Het leek ons, biologiesectie, wel goed om de leerlingen eens kennis te laten maken met reanimatie.
We hadden niet de illusie dat de kids na zo’n les ineens echte doorgewinterde lifesavers zouden zijn hoor, heus niet.
Maar we wilden ze wel graag bewust maken van het feit dat het bestaat, en dat ze zelf ook een steentje kunnen bijdragen.
Dat ze weten hoe zoiets in z’n werk gaat.
Een introductie, zeg maar.

Mijn klas was afgelopen vrijdag aan de beurt.
Zoals jullie eerder hebben kunnen lezen zijn het kids met gebruiksaanwijzingen. In de biologieles was alles tot in de puntjes voorbereid. Er zou een pop zijn, en de kids zouden die gaan reanimeren en beademen.
Ze waren niet bijster enthousiast. ‘Ik ga echt niet lebberen met zo’n pop!’
Ik zuchtte maar een keer en riep dat het allemaal wel mee zou vallen. En dat ik van ze verwachtte dat ze braaf mee zouden doen. En als ze er écht niks aan vonden, dat ze dan maar moesten doen alsof.

Ik besprak kort met de Meneer en het Meisje van de reanimatieles wat voor klas het is. En dat het misschien niet de allergemakkelijkste kids zijn. Maar dat ze heus lief zijn. En het wellicht allemaal goed bedoelen. En dat ‘moeilijk gedrag’ vaak voortkomt uit onzekerheid, onvoorspelbaarheid en angst.

De Meneer van de Reanimatie zei dat het goed kwam, en begon de les.
De kids zaten in een kring. In het midden lag ‘de pop’ al geduldig te wachten.
‘JAAA dat ga ik dus ECHT niet doen he!’ Gatverdamme daar heeft iedereen met z’n bek aangezeten. JAKKES’.
Een klein beetje Spaans benauwd kreeg ik het wel.

Ik probeerde te redden wat er te redden viel. Ook een soort reanimatie. Maar dan anders.
Ik beloofde de klas taart.
Maar dan moest iedereen meedoen.

De Meneer van de reanimatie was duidelijk. ‘Iedereen komt aan de beurt’. De moppers waren niet van de lucht. Maar het moest. En het zou.

Toen er 1 schaapje over de dam was, volgden er snel meer.
Vakkundig kletsten de Meneer en het Meisje van de reanimatieles de kids één voor één naar voren.
En dat is héél knap. Met leerlingen van 14 jaar die niet willen.

Bert en Kornuit (Ik schreef al eerder over ze: HIER) lieten zich nog niet zo gemakkelijk vangen.
Ze gingen het ECHT. NIET. DOEN.

Gelukkig zijn de Meneer en het Meisje van de reanimatieles bikkels. Ze gaven niet zomaar op.
Bert ging uiteindelijk overstag. Kornuit niet. ECHT NIET!

Een van de leerlingen zag de taart al aan zijn neus voorbij gaan. Hij wilde wel ‘invallen’ voor Kornuit.
‘Mag dat, juf?’ Ik deed het natuurlijk niet, maar ik kon hem wel zoenen. Ik gaf hem complimenten voor het meedenken. Hij loste dit probleem zomaar ineens goed op.

Zo gezegd, zo gedaan. De Pop werd beademd en daarmee was de taart verdiend.
Het was mooi om te zien hoe alle principes van de kids opzij geschoven werden. Nou ja. Bijna alle principes dan he?

‘Hoe lang moet je eigenlijk doorgaan met reanimeren?’ vroeg de Meneer van de reanimatieles.
‘Tot hij weer levend is’, antwoordde een leerling.
Ik rekende het goed.

De klas had het prima gedaan.
Dankzij de inzet en betrokkenheid van de Meneer en het Meisje van de reanimatieles.

En de taart.