Ik was van plan om het niet te vieren. Of nou ja… niet op 13 maart.
Mama had daarom aangeboden om gezellig samen te eten met de familie.
Wat en hoe, dat zouden we nog wel afspreken. Na een paar appjes over en weer, besloten we Chinees te gaan halen.
Chinees ja.
Culinair onverantwoorder kan ik het ook niet bedenken. Maar ik hou van Chinees. Ik eet nooit Chinees. De Chinees in mijn dorp staat niet bekend als een goeie. En als ik dan Chinees wil moet ik het drie dorpen verderop gaan halen. En daar heb ik nooit zin in. Vandaar.
Chinees halen en verder geen feest dus. Dat was het plan.
Toen ik bij pa en ma de hoek om kwam, kwamen ook Middelste Broer met Kwik, Kwek en Kwak aangelopen.
Al snel riep Kwek dat ik in de garage moest kijken. Daar stond een cadeau.
Niemand wist waar het over ging. Hij is de grapjas van het stel, dus tja.
Voor de vorm ging ik even kijken. En daar stond Moraal.
‘Surprise!’ riep ze vrolijk.
Ik was verbaasd, want we hadden afgesproken dat ik haar zou bellen als we gegeten hadden.
Ze stond erop om me persoonlijk te feliciteren op mijn veertigste verjaardag, feest of geen feest.
Al snel kreeg ik van ma en pa een gigantische bos met veertig rozen.
‘Wow! Dank je!’ riep ik verrast. ‘Maar… we zouden het toch niet vieren?’.
En toen kwamen Oom Tinus en Tante met een ‘Surprise!’ de hoek om.
Ik werd er blij van. Helemaal toen ook Q haar gezicht liet zien. Even later kwamen ook Jongste Broer en zijn Duif nog binnenwandelen.
Later meldde ook Silencio zich nog. En als klap op de vuurpijl was daar Schoonzus. Het stel was compleet.
De champagne en slagroomtaart werden aangerukt. Ik zat meteen in de feest-modus.
Hemel. Wat een verrassing!
Ik kreeg een hoop cadeaus. Theaterbonnen. En na de anti-rimpelcrème van de leerlingen uit mijn klas, kreeg ik nu ook een bon van de schoonheidsspecialiste. Ja mensen. Het was duidelijk. Ik was veertig.
Moraal had al mijn verhaaltjes voorzien van mooie foto’s en hier een mooi boek van laten maken.
Ik moest er van huilen. En dat doe ik niet snel. Maar ik was zo overvallen door al die lieve mensen die er waren, en dan ook nog zo’n prachtig boek!
We borrelden wat tot de zon weg was. Het werd koud. En deel twee van de surpriseparty diende zich aan.
We gingen Chinees eten. En iedereen ging mee. Hoera!
Ik zei dat ik nog even een spijkerbroek aan wilde trekken, en de veertig rozen nog schuin afgesneden moesten worden. Mijn huis ligt op de route naar de Chinees, dus ik zou vast vooruit rijden.
Toen ik de straat kwam ingereden, zag ik dat mijn hele huis versierd was met ballonnen en veertig-vlaggetjes. Het leek wel carnaval. Echt, héél erg leuk. Ik moest erg lachen. (Beetje sneu; in m’n eentje in de auto.)
Een toevallige voorbijganger zag het gebeuren. Ik stapte uit.
‘Volgens mij word jij veertig vandaag.’ ‘Tja’, mompelde ik nog wat beduusd.
Hij feliciteerde mij en ik haastte me naar binnen om m’n spijkerbroek aan te trekken en de rozen schuin af te snijden.
Een dikke drie kwartier later zaten we bij de Chinees.
Ik heb nog braaf gespeecht. Dat ik zo blij was met iedereen. En met deze surpriseparty.
Na een korte speurtocht mijnerzijds bleek dat de entourage aan mijn huis het werk van Q was. Ze had een deal met de buurvrouw. Die zou bellen als ik ’s ochtends vertrokken was om te gaan werken.
Gewapend met keukentrap en tie-wraps heeft ze mijn huis versierd. In alle vroegte dus.
En dat helemaal vanuit Den Bosch. Echte liefde, denk ik.
En dat, terwijl ik haar van te voren heel duidelijk had gezegd dat ik geen ’40-artikelen’ wilde zien op mijn verjaardag. Foei. Maar geweldig hoor!
Kijk. Dat is nou leuk. Een feest waar ik dus écht totaal niks van wist.
Een complete verrassing.
Zonder gedoe.
En nou ben ik dus veertig. Het valt best mee hoor.
