Het raamwerk aan de buitenkant moet geschilderd. Tot een paar jaar geleden rende ik dan naar Oom Tinus. Maar die is niet meer.
Tinus heeft altijd al het schilderwerk van mijn huis gedaan. Dat was logisch. Hij schildert graag, hij had alle tijd en er nog voor geleerd ook.
Hij was nooit snel want alles ging altijd op het gemakske. Rustig aan, vooral geen stress. Maar dat was niet erg. Want het was gezellig. Ik maakte koffie en haalde worstenbroodjes. En verder deed ik m’n ding. We luisterden Studio Brussel terwijl hij zorgde dat alles weer supernetjes strak in de lak stond.

Tinus en papa hebben altijd alles gedaan in mijn huis. Zodra ik riep dat er wat moest gebeuren, kwamen ze opdraven. Helaas kon Tinus al een hele poos niet meer schilderen. Gelukkig heeft hij toen hij nog leefde precies opgeschreven welke kleur ik moest hebben. En hij heeft mondeling nog wat tips doorgegeven. In welke volgorde ik moest werken. En hoe. En waarmee. En wat het makkelijkst is. En wat ik ook vooral niet moest doen.

Ik ben eigenlijk best zelfstandig. Na een aantal jaren de alleenstaande vrouw uitgehangen te hebben, weet ik dat ik lampen in kan draaien, een spijker kan inslaan, iets aandraaien met een schroevendraaier en ik doe tegenwoordig ook zelf alle meterstanden. Ja. Ook die onder de vloer. Ik heb een paar jaar geleden ook geheel zelfstandig mijn oven vervangen. Oude eruit, het gat opgemeten en een nieuwe erin.
Pa en Tinus dachten denk ik altijd dat ik niks kon. Of ze dachten in ieder geval dat zij het beter konden. Heel lief. En handig en fijn. Maar ondertussen heb ik een ‘ik kan niet klussen-complex’ ontwikkeld. En schilderen is zo’n taak waarvan ik echt heel erg betwijfel of ik het wel kan.
Ik wil het netjes. Geen geknoei op m’n muur of raam. Ik wil geen druppels of rimpels. Ik heb eigenlijk geen tijd. En ook geen geduld.

Dus heb ik gekeken wat het kost om het te laten doen. Offertes op internet. Ik wilde ook nog een Pool zoeken. Maar die kon ik niet vinden.
Het is fak duur. Echt.

Papa is geen schilder. Of hij het nou doet, of ik, dat maakt geen bal uit.
Hoe meer ik rondvraagde, hoe vaker ik hoorde dat ik dat ‘hendig’ zelf kon. Dus ik besloot het zelf te doen. Lief bood meteen aan om me te ondersteunen. Moreel en wellicht ook met schuren en schilderen. Ik kijk er tegenop. Ik stelde het uit naar iedere volgende vakantie. Maar nu kom ik er echt niet meer onderuit. De verf bladdert af en het hout is in zicht. Foei.
Dus vanmiddag sjouwde ik met het lijstje van Tinus naar de lokale verfspecialist.

Ik kocht voor een vermogen aan verf.
Ik haalde schuurpapier en fatsoenlijke kwasten. ‘Want met rommel gaat het niet’, zei Tinus altijd.

De lokale verfspecialist wist niet dat Tinus dood is. ‘Die noemden ze toch altijd Terpentinus?’ Ik moest lachen. Ik vertelde dat ik een nichtje was. En dat ik nu op mezelf aangewezen was.

‘Het is prachtig schilderweer’, zei de lokale verfspecialist. Hij wenste me veel succes.