Ik heb het overleefd, afgelopen dinsdag. Juffen zijn namelijk prima slachtoffers voor 1 aprilgrappen. En deze juf trapt er altijd in. Expres of niet expres. Dat ligt eraan. Of ik hem doorheb, of niet.
Ik kan me nog een 1 aprilgrap herinneren die ze met me uitgehaald hebben toen ik leerling-verpleegkundige was, lang geleden.
Ik werkte nét op de groep en we hadden een nieuwe tillift gekregen. Wendy. Zo heette ze.
Vraag me niet waarom, maar ik denk dat tilliften een menselijker karakter krijgen als je ze een naam geeft.
In het kader van ‘je moet ook eens meemaken hoe het is om in een tillift te hangen’ bood de gediplomeerd verpleegkundige aan om me deze ervaring te ondergaan.
Het was grappig. Toen nog wel. We hadden plezier. Er stonden wat bewoners omheen en er hing een leuke sfeer. Ik ging op een bed liggen, en de verpleegkundige plaatste vakkundig de zak onder mijn lijf. Wendy werd erbij gehaald. Langzaam maar zeker werd ik omhoog gehesen.
Ik weet niet of je dat ooit gezien hebt, maar je zakt helemaal met je kont in de opening van de zak. Verre van charmant. En het voelt ook gruwelijk. Met al het empatisch vermogen wat ik heb, bedacht ik me hoe klote het moest zijn om een paar keer per dag zo omhoog gehesen te moeten worden. Soms zelfs in je blootje, als je naar het toilet of de douche gereden moest worden.
Toen ik goed en wel hing en me bijna had overgegeven aan de kracht van Wendy, reed het teamhoofd mij naar buiten. Hoe sterk Wendy ook leek, ik vertrouwde het niet helemaal. Ik was bang dat ik erdoor zou zakken. Of dat Wendy aan een vorm van metaalmoeheid leed, waardoor ze me niet kon houden. Ik gilde alles bij elkaar. Ik vond het oprecht eng. Ik spartelde wat ik kon, maar Wendy is een topper. Ik viel er niet uit, maar ik kreeg ook niks losgetrokken. Mijn kont hing een meter boven de grond, als het niet meer was.
Het teamhoofd parkeerde me midden op de kruising, ergens centraal op het terrein. Iedereen moest erlangs, en iedereen zag me hangen. Ook de leuke, jonge mannelijke verpleegkundigen. Ik schaamde me rot.
Inmiddels waren veel bewoners op mijn gelach en geschreeuw afgekomen. Ik stond daar. Als een soort misdadiger aan de schandpaal. Ik kon geen kant op. Wendy hield me in haar greep. Maar het allerergste moest nog komen.
Een andere verpleegkundige ging een ‘My First Sony’ halen. Het cassettebandje van BZN ging erin.
Onder het genot van ‘Mon Amour’ en andere hits heb ik daar een uur gehangen. EEN UUR!
Toen ik het écht niet meer leuk vond, kwam het teamhoofd melden dat ik nog heel even moest blijven hangen. Er zou een journalist van een plaatselijk krantje komen. Ik had het al warm, en ik was al kwaad, maar toen helemaal. Ik schreeuwde nog: ‘Jullie denken toch niet echt dat dit in de krant komt?!’
Tien minuten later verscheen de journalist.
De bewoners hadden de grootste lol. En ik kon wel janken.
Een paar weken heb ik met angst en beven de lokale krant in de gaten gehouden. Er kwam gelukkig niks in.
Maar ze hadden me goed te pakken.
1 april!
