Bigmouth kwam met het idee via Whatsapp. Ze schreef: ‘escaperoom!’
Dat was al een raadsel op zich. Ik wist écht niet waar ze het over had.
Ik Googelde een potje en zag verschillende trailers. Escaperoom is een spel. Je wordt met een klein groepje opgesloten in een kamer. Daar moet je er alles aan doen om te ontsnappen. Je hebt een uur de tijd.
Daarna is het ‘game over’.
Ik kreeg meteen visioenen. Dat, wanneer het niet lukte, zo’n kamer gevuld zou worden met giftige gassen of rook. Of dat er scherpe pinnen uit de muur kwamen die je langzaam maar zeker zouden doorboren. Met bloed en alles. Of dat er een psychopaat losgelaten zou worden. Of zombies. En dat het donker was. En eng. Vooral heel eng.
Daarbij kwam nog de informatie dat er wiskundige puzzels en raadsels opgelost zouden moeten worden. Ik ben niet van de wiskundige puzzels. Ik kan dat niet. Te ver boven mijn niveau.
Internet zegt niks over teams die niet kunnen ontsnappen. Waar die mensen blijven. Wat er mee gebeurt. Of ze er überhaupt nog wel zijn.
Het zou moeilijk zijn. Een uitdaging. Maar ook claustrofobisch. En heel erg ingewikkeld.
Ik wilde afhaken met een mededeling dat ik niet intelligent genoeg ben, en dat ik geen doorzettingsvermogen heb, en dat ik een schijterd ben. Want dat is ook zo. Ik durf geen enge films te kijken en daarna naar bed. Laat staan dat ik me vrijwillig op laat sluiten om er vervolgens misschien niet meer uit te kunnen. Nooit meer. Dat ik zou sterven in een spel.
No Way.
Maar goed. Ik werd overgehaald.
En dat lukt bij mij vrij snel, zoals jullie vorige week hebben kunnen lezen.
Er zijn verschillende steden waar je dit spel kan spelen. We kozen voor Eindhoven.
Gelukkig wilde Q ook mee. Q zou mijn steun en toeverlaat zijn. Als ik in m’n broek zou plassen van de schrik. Of erger nog… zou gaan huilen.
We hadden een afspraak om 20.30 uur. Ergens in een huisje. Gewoon. In een woonwijk. Niks geen vermaak in de buurt. Geen neonletters. Geen kroeg, geen bar, geen restaurants. Niks. Alleen de Xitroom.
De Mevrouw van Xitroom legde het spel uit. We moesten linken zoeken. En verbanden leggen.
Aangezien er van de zes dames een paar een verpleegkundig verleden (of heden) hadden, moest dat geen probleem zijn.
Foto’s maken was ten strengste verboden.
Er werd nog iets gezegd over een noodknop en hoe de deur langzaam in het slot zou vallen. En toen mochten we naar binnen.
Een braaf maar enigszins spannend, mooi kamertje. Geen donker hol, geen enge dingen. Wel een relatief vrolijk muziekje.
Een antiek bureau met daarop een oude typmachine, een mooie leren bureaustoel. Wat kasten, wandkaarten, een sterrenkijker, een wereldbol en een schaakbord.
Er was een een koffertje. En sloten. Héél veel sloten. En ze zaten allemaal dicht.
Mysterieus was het. Een beetje stoffig. Brits. Ik moest denken aan Sherlock Holmes & Dr. Watson.
De klok stond stil op bijna half acht. Twee camera’s bewaakten ons.
De Mevrouw van Xit keek mee. Ze kon ons tips geven als we er niet uit kwamen. Maar we hadden al lang besloten dat we dát dus niet zouden vragen.
Ondertussen tikte een digitale klok gestaag af van 60 minuten naar 0…
We waren met z’n zessen. We kenden elkaar niet allemaal.
Als kippen zonder kop stortten we ons op de opdracht. We handelden verre van methodisch. En dat met onze verpleegkundige achtergrond. Schande.
Het was chaos. Niet normaal.
Ik betwijfelde ten zeerste of we hier wel uit zouden komen. Levend dan he?
Q had de eerste wiskundige puzzel in no-time opgelost.
Ondertussen onderzochten we de kamer, op zoek naar linken en verbanden. Iedereen was druk met codes, raadsels en de sloten.
Nou ja, bijna iedereen. Ik stond er een beetje bij. Voor de gemakkelijke dingetjes. En de gezelligheid.
We bleken echte detectives. We vonden de sleutel van de kamer.
Zonder tips. All by ourselves.
Er stonden nog 26 minuten op de klok.
Een euforisch momentje volgde. We waren ontsnapt!
Gelukkig maar, want wat er zou gebeuren als we het niet gered zouden hebben….
Nobody knows.
