Oké, het was misschien een beetje dom. Naïef ook. Om met een wit zomers shirtje en slippers op de Oosterscheldekering te gaan staan.
We hadden ons goed ingesmeerd. Dat wel.

Rond 11 uur fietsten we naar de Neeltje Jans. We liepen de Oosterscheldekering op. Er stonden er al flink wat mensen langs de kant. Op 450 meter van de finish confisqueerden we een plek. We maakten kennis met de ietwat doodsaaie mensen voor ons en aten de chocoladefiets van Moraal op.

Toen we eenmaal gesetteld waren, kon het wachten beginnen. Het regende een beetje. Maar dat deerde niet. We waren er.
EINDELIJK de Tour eens van heel dicht bij bekijken. We keken er al máánden naar uit.
Het was reuze gezellig. We werden doodgegooid met Haribo-snoepjes, petten en fietslampjes. Een dweilorkest speelde meezingers. Wij maakten een dansje.

Het waaide hard. Maar dat was nog niet zo erg. De zon scheen dus het was goed.

Maar na een dik half uur begon de ellende. Donkere, dreigende wolken. En daar stonden we dan. Allemaal in zomers tenue. Ja. Het zou gaan regenen, dat wisten wij ook wel. En daarom hadden we een paar pluutjes meegenomen. We zouden lang moeten wachten en daarom hadden we ook een fleecedekentje in gepakt. Konden we lekker gaan zitten. Dachten we.

De wind ging harder en harder te keer. En het werd koud. Bloempje had het dekentje om haar tengere lijfje geslagen (zij had ook een niemendallerig dingetje aan zonder pijpen en mouwen).
Rendier en ik besloten een trui te gaan kopen. Een ‘official’. Van de Tour.
Heerlijk lekker warm. En per ongeluk nog Hip & Happening ook.

Maar niet veel later, brak de pleuris uit. De twee goedkope prul-pluutjes die we bij ons hadden waren al lang kapotgewaaid. De truien werden nat. Het fleecedekentje ook.
We waren onderkoeld. Er was geen wc. Lange rijen bij de koffietent. Iedereen was nat tot aan z’n onderbroek en de wind was ijzig koud. En hoewel het dweilorkest z’n stinkende best deed… het zingen en dansen verging ons.
Het zou nog uren duren voor de karavaan langs zou komen.

De mannen besloten dat het wel heel verleidelijk was om gewoon in het vakantiehuisje te gaan zitten om de finish te bekijken.
De meiden twijfelden nog een poos, maar we besloten om toch maar mee te gaan.

We waren niet de enigen die afhaakten. Drommen mensen gingen weg. Allemaal nat tot op het bot en vernikkeld van de kou.
Bij de uittocht stond het RTL avondnieuws. Ze interviewden ons kort en snapten niet waarom we gingen. Al die uren gewacht. En niks van de tour gezien. Het was bijkansch schandalig!

We baalden als een stekker.
Want toen we bij ons huisje waren, brak de zon door. Als we gewoon even waren blijven staan, was het goed gekomen.
We keken de finish. En we zagen hoe de renners in de zon langs het plekje scheurden waar wij een uur geleden nog stonden…

En toen wilde ik met alle geweld naar huis. Rendier reed mee.
Eenmaal thuis bleken we op TV te zijn geweest. En hoe incognito we ook dachten te zijn, met petten, zonnebrillen, poncho’s en dekens: We werden herkend. De screenshots op Facebook waren niet van de lucht.
Even ontkende ik nog alles.

Maar we waren het heus wel.
Dat hadden jullie goed gezien.

We zijn te kakken gezet on National TV.
Wij.
Watjes van toeschouwers.