Afgelopen donderdag kwam de schoolfotograaf.
Veel kinderen interesseert het geen zier. Maar er zijn er ook, die alles uit de kast trekken om er nog wat van te maken.

Gevolg: Laatkomers omdat ze eerst nog naar tante moesten om hun haar te stylen. Of naar de buurvrouw om hun scheidinkjes bij te scheren.
Ja hoor. Coupes met ingevlochten haar of messcherpe ingeschoren randjes zijn meer dan de moeite waard om de status ‘te laat’ te krijgen.

Onze klas was om 10.15 uur aan de beurt. Gelukkig maar, want gestyled haar blijft nooit zo heel erg lang stijl. Zeker niet als je een jaloersmakende bos krullen hebt tot ongeveer op je kont, en het de hele ochtend al regent.

Om half negen begon het gedraaikont al. ‘Mogen we naar de WC?’ De bedoeling was om de laatste puntjes nog even op de i te zetten. Ik kon het rekken tot tien uur. Daarna kon ik er niet meer onderuit. De concentratie was ver te zoeken. Er was onrust. Dus, hup, iedereen naar de WC.
De haren werden gedaan, puistjes ondergestopt en duckfaces werden geoefend.
Toen moesten we écht gaan opschieten. Er heerst een strak tijdsregime ten tijde van de schoolfotograaf. De receptioniste holt zich suf van lokaal naar lokaal om iedereen op tijd te verzamelen.

We begonnen met de klassenfoto.
De fotograaf stelde de kids vakkundig op. Her en der wat gemopper over wie niet naast wie wilde, maar verder verliep het eigenlijk vlekkeloos. Jammer dat er regelmatig een middelvinger of een V-teken gegeven werd. Ik denk dat er 20 foto’s gemaakt zijn. Toen was het goed.

Gelukkig is de tijd van ‘jij gaat er schuin voor liggen’ voorbij.
Wat nog niet voorbij is, is de tijd van de witte wolkjes op de zachtblauwe achtergrond. Tenminste… niet bij ons op school.
Toen ik kleuter was, hadden we deze achtergrond al. Gezapig, saai en suf.
De achtergrond lijkt enig en tijdloos. Er zijn best fotografen die wél met de tijd mee gaan. Die van ons niet. Ik denk dat hij erg gehecht is aan de witte wolkjes.

Toen we eindelijk als groep op de gevoelige plaat stonden, liep iedereen braaf mee naar het busje op het schoolplein. In het deurtje hangt een viezig spiegeltje waar je dan nog even de écht allerlaatste check kan doen.

Op alfabetische volgorde werden we opgeroepen. Jongens met een grote mond die hun vingers in en V-teken op de foto wilden hebben werden met zachte dwang geboden hun handjes braaf op hun knietjes te zetten. Ook de capuchons van de hoodies moesten af.
De wilde plannen voor een duckface bij de meiden bleek ook utopie. Helaas. De fotograaf was hard en meedogenloos.

Binnen een kwartier was het gepiept.
Onze knappe kids staan weer op de foto.
Iedereen blij. De fotograaf nog het meest.

Over de zijige achtergrond maak ik me niet al te druk. Want zoals oom Tinus altijd zegt: ‘Het is net als met rondjes fietsen bij het wielrennen: als je maar lang genoeg achteraan blijft rijden, kom je vanzelf weer voorop’.

En dat geldt natuurlijk ook voor witte wolkjes op een zachtblauwe achtergrond.
Over een jaar of tien, is dat weer helemaal hip.