjes. En nu moet ik gaan want we gaan de hond uitlaten op de Oirschotse Heide. Doei’.

Het was een beetje rommelig. Zoals dat in real life altijd is met mijn klas.
Rommelig.
Maar wel gezellig.