Morgen word ik veertig.
13 maart 1974. Het was een doodsaaie dag. Het was koud, en half bewolkt.
Er is op die dag niks spannends gebeurd.
HE-LE-MAAL NIKS.
Ja. Mijn geboorte. Maar dat was het wel.
De laatste tijd zijn er heel veel mensen die vragen of ik het erg vind om veertig te worden. Of hoe het voelt om (bijna) veertig te zijn.
Alsof ‘iets’ je overkomt. Een soort magie ofzo. Een vlaag. Een gevoel. Of een man met een hamer. Dat er ineens wat met, of aan je verandert.
Ehm.. dat is niet zo hoor. Ja, of ik moet het gruwelijk ‘gemist’ hebben. Ergens.
Sommige mensen, meestal jonger dan 40, denken dat op die dag het leven zo’n beetje ophoudt. Of dat de wereld vergaat.
Maar nee. Ik vind het niet erg om veertig te worden. Echt niet.
Kijk. Er bestaan van die super-optimistische types. Die zeggen dat je pas op je veertigste snapt hoe het leven in elkaar steekt, en dat je met dat gegeven alleen maar gelukkiger wordt. En dat je mensen beter begrijpt. En dat je juist op je hoogtepunt bent. Dus dat het leven eigenlijk pas begint bij veertig. The only way is up. Nou, bij die club hoor ik nou ook weer niet hoor.
Ik snap natuurlijk ook heus wel dat alles anders wordt als je ouder wordt.
Maar of dat nou precies gebeurt op de dag dat je veertig wordt… Nee.
En of het nou allemaal slechter wordt? En of vroeger nou alles beter was?
Nee. Kan ik niet beamen.
Er zijn mensen die het verschrikkelijk vinden om veertig te worden. De hel op aarde. De anti-climax van het leven.
Die komen met zichzelf in de knoop. Die weten niet of ze het wel goed gedaan hebben in hun leven. Of ze misschien gelukkiger waren geweest als zaken anders waren gelopen, of andere keuzes gemaakt zouden hebben.
Geen last van dus. Tenminste. Nu niet. Misschien komt het nog. Dat ik ook de ‘grote levensvragen’ ga stellen. Of ik het allemaal goed gedaan heb enzo. Misschien bezwijk ik binnen nu en een paar jaar ook wel aan een dikke vette midlifecrisis. Wie weet.
Ik zie ook wel dat ik ouder wordt. Dat er ‘ineens’ allemaal mensen opduiken die jonger zijn dan ik. Dat ik een stagiaire van 21 heb. En dat ik me nog zo goed kan herinneren dat ik zelf 21 was. Of dat ik op stap ga met een clubje mensen. En dat ik dan de oudste ben. Of zo. Maar zolang het klikt met al die mensen, is het prima.
Toch?
