Al 15 jaar lang word ik geknipt door Kapster. Het begon allemaal in mijn ouderlijk huis. In een hele kleine blauwe Nissan Micra kwam ze aangereden. Elke keer had ze een nieuwe coupe, zoals dat hoort bij een kapster. Met een beautycase vol gereedschap kwam ze binnen. Gevolgd door een hoge, vrolijke ‘Haaaaaaaaaaaaaaai!’

De hele familie werd opgetrommeld. Moraal en Silencio, Jongste en Middelste broer, Schoonzus,  Pa, Ma en natuurlijk Oom Tinus. Toen de kinderen van Middelste geboren werden mochten die ook mee. Het knipfeestje begon om 1800 uur en was rond 2300 uur afgelopen.
De gruwelijk kitcherige spiegel uit het toilet werd vakkundig tegen het koffiezetapparaat gezet.
Er was koffie en cake en bier. En bovenal was het gezellig.

Er is heel wat lief en leed gedeeld op de knipavonden. Er gingen mensen dood, er kwamen verkeringen en er werden baby’s geboren. We deelden alles samen. Er werd geknipt, geverfd, geschoren en geëxperimenteerd. En als iedereen weg was, stofzuigde pa de keuken.

En toen begon Kapster samen met haar zusje een eigen zaak: ‘Hoofdzusters’.  Het was gedaan met de knipfeestjes. Alhoewel…
Moraal, Silencio en ik gaan nog altijd tegelijkertijd. Die traditie houden we in ere. Er is geen bier. En het wordt ook niet zo laat. Maar het is altijd gezellig.

Kapster kan echt heel goed knippen. Zelfs de styliste van Linda Magazine zei het. En mensen vragen vaak door wie ik geknipt ben. Of ze zeggen: ‘Jouw haar zit toch ook áltijd goed he?’
Dat is natuurlijk niet helemaal waar. Maar alle hulde moet naar Kapster. Echt!

‘Haaaaaaaaaaaaai!’
Een hoge, vrolijke, nét iets te lange haai klinkt als je de kapsalon binnenkomt. En niet één keer, maar twee of drie keer. Beetje afhankelijk van hoeveel meiden er zijn.
Ik moet er altijd om lachen. Het is eigenlijk precies zoals vroeger.
Eerst krijg je thee met een bonbon. En daarna komt er een lekker hapje of een drankje. Heel luxueus.

Ze weet precies wat ik wil, en vooral wat ik niet wil. Ik wil alleen maar háár. En niemand anders. Trouw als een hond, ben ik.
Maar ja. Ze moest zonodig op vakantie.
En ik moet om de vijf weken. Drie weken rekken dat is natuurlijk geen optie.
Dus ben ik vreemdgegaan.

Afgelopen dinsdag was het zover.
Zoals dat (denk ik) gaat met vreemdgaan, was het spannend. Ik voelde me best schuldig. Maar het was wel lekker.
Liz heet ze. Een stoere blonde vrouw.

‘Nou, zeg het maar!’ riep ze vrolijk.
Ik somde op wat ik niet wilde. Geen flappen aan de zijkant. Niet te veel van m’n pony af. En oh! Niet zo’n bult bovenop m’n kop. En verder kijk je maar. Oh. En het moet springerig zijn. Niet te braaf.
Ik voelde me echt een zeur.
‘Zal ik het gewoon allemaal even nalopen?’ vroeg Liz, terwijl ze met haar handen door m’n haar ging.
Ik vond het prima. ‘Een te korte pony is het ergste wat er is’, zei ze.
Ik was gerustgesteld. Het kopje groene thee en de bonbon deden de rest.

Het was warm in de kapsalon. Ik wist niet of het aan mij lag. Het was toch allemaal wat onwennig en raar.
Maar Liz deed het prima.
We zijn een paar dagen verder. Ik zie nog geen flappen. En geen bult bovenop m’n kop. En m’n pony is mooi.

So far, so good.
Dat vreemdgaan is zo slecht nog niet.

Wel fijn dat Kapster volgende keer weer zelf met haar handen in mijn haar zit.
Gewoon. Zoals dat hoort.