Nummer Twee had een dikke vette Snor toen ik hem leerde kennen.
Een ‘Tom Selleck-Magnum P.I.’-exemplaar. En toch werd ik verliefd.
Dat is gek want ik knap doorgaans af op snorren. Het is (op een uitzondering na) totally not sexy en woest onaantrekkelijk.
Anyway.
We draaiden een beetje om elkaar heen. We vonden elkaar leuk, lief en aardig. Maar hemel. Die Snor!
‘Voordat er gekust wordt, moet die Snor er af!’
Ik was vastbesloten. In mijn hoofd speelden hele conversaties zich af. Ik oefende hoe ik het zou ‘brengen’. Maar ja. Ik was ook verliefd.
En liefde, jawel, maakt blind.
Er werd vreselijk gekust. Mét Snor. Natuurlijk.
Toen bleek dat we voor (bijna) altijd bij elkaar zouden blijven, en we gingen samenwonen, heb ik regelmatig geopperd om De Snor eraf te halen. Hij zou nóg mooier worden, had ik bedacht. Maar nee. Het ging niet gebeuren. Nog in geen 25 jaar.
Zijn collega’s maakten grappen over De Snor. Ze noemden hem gekscherend ‘Bezem’. Dat klinkt zielig, maar dat was het niet. Het was grappig. Hij kon er zelf ook om lachen.
Maar er ging geen lampje branden. Hij dacht nooit: ‘Misschien moet ik hem eraf halen’.
De jaren verstreken. Heel af en toen kwam De Snor weer ter sprake. Meestal als we dronken waren. Maar hoe lief ik het ook vroeg, en hoe smekend ik er ook bij keek… No way dat De Snor eraf ging.
Ik had me neergelegd bij het feit dat ik met een Leuke Man Met Snor door het leven zou moeten.
Het was oké. Ik had het geaccepteerd. Ik was gelaten. Prima. En bovendien… Wat is er, afgezien van het feit dat het op allerlei fronten kriebelt en schuurt, mis met een snor? Het gaat tenslotte om de binnenkant.
Oh Cliché.
Nummer Twee en ik zaten samen met nog veel meer leuke mensen in de organisatie van een festival.
Die leuke mensen hadden hem uitgedaagd. Snor eraf. Kratje bier. Zo iets.
Hij heeft er natuurlijk een poosje over nagedacht. Na een paar dagen viel het besluit. De Snor ging eraf.
Ik was doodnerveus.
De Snor hoorde bij Nummer Twee en jee… ik vond het ergens ook wel jammer dat hij eraf ging. Ik had hem volledig geaccepteerd. Ik was er aan gewend. Ik wist niet beter. Maar ja. Ik moest niet zeuren. Want ik had er al die jaren om gevraagd.
Eigen schuld.
Het werd een ding. Samen togen we naar de badkamer. Zorgvuldig werd er korte metten gemaakt met De Snor. We lachten eerst wat zenuwachtig, en later hadden we de grootste lol.
Werken in de buitenlucht en een paar weken voorjaarszon zorgden voor een witte bovenlip. Meteen werd er gekust. Het voelde alsof hij een ander was. Het was een soort legaal vreemdgaan.
Het was fijn en zacht mensen… Hemels.
Hij werd er tien keer mooier van. Echt. Iedereen zei het.
Jammer dat hij nooit eerder naar me geluisterd heeft, en dat er een krat bier tegenover moest staan. Heel jammer. Maar ja. Soms neem je dingen niet van je vriendinnetje, maar wél van anderen aan.
Shit Happens.
Het is Movember.
Ik las in het AD dat single vrouwen een snor normaal gesproken ‘not done’ vinden (ja, duh), maar dat 68% deze maand over hun hart strijkt.
Ik sluit me hier bij aan.
Ik ken een paar sympathieke mannen die hun snor laten staan deze maand. Spannende momenten de komende dagen.
Ze kampen allemaal met het dilemma: ‘Welke snor gaat het worden?’
Er is keuze genoeg. Connaisseur. Zakelijk. Casual. Trucker. Porno. De eerste scheerbeurt heeft waarschijnlijk al plaatsgevonden. De baard is door het afvoerputje verdwenen en de snor is blijven staan.
Kijk. Het is en blijft lelijk.
Maar jullie hart zit op de goede plaats. Jullie laten zien dat je je inzet tegen prostaatkanker. Jullie tonen karakter. Heel goed, gekkies!
En daar hebben jullie mijn gevoelige snaar te pakken. Empatische, innemende mannen die niet bang zijn om voor schut te gaan. Jullie tonen je kwetsbaar en hebben schijt aan mooi of lelijk.
Alles voor het goede doel.
Helden zijn jullie, heren. Hulde!
Maar 1 december gewoon weer alles eraf he?
Beter voor ons allemaal.
