Ik woon dus in een héél klein Gat. Daar is de sociale controle enorm. Maar écht.
Een paar jaar geleden. Ik was nog niet getrouwd met nummer 2 en we hadden nét ons huis gekocht in Het Gat. Nummer 2 had af en toe een busje van de zaak voor de deur staan.
Toen ik bij de slager stond, sprak een vreemde mevrouw me aan. ‘Is jouw man ziek?’
Ik keek verbaasd en vroeg me af of ze wel de goede persoon voor zich had. ‘Mijn man’ was niet ziek. Ik was niet eens met hem getrouwd.
Ik: ‘Ehm… hoezo’?
De vreemde mevrouw: ‘Ja, jij bent toch met die jongen met dat hele lange haar?’
Ik: ‘Ja, hoezo?’ De vreemde mevrouw: ‘Nou, dat busje staat al de hele week voor de deur. Ik dacht: hij zal wel ziek zijn’.
Wérkelijk. Een vrouw die ik totaal niet ken. Later in het gesprek vertelde ze dat ze een paar huizen verderop woonde. Meteen werd duidelijk in welke mate van Gat ik terecht was gekomen.
Een paar weken geleden had ik me vergist. Per ongeluk had ik mijn plastic aan de straat gezet voordat ik naar m’n werk ging. Ik reed Het Gat uit en zag nérgens plastic aan de straat. ‘Shit’, dacht ik nog, ‘verkeerde dag om plastic aan de straat te zetten’.
Ik reed naar school en bedacht me, dat ik dat plastic dan vanavond wel weer in de schuur zou gooien.
Toen ik thuis kwam, besloot ik even langs de markt te gaan voor groente en fruit. Ik had geen geld bij me, dus moest even pinnen. Bij de pinautomaat werd ik aangesproken door een vrouw: ‘Je had je plastic aan de straat staan, maar het is de dag niet’. Ik bedankte haar vriendelijk voor de mededeling en ging naar de groenteboer op de markt. Daar stond een meneer uit Het Gat. Ik kende hem vaag. ‘Het is pas volgende week plastic-dag hoor!’ zei hij lachend. Ik lachte een beetje mee en dacht: ‘Waar bemoei je je mee?’
Toen ik thuis kwam stapte ik uit mijn auto. De moeder van de buurvrouw liep voorbij. ‘Ik heb je plastic even tegen de voordeur gelegd. Ja, het stond aan de straat maar het is natuurlijk pas volgende week donderdag plastic ophaal-dag hè? Ik heb hem maar even tegen je huis aan gelegd want voor je het weet waait het weg en dat wordt zo’n rommel’. Ik benoemde even m’n domheid en bedankte haar vriendelijk.
Drie mensen. Binnen 10 minuten.
Wat een betrokkenheid.
Afgelopen donderdag. Pakjesavond.
Ik kwam rond 17.00 uur thuis uit m’n werk. Aan de deur hing een tasje. Er zaten kadootjes in. Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en dus rukte ik meteen alles uit dat tasje open. Een keileuk en onverwacht presentje, inclusief gedicht. Toen ik alles bekeken had, en ‘de daders’ gevonden had, heb ik meteen een post op FB gezet. Ik bedankte de pieten voor de leuke kadootjes en het (onverwachte) pakjesavondgevoel.
Meteen een reactie: ‘Is dat dat rode tasje wat aan je deur hing?’
Mensen wensen me beterschap als m’n auto op een doordeweekse dag voor de deur staat. Ook als ik die dag gehaald ben omdat er ’s avonds een personeelsfeestje is. Als m’n dekbed uit het raam hangt, en het regent, krijg ik op z’n minst een SMS.
Als er een vreemde auto voor de deur staat krijg ik vrijwel meteen de vraag of ik weer verkering heb. Datzelfde vragen ze als ik een nacht bij Q of Moraal heb doorgebracht, en m’n auto een nachtje weg is geweest.
Een veilig idee, die sociale controle.
Ik zal nooit langer dan 24 uur dood in m’n huis liggen. Daar geloof ik niks van.
