Het was weer zo’n avond. Zo’n onbetaalbare.
Moraal op de bank. Sushi en chocola. Eerst Utopia, daarna Flikken en dan ‘kijken we wel verder’.
Ik had vier afleveringen Hollands Hoop op de harde schijf staan. Dat moest wel haast een geweldige serie zijn, gezien de reacties op Twitter en bij de koffieautomaat.
De eerste aflevering bleek al meteen iets te akelig voor mij. De helft van de tijd zat ik met m’n wijsvingers in m’n oren en m’n pinken voor m’n ogen. Bij een ondertitelde serie is dat handig, dan kan ik lezen. Maar bij een Nederlandse serie slaat dat natuurlijk nergens op. Er zit wel ontzettend veel humor in Hollands Hoop. Dat hield me op de been.
Anyway.
Na aflevering twee besloten we nog even nummer drie te kijken.
Moraal zou toch maar alleen thuis zitten en bovendien was het noodzakelijk dat ze naast me zat. Het werd enger en enger op TV. Moraal had drie minuten eerder verontrust naar buiten gekeken omdat ze ‘wat hoorde’.
Net op het moment dat het echt serieus spannend werd, werd ineens alles donker. Gelukkig brandden de kaarsen en de kachel, maar we schrokken. En heel snel daarna kregen we de slappe lach. Ik had al een paar keer geroepen dat ‘dit geen serie was om alleen te kijken’.
Maar goed dat ik niet alleen zat. Ik had geen kant meer op gedurfd. Ik. Schijterd.
Ik rende naar de badkamer om te kijken of het daar ook donker was. Jawel hoor. Aardedonker.
Ik durfde niet naar boven, maar ik gokte dat het ook daar donker zou zijn.
Een rondje keuken leerde me dat de vriezer en koelkast ook niks meer deden.
Ik kon nog net 3 berichten op Facebook kwijt, (ik had echt the urge om te posten dat we in het donker zaten) en toen viel de wifi uit.
Kak. Geen wifi! Dat is toch wel echt de onderste trap van de piramide van Maslow.
Tot overmaat van ramp bleek ik mobiel geen bereik te hebben en mijn 3G veranderde al rap in een E.
Niet bereikbaar dus. Stel dat ons iets zou overkomen? We konden nog geen 112 bellen.
We liepen naar buiten. Het was prachtig. Nergens brandde licht. Geen straatlantaarns, geen kerkklok, helemaal niks. Wow.
Moraal vroeg zich af waar de grens van het storingsgebied lag. Stel dat je buren wel stroom hebben, en jij niet. Ze opperde om een rondje te gaan rijden om onderzoek te gaan doen. Maar in tijden van crises moet je zuinig zijn met je brandstof. Dus we deden het niet.
En stel dat de stroomstoring héél lang zou duren. Het batterijpercentage van mijn mobiel was 34%. Als hij leeg was, zou ik niet kunnen laden. Ook al zo erg. Moraal (ook KPN-Hi) had nog wél 3G. Het was onze enige verbinding met de buitenwereld. Ons laatste sprankje hoop.
Facebook leefde met ons mee.
We kregen hulp uit Eindhoven aangeboden. We zagen dat Het Dorp verderop ook geen stroom had. Dat gaf een verbroederingsgevoel. Groepscohesie. Ons. Wij.
We waren niet de enige die in het donker zaten.
Het zou een serieus probleem zijn. We keken op de site Omroep Brabant. Geen nieuws.
Twitter liet weten dat Het Gat en Het Dorp inderdaad zonder stroom zaten.
We bedachten dat het geen ramp was. Dat er vroeger niet eens stroom bestond. Dat Florence Nightingale altijd met een olielamp rondliep. En dat er toen ook niemand aan het piepen was.
We voorspellen een babyboom over 9 maanden. De ‘stroomstoringbabies’. Geboren zo rond 24 juni 2015. En veel schadeclaims bij energiebedrijven. Van mensen die de inhoud van hun vriezer weg konden gooien. We wachtten eigenlijk op de paniekberichten uit ziekenhuizen en instellingen. Bange bejaarden. Dat soort dingen. En… het gebeurde. Gelukkig was daar Broeder Sjaak. De Held der Helden. (Ik wil ook een abonnement op hem. Voor later. Als ik thuis zit omdat zorg niet meer betaalbaar is en ik geen kinderen heb die me kunnen mantelzorgen. Maar dat is weer een ander verhaal.)
In no-time stroomde Twitter en FB vol met stroomlozen.
We zagen dat mensen instant zaklampen gingen posten. Of leuke comics over stroomstoringen. Brandende kaarsen. Dat soort dingen.
Ik liep naar de kelder en zocht mijn zaklamp. Ooit van pa gekregen. Zo één die aanspringt als de stroom uitvalt. Handig.
We vroegen ons af of er al iemand iemand gebeld had. Een monteur of zo.
En heel snel, veel té snel eigenlijk… was er weer licht.
Jammer. Want het was best leuk.
