Ik ga vanavond optreden. Voor ongeveer 100 mensen. Ja. Je leest het goed.
Ik, die niet kan praten voor grote groepen mensen. Ik, die dan met een bibberende jankstem probeer te vertellen wat ik wil vertellen.
M’n ademhaling zit altijd veel te hoog. Daardoor kom ik in ademnood. Het is niet ontspannen. Echt niet.
En ja. Ik ben juf. Ik sta de hele dag voor de klas. Maar dit is anders.
Dit is horror.
Het zit zo: Jopie en Oom Tinus worden 65 jaar. (Voor wie Tinus niet kent, klik hier).
En nee. Dat wordt geen duf bejaardenfeestje.
Ze hebben een Open Podium bedacht. De vrienden van Tante en Oom Tinus zijn doorgaans creatief en muzikaal. En veel mensen gaan ‘iets’ doen.
Er zal muziek zijn. En theaterachtig vermaeck. Er komen allemaal leuke, lieve mensen.
Mijn idee om een ‘Ferme Vrouw’ voor ze te gaan schrijven was snel geboren.
Ik zou het leuk printen en aan ze afgeven. Maar daar waren ‘de mensen’ (waaronder mijn moeder) het niet mee eens.
‘Je moet het voorlezen. Dat vinden ze vást leuk!’
Ik kreeg het meteen benauwd. Ik herinnerde me weer mijn afstudeerpresentatie. Die ging over dyslexie en autisme, geloof ik.
Weet je? Het was zo’n gigantisch trauma dat ik het al voor een groot deel verbannen heb uit mijn geheugen.
Echt. Het was een drama.
De Directeur, Adjunct, Polkadot, Moraal, mijn ouders en nog wat mensen waren gekomen om te kijken.
Ze hadden bloemen bij zich. Het was het allerlaatste stapje wat ik nog moest nemen, voordat ik mijn felbegeerde papiertje op zak had.
Wat er gebeurde weet ik niet, maar ik herkende mezelf niet. Ik was doodzenuwachtig.
Ik, die vroeger altijd meedeed aan playbackshows en meestal het hoogste woord had in gezelschappen. Ik, die het woord wel voerde als er wat gezegd moest worden. Ik, die nog nooit een blad voor m’n mond genomen had.
Als een onzeker vogeltje stond ik voor de groep. Met klamme handjes. Mijn hart klopte in mijn keel.
Of ik ineens bezeten was door de Faalangstduivel, of dat ik gewoon onzeker was over mijn verhaal, ik weet het niet. Mijn stem trilde. Ik kon hem echt niet in bedwang houden. Polkadot, de schat, zag dat het goed mis ging. Ze gaf me een glaasje water. Omdat ik bibberde als een rietje klotste het water over de rand van het glas.
‘Rustig maar’, zei iemand. ‘Haal even diep adem’.
Met vallen en opstaan deed ik mijn verhaal. Ik kon wel janken. Ik geloof dat ik dat ook gedaan heb.
Ik heb er veel last van gehad. Een collega zei dat ik bananen had moeten eten van tevoren. En mijn tenen in de grond moest duwen.
Maar het leed was al geleden.
Iemand adviseerde om mijn verhaal ritueel te verbranden. Zodat het letterlijk weg was.
Ik kopieerde het geheel en gooide het pagina voor pagina in de kachel.
Maar het hielp niet. Elke keer als ik wat moet zeggen voor grote groepen krijg ik weer dat verschrikkelijke gevoel van toen. Het is 13 jaar geleden.
Ik heb enorm getwijfeld. Wie zitten er te wachten op mijn verhaaltje? Aan de andere kant… misschien ís het ook wel leuk. Maar ja. Kan ik dit aan?
Kijk. Al die ervaren muzikanten en toneelmensen doen de hele dag niks anders. Die kennen geen zenuwen meer. Alleen ‘gezonde spanning’. Sterker nog: die genieten van optreden. Dat mensen naar ze kijken. Dat ze applaus krijgen. En dat nadien iedereen gaat zeggen hoe leuk het was.
Ik niet. Ik lig al nachten wakker.
Ik heb een persoonlijk verhaaltje geschreven. Moraal heeft het gehoord en ze zegt dat het leuk is.
Ik heb coaching gehad van de Spreekstalmeester van de Avond. Hij heeft er verstand van. Hij praatte me moed in en zei dat het goed zou komen.
Daarna heb ik geoefend tot ik er bij neerviel.
En vanavond gaat het gebeuren.
Ik heb al de hele dag serieuze kriebels in mijn buik. Normaal is dat lekker; kriebels. Maar nu is het hinderlijk.
Ik heb buikpijn. Ik ben al tien keer naar de plee geweest.
Zucht.
Willen jullie duimen voor mij? Ik ben ergens rond 22.30 uur aan de beurt.
Tijd genoeg dus, om er eerst wat wijntjes in te gooien. En bananen.
Dat schijnt te helpen…
