Mijn vertrouwen in fastfoodketens en snacken uit de muur is altijd ver te zoeken geweest. Iemand die ik ken is haar halve leven (serieus) ziek geweest van een kroket uit de muur. Middelste broer is ooit ziek geworden van een familie-uitje naar McDonalds. Het hele kindermenu lag een uur later happy in de toiletpot te wezen. We zijn er nooit meer heen gegaan. Ergens in mijn hoofd zat, als ware het een mantra, ‘de Mc en de Febo. Nooit doen, daar word je ziek van’.
Heel goed natuurlijk. Ik heb zowel McDonalds als Febo gemeden tot ik een jaar of 18 was. Daarna ging ik wel weer naar de Mc. En niet te zuinig. Maar dat terzijde. De Febo heb ik nooit meer aangedurfd.

Ik kende Lief nog maar een paar weken. Toen al maakt hij mij duidelijk dat de satékroketten van Febo echt niet te versmaden zijn. Hij vertelde over vroeger. Dat hij met vrienden op een brommer regelmatig een satékroketje ging schuiven in Amterdam. In de Ferdinand Bolstraat. Daar was de allereerste Febo. Daar komt ook de naam vandaan. Goede informatie. In Amsterdam zitten meer dan genoeg Febo’s. Die in de Markthallen in de Jan van Galenstraat was wel érg bijzonder. Daar werkte een leuk meisje. Ik luisterde aandachtig naar zijn zielenroerselen.

Toen ik met m’n ouders en broers naar het nieuwe huis van Jongste in Amsterdam ging kijken, liepen we langs een Febo. ‘Hier zijn de satékroketten het allerlekkerst!’ riep ik, alsof ik wist waar ik het over had.
We stopten en namen allemaal een satékroket. Uit de muur.
Ja hoor. Hij was lekker. Zeker. Maar kroketten zijn altijd lekker. Net als frikandellen speciaal en macarons.

Een paar weken geleden waren we in Tilburg. Lief bedacht zich ineens dat hij wel zin had in een satékroket van Febo. We googleden even en jawel hoor… 250 meter verderop zou een Febo zitten. Vol vreugde liepen we er heen.
Eenmaal aangekomen liepen we tegen een bouwplaats aan. Precies op de plek waar de Febo zou moeten zitten.
Kak. Een desillusie. Maar écht. Lief was zichtbaar teleurgesteld. Ik probeerde hem nog op te vrolijken. Het duurde even voordat hij weer verder kon met het leven, maar het kwam goed.

Zoals wel vaker, gingen we vanmiddag een eindje rijden. Het was lekker weer en we wilden ergens lunchen. We zien wel waar we uitkomen; dat is het motto. Na een half uurtje in de auto, verscheen er een glimlach op zijn gezicht. ‘Zit er nergens een Febo in de buurt?’

We raadpleegden Google opnieuw en jawel… in Den Bosch zat er een. We besloten er heen te rijden. Het was een stukje om. Maar kom! Het was een mooie dag en een satékroket van Febo is tenslotte de moeite waard.

Het was druk in de stad. Iedereen leek te genieten van de mooie dag. Handenwrijvend verkneukelden we op onze satékroket. En toen volgde een nieuwe domper op de feestvreugde. Ook de Febo in Den Bosch was niet meer. Wederom een bouwput. Donkere wolken pakten zich boven ons samen. Jullie begrijpen de teleurstelling. Het werd een broodje. Ergens op een gezellig pleintje, dat wel.

Wat is dat met die Febo’s in Brabant? Eindhoven heeft er ook geen meer. In Oosterhout zou er nog een zitten. Maar we durven niet meer zo goed. Als we daar weer bot gaan vangen dan is het trauma natuurlijk compleet.
En om nou helemaal naar Utrecht of Maastricht te rijden voor een satékroket is ook nogal erg he?

Jammer.
Voorlopig zullen we het moeten doen met een frikandel speciaal van elke willekeurige snackbar. Ook prima hoor, wat mij betreft.
Maar voor Lief ligt het allemaal nét iets gevoeliger.