Het was december. We hadden sushi gehaald en ineens ging het over cold cases en andere moordzaken. Er kwam een alert binnen: Peter R de Vries kreeg een hommage van nu.nl in een terugblik over een voor hem roerig jaar; 2018. Het jaar waarin half mannelijk Limburg DNA afstond ten behoeve van het onderzoek naar Nicky Verstappen en waarin ook een match was, bleek later. Thrilled was ik. Maar ik niet alleen… Lees meer
‘Elektrische fietsen zijn voor mensen met longproblemen.’ Oom Tinus had ooit eens een duidelijk standpunt in deze. Hij was van de fietsen, dus hij kon het weten. Als je ooit een fiets ging kopen, ging je eerst langs hem. En als hij enthousiast was dan ging je over tot kopen. Zo ging dat gewoon. Het was fijn. Iemand met verstand van fietsen die ook nog kijk had op wat mooi was. En hippig. Lees meer
Mijn klas, bestaande uit 17 leerlingen, is ‘op de radar’. Dat is niet hetzelfde als ‘maakt netjes al het huiswerk’.
Ik heb met een aantal leerlingen 1 op 1 contact. Sommigen melden zich alleen als het moet. Zoals afgelopen donderdag. Het zou de laatste bijeenkomst voor de vakantie zijn. Tijd voor wat zalvende woorden van de juf. Lees meer
Dankjewel voor jouw mooie brief. Dat Kektus niet meer bestaat, is inderdaad geen reden om af en toe nog eens onze harten te luchten. En verder is het natuurlijk altijd leuk om post te krijgen.
Dankzij Magister weet ik precies welke dag het is. Ik zit braaf elke dag lessen te verzorgen voor de kids op school.
Zoals ik me vaak gelukkig prijs dat ik geen kinderen heb, heb ik dat de afgelopen weken ook al duizenden keren gedaan.
Ik word niet afgeleid door baby’s op m’n schoot of schoolkinderen waar ik naast moet gaan zitten om het meewerkend voorwerp uit te leggen of pubers die ik tot 5 x toe uit bed moet rammelen omdat het nu ‘toch echt tijd is om aan het huiswerk te gaan’. Ik kan lekker doorwerken. Dat scheelt.
Verder geniet ik natuurlijk met volle teugen van de zonneschijn. Jammer dat m’n tuin nul aandacht gehad heeft de afgelopen maanden. Het is er ongezellig. Er liggen bladeren en takken en groene aanslag en nieuwe grassprietjes wurmen zich door de voegen van de stoep. Er staan ook (nog) geen plantjes in gezellige kleurtjes. Zo jammer.
Waar ik wel last van heb is dat ik lui ben. Zoveel tijd, zou je zeggen. Als de ‘normale’ werkdag (op afstand) erop zit, kan ik van alles. Kasten uitmesten, keukenkastjes poetsen, slaapkamers opruimen. Ik kan de muren teksen. Of een keer naar de stort rijden voor de zooi die al 10 jaar in de schuur in de weg staat. Gras uit de tegelrandjes krabben. Onkruid wieden.
Maar ik doe het niet. Op een of andere manier ben ik wat lamgeslagen of zo.
Lief en ik vinden dat we elke dag moeten bewegen. Maar ook daar heb ik geen zin in. Toch gaan we. Ik drentel mopperend achter hem aan. Maar als we na een uurtje terugkomen dan ben ik wel serieus blij dat ik toch gegaan ben.
Sinds deze week ben ik ook gestopt met ‘alles’ op TV volgen wat met Corona te maken heeft. Ik was er ineens klaar mee.
‘Je moet ook eens naar een documentaire over eekhoorntjes kijken’, zei m’n moeder. ‘Dat is echt heel leuk!’
En dat is het ook.
De sportschool is gelukkig dicht. Daar mis ik niet zoveel.
Wat ik wel mis zijn mijn kapster, mijn nageljuf, de terrasjes en de feestjes. En lekker uit eten.
Ik heb vreselijk meelij met mensen die niet zo goed alleen kunnen zijn. Of die een eigen bedrijf hebben en nul inkomsten. Met organisaties van evenementen en festivals. Met de mensen die hun ouders niet meer mogen bezoeken. En de mensen die alleen dood moeten gaan en begraven moeten worden. Vreselijk.
Ik denk ongeveer de hele dag aan artsen en verpleegkundigen. In m’n hoofd applaudisseer ik de blaren op m’n handen. In gedachten teken in harten zoveel ik kan.
En verder is het natuurlijk een beetje saai. Ze zijn m’n straat aan het herinrichten. Er komt geen kip voorbij. Behalve graafmachines en andere dingen die me ’s ochtend uit bed rammelen. Het is één grote zandbak.
Geeft niet. Het wordt vast mooi.
Sterkte Margot, met alles.
Liefs, Lien
ps. Margot is degene met wie ik een column had in de KEKTUS. Met wie ik ooit naar Antwerpen ging. Ze stuurde mij een brief vorige week. En ik stuur er eentje terug. Gezellig.
We zaten er een beetje doorheen allemaal. Een druk schooljaar, een aantal ingrijpende veranderingen waar we allemaal aan moesten wennen en die best wat energie kostten. Iedereen had het druk en daardoor zagen we elkaar te weinig in de docentenkamer. Vonden we.
De carnavalsvakantie was net voorbij maar eigenlijk hadden we nog niet zoveel zin om weer te beginnen. Zoals altijd na een vakantie…
Gelukkig zijn er dan altijd mensen die precies op het juiste moment een enorme boost in het hok gooien. De wiskundejuf, de ondersteuningscoördinator en de orthopedagoog organiseerden stiekem de allereerste ‘Mes & Vork-dag’.
Dit is het idee:
Elke eerste maandag van de maand een lekkere lunch, gemaakt door 3 collega’s. Maandag is een lange vergaderdag en de leerlingen zijn al vroeg naar huis. Dan hebben we net iets meer tijd dan de gebruikelijke 15 minuten om te lunchen.
Op ‘Mes & Vork-dag’ neemt iemand ‘de Vork’ over en verzamelt twee mensen om zich heen die samen de lunch voor de volgende maand gaat regelen. Easy Peasy. Denk je dan.
Maar nee.
Uit betrouwbare bron begreep ik dat er zondagavond laat nog een appje de deur uit ging. Dat morgen de eerste ‘Mes & Vork-dag’ was. Toen bleek dat iedereen dat eigenlijk vergeten was. De ondersteuningscoördinator schraapte op zondagavond nog wat ‘restjes’ uit de voorraadkast en koelkast bij elkaar. De wiskundejuf had helemaal niks in huis dus die rende maandag om 12:30 uur nog snel naar de Turk voor een stapel pizza’s. En ik geloof dat de orthopedagoog ook niet helemaal voorbereid was.
Hilarisch. Maar dat maakte niks uit. Want om 13:15 uur sharp stond de docentenkamer vol met lekker eten.
Twee prachtige schalen met overheerlijke salades, brood met smeersels, Turkse Pizza en om het af te maken gezellige servetjes met fleurige bloemetjes. Iedereen zat heerlijk te kletsen en te smullen.
Het was zo gezellig dat de vergadering van 13:30 uur een halfuurtje werd uitgesteld.
‘Schrijf mij maar op voor de volgende maand’, riep de scheikundejuf enthousiast.
‘Dan doe ik met je mee’, riep ik snel. Het kan maar gebeurd zijn he?
‘Ik ook!’ riep de teamleider.
Yes! We hadden er zin in. We zouden een lekkere soep gaan maken. En een salade. De scheikundejuf zou natuurlijk haar befaamde ‘gekruide gehaktballetjes’ maken. Die zijn alom geroemd. Die wil je niet missen.
Maar ja. Corona he? Die gooide roet in het eten. Gelukkig laten wij ons niet kisten.
De ‘Mes & Vork-dag’ van april 2020 kan gewoon doorgaan hoor.
Iedereen kan gewoon thuis de balletjes van de scheikundejuf maken.
Ze legt uit (en ik citeer):
‘500 gram gehakt mengen met 1 ei en 1 zakje ‘mix voor nasi. Op gevoel een beetje paneermeel erbij. ‘Het moet niet te nat zijn, en ook niet te droog. Het moet een beetje ertussenin. Een beetje plakkerig of zo. En dan bakken in de pan. Dat is het. Meer is het niet. Zo simpel!’
Nou. Als iedereen dat dan vanavond even doet, dan hebben we morgen alsnog een gezellige ‘Mes & Vork-dag’.
Op veilige afstand.
In Microsoft Teams.
Dat thuiswerken is best te doen. Zorgen dat je lessen online komen, corrigeren wat binnenkomt, checken of alles daadwerkelijk gedaan en gezien wordt.
Af en toe een kopje koffie in de zon. Het is tenslotte lente. Lees meer
Ik moest vroeger áltijd naar school. En als ik ziek was moest ik het ‘eerst proberen’. En als ik dan toch ziek was, dan moest ik in bed. Zonder TV of gezelligheid.
Ziek = ziek.
(Dit klinkt heel Spartaans, maar het was wel warm en zo hoor. En geborgen en veilig en fijn en alles en ammel.) Lees meer
Oudste broer bouwt podia. Hij is een ‘Man van Staal’. In 2013 moest hij het start- en finishplatformpje bouwen voor het NK Tegenwindfietsen. Niemand had daar nog ooit van gehoord. Er stond een oproep op Twitter; ‘deelnemers gezocht’. Het was de eerste keer. In Zeeland. Op Neeltje Jans. Fietsen over de Oosterscheldekering. Tegen de wind in, welteverstaan. Lees meer
Ik was een meisje met -8 en -9 en een hele dikke grote kunststof bril. De ‘slijptechnieken’ waren nog niet heel vergevorderd toen ik acht jaar oud was. Ik had zo’n bril, die je nu in de carnavalswinkel kan kopen. Waar je héle kleine oogjes in krijgt. Voor lul en Echt. Niet. Sexy. Lees meer
Ik woonde net ‘op mezelf’ en mijn allereerste, zelf gekochte kerstboom zou dat jaar een feit worden. Ik had natuurlijk niks. Ik weet nog dat ik naar V&D ging voor ballen. Maar die hadden alleen lelijke glimmende. Toen ging ik naar Blokker. Hetzelfde verhaal. Lees meer
Ferme vrouw | schrijft verhaaltjes | (Sinterklaas)-theater | docente | concerten | festivals | heimwee | wielrennen kijken | sushi | kaas | rosé & thee
Kamp
Waar ik dus totaal niet aan gedacht had toen ik ging solliciteren op mijn nieuwe baan, was het feit ...
