Ik had al 4 jurkjes aan gehad. En ook weer uitgetrokken. Te strak. Te vrolijk. Te sexy. Te ‘niet-Lien’.
Het zou een van de eerste mooie dagen van 2016 zijn. Mijn benen zaten in de FakeBake en waren lekker bruin.
Die nieuwe cowboylaarzen wilde ik eigenlijk ook wel aan. Mijn kuiten waren net iets te dikkig voor een jurkje met laarzen. Een broek dan maar?
Broek aan. Shirtje? Of toch nog te koud? Jasje aan? Of mee? Of nee wacht… een vestje is leuker.
Of toch maar een rokje?
Ik was al bijna overspannen voordat ik naar Eindhoven ging. Daar hadden we afgesproken. Het werd een broek. En een shirt. En m’n cowboylaarzen.
Mijn leren jackie had ik in de hand.

‘Wat denk je? Keertje checken of we elkaar in het echt ook zo leuk vinden?’
Hij had al vaker aangestuurd op een ontmoeting. Ik wilde eerst nog even texten. Maar ja. Dat deden we nu al drie weken…
‘Zullen we dat morgen dan maar doen?’ Ik checkte mijn agenda. Zondag 1 mei. Ik moest mijn ouders ophalen uit Den Bosch om 12 uur. Om 1700 uur moest ik met Nachje op de fiets naar Oirschot zitten want mijn verjaardagscadeau zou verzilverd worden.
Al m’n vriendinnen zouden daarbij zijn. Tuinkabouter, Bloempje, Nachje, Q en Moraal natuurlijk.
Ik twijfelde.
‘Dat moet dan tussen 1400 en 1600 uur.’ zei ik.

Twee uurtjes. Dat was niet zo lang. Aan de andere kant… de laatste dates die ik had, waren nou niet echt om over naar huis te schrijven. ‘Misschien wel handig.’ dacht ik nog. ‘Als er weer geen bal aan is, dan kan ik ook zeker om 1600 uur weer weg’.

We spraken af. Op een hip terras.

Door het geklooi met de kledingkeuze moest ik haasten. Toen ik in Eindhoven aankwam, bleek tot overmaat van ramp dat PSV moest voetballen. Nergens een fatsoenlijke parkeerplek en de stad stroomde over van volk.

‘Kak, PSV’ appte ik hem. Ik was te laat. Ik ben nooit te laat. Ik heb ook een hekel aan laatkomers.
Ik zocht me suf op het vreselijk drukke hippe terras. Ik zag niemand die ook maar een béétje leek op de foto van Tinder.
‘Ik zit bij Caroussel. Met één r’, typte hij terug. ‘Is dat goed?’

‘Nou eigenlijk niet,’ dacht ik bij mezelf. Maar het was niet anders.

Ik zag hem zitten. Van een afstandje zag hij er in ieder geval goed uit. Ik liep naar hem toe. Ik tikte op zijn schouder en noemde zijn naam. Mijn hart bonsde in mijn keel. ‘Hey Lien! Ik zat nog wat met m’n telefoon te klooien’. Dat waren zijn eerste woorden.
We bestelden een wijntje en waren los.

De tijd vloog voorbij. Voor we het in de gaten hadden was het 1600 uur. Ik moest gaan en baalde daar echt van. ‘Misschien moeten we nog maar eens afspreken?’ vroeg ik voorzichtig. De kans op een blauwtje is groot natuurlijk. Hij zou kunnen zeggen: ‘Nou… ik bel je wel’. Of zo.
Hij moest lachen.
‘Misschien moeten we dat misschien er maar af laten.’, was zijn antwoord.

PSV won met 6-2 van Cambuur.
Het was een mooie dag.
Vandaag een jaar geleden.