De dag begon al heel mooi. Er was volop zon en iedereen was blij.
’s Middags rond een uur of vier, zou Sint met de stoomboot aankomen in Oirschot. 

Oirschot is sowieso al een mooi dorp, maar als Sinterklaas aankomt, is het extra bijzonder. Het feest begon al op het Standaardplein. Het was inmiddels gaan regenen, maar dat mocht de pret niet drukken.
Meneer Bart oefende met de kinderen het welkomstliedje. Sint kwam aan in een reusachtige stoomboot. Het stel was compleet met zijn maatjes Julio, Mario, Piccolo en Pedro. En natuurlijk de twee verse kindpietjes. Zij waren voor de eerste keer helemaal mee uit Spanje.
De Burgemeester was net zo opgewonden als de kinderen. Hij baalde een beetje van het slechte weer. Maar Sint zei: ‘Dat maakt niks uit, want het is altijd Sinterklaasweer’.
Gelukkig maar.

Rond half vijf was het tijd voor een wandelingetje.
Het schemerde al een beetje. De verlichting in het hele dorp ging aan.
Overal hangen ornamenten. De etalages van de winkels zien er prachtig uit.
Sint klom op zijn paard, en liep met ontelbaar veel pieten door de pittoreske straatjes. Voor hem en achter hem een heel gevolg van heel veel kinderen.
Toen het langzaam donker werd, kwam Sint aan bij de kerk.

De kerk was prachtig versierd en verlicht, en zat stampvol met mensen. Het middenpad was leeg. Daar stonden vier reusachtige cadeaus. Langs de kanten van de kerkbanken hingen lichtjes.
En op het altaar stond de troon van Sint.
Sprookjesachtiger kan ik het niet bedenken.

Er waren ontzettend veel kinderen. Ondertussen hadden Remon en Toon de sfeer er al goed in. Ze zongen leuke, soms zelfgemaakte sinterklaasliedjes.
Er werd gezongen zo hard als iedereen kon. Rode wangetjes op de gezichtjes. De spanning was voelbaar.
En toen gebeurde het.
Sint kwam binnen op Amerigo. Een paard in de kerk. In welk ander dorp kan dat?

Langzaam liep Sint door het middenpad naar het altaar. Daar was het een drukte van jewelste. Maar Sinterklaas bezit speciale skills. En alle Oirschotse kinderen weten dat.
Hij spreekt met ze af: Ik tel tot 3… en dan is het stil.

En zo geschiedde.
Langzaam begon hij te tellen. ‘Een… twee.. drie’. Hij plaatste zijn wijsvinger voor zijn mond en produceerde zachtjes de legendarische klank ‘Sssssssssssssssssssssssssst.’
En echt. De hele kerk werd muisstil. Je kon een speld horen vallen.
Ik moest bijna huilen. Zo mooi.

Mirthe van het Junior Songfestival was er ook.
Fabuleus hoe zij gewone liedjes als ‘Zie ginds komt de stoomboot’ en ‘Zwarte piet ging uit fietsen’ als ware het juweeltjes de kerk in strooide.

De tijd vloog voorbij. Sint benadrukte nog even dat iedereen die avond z’n schoentje mocht zetten.
En toen vertrokken Sint en zijn gevolg naar het Kleinste Huisje. Het regende nog steeds.

Niemand weet eigenlijk wat er in het Kleinste Huisje gebeurt. Ik denk dat hij een borreltje dronk. En een lekker badje nam.
En dat hij daarna vroeg naar bed is gegaan.

Want er komen drukke tijden aan voor Sint.
En voor je het weet, is het vijf december…