Het begon allemaal een paar jaar geleden.
Nummer 2 droeg regelmatig sokken in sandalen. Ik vond het verschrikkelijk. Zijn tante was hofleverancier van geitenwollen sokken. Later werden het donkerblauwe Falke wandelsokken.
Nooit doen!
Het begon allemaal een paar jaar geleden.
Nummer 2 droeg regelmatig sokken in sandalen. Ik vond het verschrikkelijk. Zijn tante was hofleverancier van geitenwollen sokken. Later werden het donkerblauwe Falke wandelsokken.
Vroeger kon ik gemakkelijk een hele BonBonBloc op. Of een 200-grams Cote d’Or Puur met hazelnoten.
Chocola was m’n grote liefde. Ik at het vaak. En veel.
Ik heb altijd chocola in huis. En als dat op is, vergrijp ik me aan beschuiten met roomboter en hagelslag.
Sinds ik onder hypnose ben geweest heb ik de schade altijd goed kunnen beperken. Ik at nog elke dag chocola. Geen hele repen meer. Gewoon een klein stukje.
Dat ging lang goed. Tot een dikke maand geleden.
Alles kan ik goed laten staan. Chips, friet met mayo, alle soorten kaas of zure matten. Tot mijn grote spijt nam chocola de overhand.
Een klein stukje werd een groot stuk. En een groot stuk nóg groter.
En toen voelde ik dat het niet goed was.
Het moest anders.
De hypnosejuf had me ooit verteld dat ‘een afkeer van chocola’ bestaat. Dat zou betekenen dat ik nooit meer chocola zou willen. Geen M&M’s meer als ik met Moraal op de bank zit. Nooit meer een Snickers, Mars of Twix als ik een schoolreisje heb.
Nooit meer hemelse chocolademousse in mijn favoriete restaurant.
Ik zag dat totaal niet zitten. Een leven zonder chocola bestaat voor mij niet. Hoe zou ik ooit Pasen te boven komen? Of Sinterklaas?
No way.
Bovendien zit er in chocola ook een stofje wat je bijzonder gelukkig maakt. Nou mensen, ik kan jullie vertellen, dat stofje ben ik nooit tekort gekomen. Ik ben altijd de gelukkigste vrouw op aarde geweest.
De laatste maand wenste ik vaak dat ik geen chocola zou lusten.
De hypnosejuf probeerde het nog te relativeren: ‘Chocolade heeft geen piemel. Ook geen inkomen. Dus wat heb je er dan aan?’
Ze had gelijk. Maar dat kon me eigenlijk niks schelen. Liefdes zonder inkomen kunnen ook geweldig zijn. Chocola – Lien: één – nul.
Ik had verloren.
Na lang intern beraad heb ik besloten om een chocolade-aversie te laten creëren bij mijn eerstvolgende hypnosesessie.
Op koningsdag zou ik afscheid nemen van mijn beste vriend. Het was toch al een koude shitdag met veel regen. Dit kon er nog wel bij.
Ik mocht van Moraal bonbons uitzoeken in mijn lievelingswinkel vol ijs en chocola.
Ik nam ze mee naar huis en zou er ’s avonds afscheid van nemen. Ritueel. Met veel bombarie. Met lievelingsmuziek en zo.
Ik zou er nog nét niet in tranen bij uitbarsten.
En zo geschiedde.
Ik zette een bak thee en verorberde in no-time drie van de vier bonbons. Eentje zou ik bewaren om te testen of ik die dan, na de hypnose, écht niet meer zou lusten.
Voldaan ging ik slapen.
De volgende dag ging ik vol goede moed naar de hypnosejuf.
Ik ging het ‘uitmaken’ met mijn allerliefste vriendje Chocola. Ze nam me goed onderhanden. Het was heel fijn. Een soort ehm… bevrijding of zo.
Wat kan een mens gelukkig zijn.
De bonbon die ik bewaarde ligt er nog steeds. Ik hoef hem gewoon niet meer.
Dus. Als iemand nog wil…
Koffie?
Woensdag is het weer Koningsdag.
Alle zooi die vorig jaar is aangeschaft kan eindelijk weer doorverkocht worden. Leve de vrije markteconomie.
Ik volg alles een beetje vanaf het terras. Vrijmarkt. Een van de momenten dat ik oprecht blij ben dat ik geen kinderen heb. Lees meer
Meisjes van 14 zijn doorgaans onzeker. Begrijpelijk. Puisten pralen glorieus op wangen, voorhoofd en kin. Haar is vettig want hormonen. Niks is goed aan ze. Ze vinden zichzelf dik, te dun, ze hebben te grote oren, te weinig borsten, te witte huid, liever blauwe ogen, liever stijl haar. Lees meer
Ik weet niet of ik het al ooit gezegd heb, maar ik heb ‘iets’ met Fixkes. Weinig mensen kennen ze. Het is een band uit België. Ze zijn grappig en tekstueel erg sterk. Ze zijn heel creatief.
En daarbij zijn ze bescheiden en lieflijk. Lees meer
Ze spookten al een paar weken door m’n hoofd. Ik had er al tachtig keer naar gekeken op de website. Ik wilde ze heel graag hebben. Vette cowboylaarzen. Olijfgroen met donkergroen. Met opengewerkt leer op de teen en een hysterische arend op de schacht.
Ik zag het al helemaal voor me. Zwart jurkje en die laarzen. Stunning zou ik eruitzien.
Een combinatie van Country Wilma en Dolly Parton. Lees meer
Het was nogal gedoe. De TV kwam langs en ik had kledingvoorschriften gekregen. Het moest iets zijn waarin ik me op m’n gemak voelde. Maar het mocht geen zwart zijn. En aangezien ik toch echt veel zwart in m’n kast heb hangen…
Het mocht ook niet iets met blokjes en streepjes zijn, of drukke prints.
Uren had ik al staan dralen voor de kast. Twintig dingen had ik aangehad. Ik leek overal dik in en niks was leuk.
Toen koos ik maar iets wat goed kleurde bij m’n interieur. Ik wist het ook niet.
Een olijfgroen jurkje en kekke laarsjes. Lees meer
Vandaag kreeg ik in mijn mail een ‘ongewoon verzoek’. Die krijg ik wel vaker. Maar deze was er wel eentje waar ik om moest lachen.
De mail kwam van een programmaontwikkelaar. Ze heeft programma’s ontwikkeld als ‘DNA Onbekend’, ‘Freeks Wilde Wereld’ en ‘Maestro’. Lees meer
Onze school heeft geen kantine. De leerlingen eten tussen de middag in hun stamlokaal en gaan daarna naar buiten. Als het regent dan zitten ze de hele pauze in hun lokaal.
Omdat we geen kantine hebben, zijn er dus ook geen broodjes, appelflappen en tosti’s verkrijgbaar. Er zijn ook geen snoep- of drankautomaten. Veel ouders zijn daar blij mee. Geen verleidingen tot ongezond gedrag. De leerlingen vinden het belachelijk.
Alle scholen hebben een kantine. Dus waarom wij niet? Lees meer
Heel soms heb ik er last van.
Dan zit ik achter mijn PC met een leeg word-document voor m’n neus. Er moeten woorden opkomen. Het liefst een heel verhaal.
Maar dan komt er niks. Of te weinig. Of niet interessant genoeg. Te saai. Lees meer
Ferme vrouw | schrijft verhaaltjes | (Sinterklaas)-theater | docente | concerten | festivals | heimwee | wielrennen kijken | sushi | kaas | rosé & thee
Kamp
Waar ik dus totaal niet aan gedacht had toen ik ging solliciteren op mijn nieuwe baan, was het feit ...
