Vrijdag, de laatste schooldag voor de kerstvakantie, was het kerstontbijt.
Twee uurtjes met de klas. In ons geval 10 leerlingen. Moest te doen zijn. We hadden er zin in, Co en ik.
Vrijdag, de laatste schooldag voor de kerstvakantie, was het kerstontbijt.
Twee uurtjes met de klas. In ons geval 10 leerlingen. Moest te doen zijn. We hadden er zin in, Co en ik.
Moraal, Tuinkabouter en ik gingen naar een voorstelling van Vuile Huichelaar. Ik had deze dames zes jaar geleden ook gezien. Toen zongen ze over en voor vrouwen die bruut aan de kant zijn gezet voor chickies die kennelijk leuker waren dan zij.
Ik zat toen in precies dezelfde situatie. Liedjes als ‘Vuile huichelaar’ en ‘Je loog tegen mij’ sleepten me erdoor. Het feest der herkenning, zullen we maar zeggen.
Dit jaar heet het programma ‘Ik zit hier heel alleen kerstfeest te vieren’. Oók een feest der herkenning…
Het was druk in de foyer van het theater. Kraampjes met vrouwendingen. Gelukkig zijn Moraal en Tuinkabouter daar, net als ik, ook allergisch voor. We skipten de markt. Geen interesse in gebleekte tanden, sieraden, kleding en tasjes.
De zaal ging open en veranderde in no-time in één groot kippenhok. Mijn aandacht werd getrokken door een man die zijn vrouw in een rolstoel voortduwde. Ze zaten op de eerste rij. De vrouw werd zorgvuldig en met veel toewijding door haar man uit de rolstoel getild, en op een stoel gezet. Echte liefde. Zoals het hoort.
Er waren trouwens maar een paar mannen. Ik geloof nooit dat die vrijwillig mee zijn gegaan. Ze hebben zich in ieder geval niet verdiept in het programma. Want dan hadden ze liever op de bank gezeten met een fles bier. Ik denk ook dat de vrouwen niet helemaal bekend zijn met het woord ‘ladies night’. Want dat wil je je man écht niet aandoen.
Maar ja… als die mannen een béétje hadden nagedacht, dan hadden ze dat zelf ook kunnen bedenken.
Het programma begon. De sfeer zat er meteen in. Er waren er veel 50-plussers. Die moesten heel hard lachen toen het om de lopende band van ‘1 van de 8’ ging.
Wij kenden het gevoel van ‘Pak de doos met het vraagteken!’ niet.
Wij moesten ook ‘Daktari’ googelen, voordat we doorhadden dat het om een schele leeuw ging. Wij hebben nooit meegemaakt hoe het is om tv te moeten kijken bij de buren. Wij zijn te jong.
Maar dat mocht de pret niet drukken.
Vuile Huichelaar kent vele typetjes. Ik hou absoluut niet van typetjes. Of tenminste, niet de dingen die Andre van Duin doet, of Adele Bloemendaal. Of erger nog: Tineke Schouten. Maar deze dames kwamen er mee weg. Ik weet ook niet waarom. Ik denk omdat de kipfilets onder de armen vrolijk rondzwierden. Of omdat er zonder enige gêne haarstukken werden gebruikt ‘en plein public’.
Er werd gezongen alsof we dat al jaren niet meer gedaan hadden. Iedereen was de schaamte voorbij.
Angstvallig hield ik de fotograaf in de gaten.
We waren bij een leuke ontspannen avond, waar wij vrouwen elkaar écht begrepen. Waar we eens even heerlijk lol hadden om de manco’s van de man. En dat we het als vrouw allemaal zo slecht nog niet doen.
De mannen werden lekker afgezeken. Met hun gebruiksaanwijzingen en rare kronkels.
Er was één man die zich niet aangesproken hoefde te voelen. Het was de liefste man van de avond, die zo vol overgave en liefdevol voor zijn gehandicapte vrouw zorgde.
Want zo’n huwelijk… daar tekent iedereen voor.
Ik woonde nog samen met nummer 2. We woonden in een dooie, gezapige, ingeslapen buurt in een doodsaai gehucht.
Op maandag werd het huisvuil opgehaald. Dan moest de kliko aan de straat.
Zo gezegd, zo gedaan.
Maar ’s avonds toen ik de kliko wilde binnenhalen, stond het ding niet meer op z’n plek.
Het kon haast niet waar zijn, dat iemand de verkeerde had meegenomen, want elke kliko was braaf voorzien van een huisnummer. Of klaprozenstickers van IKEA. Lees meer
Blondie vertelde dat ze onder hypnose ging. Om af te vallen. Om de strijd tegen het voedsel te stoppen.
Ineens geen zin meer hebben in chips en chocola? Onmogelijk. Dat gelooft natuurlijk geen hond. Ik ook niet. Lees meer
Deze week zit ik veel in het werkpaleis van Sinterklaas. Misschien moet ik het even uitleggen. Ik heb het hele jaar door regelmatig contact met hem. We bespreken dan zijn bezoek aan het werkpaleis in het theater van Oirschot.
Het is altijd heel bijzonder. Met zijn maatjes Piccolo, Pedro, Julio en Mario lachen we heel wat af. Het is een dolle boel. Lees meer
De dag begon al heel mooi. Er was volop zon en iedereen was blij.
’s Middags rond een uur of vier, zou Sint met de stoomboot aankomen in Oirschot. Lees meer
Ik moest even invallen voor de receptioniste. Normaal gesproken doet iemand anders dat, maar die kon vandaag niet.
Ik stond toevallig in het zicht van Adjunct toen die naarstig op zoek was naar een geschikte vervanger.
Of ik het even wilde doen. Het was maar vijftien minuten. Lees meer
Pitza
Mijn oudste neefje Kwik is acht. Hij heeft sinds kort een emailadres.
Vorige week kreeg ik mijn allereerste mailtje van hem. Het ging zo:
‘Hoi tantelien
Ik weet jou mail adres
lekeren pitza’
Ik mailde hem terug. Of hij zin had om bij mij pizza te komen bakken.
Er kwam al snel reactie:
‘Bedankt dat je me trug mailt
Hep je tijd in de herfst vakntie
Ik hoop dat je in de vakantie kan
Voor de pitza ik hou ook van pitzas’
Mijn tante-hart klopte vol trots.
Ik mailde terug dat we een date hadden in de herfstvakantie. En dat hij maar vast na moest denken over een toetje.
Hij mailde terug:
‘Tot donderdag
het wot leuk’
Afgelopen donderdag hing ik weer de hele middag de leukste tante uit.
Eerst boodschappen doen natuurlijk. Kwik mocht zelf kiezen wat er op de pizza mocht. Dat was zo gebeurd. Tomaten en kaas. Meer niet.
Het toetje had iets meer voeten in de aarde. De Mona-feestpudding, Paula de Koe en iets met snoepjes hadden al in de kar gelegen. Het werden uiteindelijk toch de Frozen-kwarkjes.
Eenmaal thuis was het nog te vroeg om te gaan bakken. Kwik ontdekte Netflix en mocht een film kiezen. De afstandsbediening van de AppleTV was nog haast het interessantst. Dus toen ‘Het regent gehaktballen 2’ al wel drie minuten op stond, zapte hij naar ‘Big Hero 6’. Ook een paar minuten. En toen werd het toch ‘Mees Kees’.
Film kijken met Kwik is leuk. Hij hield me nauwlettend in de gaten. En als ik even de wasmachine aan ging zetten, dan werd meteen de pauzeknop gehanteerd. ‘Ik wacht wel op jou, tante Lien’.
Lief.
Elke scene kende hij van buiten. Elk plotje daarvan werd vakkundig, nét voor de ontknoping verraden.
Daarna was het hoog tijd om te gaan bakken. Ik had natuurlijk gekozen voor ‘handig en gemakkelijk’. Een kant-en-klare bodem (we hoefden alleen nog de koker los te draaien en het deeg te verdelen over de bakplaat) met een potje kant-en-klare tomatensaus.
Kwik vond het maar stom. Pappa maakte dat deeg altijd zelf. En dat vond hij eigenlijk het leukste.
Wat een anticlimax.
Ik legde uit dat deeg maken gedoe was. En dat ik niet van gedoe hield.
En dat ik ook niet wist hoeveel zout en meel er in moest. Of wat er überhaupt in moest. ‘Dat kun je gewoon op youtube vinden hoor!’ Kwik zuchtte een keer diep. ‘Maar dat doen we dan volgende keer wel’.
Toen het pitzameesterwerk op tafel stond ontdekte Kwik dat je ook youtube filmpjes op TV kon laten zien.
Hij zocht filmpjes over ‘hoe teken ik…’ (vul in: een Minion, Aardje uit Big Hero 6, 3D-handen en nog wat meer leuks). Ondertussen aten we zijn ‘pitza’.
Alles was vet. Letterlijk. Mijn iPad, de bank en de afstandsbediening. De tomatensaus hing overal.
Vervolgens moest natuurlijk met alle geweld het tekengerei uit de kast komen.
We tekenden nog een uur. En toen kwam Middelste Broer zijn zoon ophalen.
Het was een leuke middag.
De pitza was karig, maar lekker.
Alleen jammer van dat deeg.
Het was de langste nacht. We hadden een uurtje extra. Ik had besloten naar het nachtburgemeesterscongres te gaan.
Het was op Omroep Max. Het stond in de krant en op internet.
Wij. Ons. Beers. Hier wonen de grote initiators van het jaarlijkse Nachtburgemeesterscongres.
Een van die dingen waar je dan als inwoner toch trots op bent. Lees meer
Afgelopen donderdag kwam de schoolfotograaf.
Veel kinderen interesseert het geen zier. Maar er zijn er ook, die alles uit de kast trekken om er nog wat van te maken.
Gevolg: Laatkomers omdat ze eerst nog naar tante moesten om hun haar te stylen. Of naar de buurvrouw om hun scheidinkjes bij te scheren.
Ja hoor. Coupes met ingevlochten haar of messcherpe ingeschoren randjes zijn meer dan de moeite waard om de status ‘te laat’ te krijgen. Lees meer
Ferme vrouw | schrijft verhaaltjes | (Sinterklaas)-theater | docente | concerten | festivals | heimwee | wielrennen kijken | sushi | kaas | rosé & thee
Kamp
Waar ik dus totaal niet aan gedacht had toen ik ging solliciteren op mijn nieuwe baan, was het feit ...
