Het floepte er ineens uit. We lagen op de bank.
‘Ik wil eigenlijk stoppen met roken’.
Lief keek me een beetje verbaasd aan. Het werd stil. En na een paar seconden zei hij: ‘Dan doe ik met je mee’. Lees meer
Doorgaan met stoppen
Het floepte er ineens uit. We lagen op de bank.
‘Ik wil eigenlijk stoppen met roken’.
Lief keek me een beetje verbaasd aan. Het werd stil. En na een paar seconden zei hij: ‘Dan doe ik met je mee’. Lees meer
Ik denk dat ik later een ‘vrouw met moeilijke voeten’ word. Je ziet ze wel eens lopen. Of strompelen, eigenlijk.
Vrouwen met wat blauwige, dikkige voeten. Ze kunnen ook rood zijn. Die vrouwen hebben geen enkels. Of nou ja, die zitten er natuurlijk wel, maar je ziet ze niet. Want er wordt vocht vastgehouden. Lees meer
De vakantie zou vijf dagen duren. Of ik zin had om mee te gaan. Het vriendje van de oudste mocht ook mee. Mijn instinctieve, primaire oer-reactie was natuurlijk ‘no way!’ Geen schijn van kans dat ik met vier kinderen op vakantie ga. In een oude camper. Helemaal naar Frankrijk. Gekkies. Lees meer
Waar zouden we zijn he? Zonder onze moedertjes. De vrouwen die ons na een lange, zware zwangerschap op de wereld gezet hebben. De vrouwen die pijnlijke bevallingen doorstaan hebben (‘Maar toen we er eenmaal waren, waren ze dat snel weer vergeten 😉 )
Vrouwen die de gebroken waren door de slapeloze nachten met kots en zieke snotneuzen.
Ze verschoonden onze luiers en onze bedjes. Ze verwarmden onze flesjes en pureerden onze worteltjes.
Ze leerden ons praten, lopen en fietsen. Met vallen en opstaan. Ze gaven kusjes op pijntjes en plakten pleisters op de wondjes. Brachten ons naar de zwemles, kookten onze maaltjes en deden onze was. Ze knipten onze nageltjes en keken met ons naar de televisie op zaterdagavond. Jaja. Met natte haartjes in onze pyjamaatjes op de bank.
Ze waren gezelligheid. Ze verstopten eieren en zorgden voor een leuke Sinterklaas. Ze pakten uit met Kerst en regelden kostuums voor carnaval.
Ze hielpen ons met huiswerk. Ze smeerden onze boterhammen en leerden ons later hoe we dat zelf moesten doen. Ze hielpen met het maken van surprises. Ze schreven lieve briefjes voor in de broodtrommel en stuurden leuke kaartjes als we op kamp waren.
Wijze lessen kregen we. Over lief zijn voor elkaar en geduld hebben. Over behulpzaam zijn en iets voor een ander over hebben. Ze leerden ons incasseren en delen. Over goed voor jezelf zorgen. Over sparen en zuinig zijn. Over wat verstandig is en wat niet. Ze waarschuwden ons voor de gevaren in het leven. Ze behoedden ons voor kwaad.
Ze sleurden ons mee naar de kerk, het bos, fietstochten of andere saaie dingen. Ze gingen met ons winkelen, naar de Efteling en naar de bioscoop. Ze organiseerden dagjes naar het strand en vakanties. Ze stopten af en toe wat lekkers toe. Of geld. Ze zaten klaar met een bakje thee als we uit school kwamen.
Ze zeurden. Dat we te laat thuis waren. Dat we te weinig aan school deden. Dat we onverstandig met ons geld om gingen. Dat we ongezond aten. Dat we ons bed moesten verschonen en onze kamers op moesten ruimen. Dat we onze orgeloefeningen nog niet gedaan hadden.
Dat we niet mochten roken en drinken en met vreemde mensen mee mochten gaan.
Ze mopperden. Dat de cijfers niet goed waren. Dat het een puinhoop was op onze kamers. Dat er steeds maar 1 sok in de was zat. Dat we die lievelingsbroek nu echt weg moesten gooien omdat hij van ellende uit elkaar viel.
Maar ach. Ze bedoelden het goed en het was allemaal uit liefde.
Ze leerden ons onze eigen boontjes te doppen. Zelfstandig te zijn. Voor onszelf te kunnen zorgen.
Ze weten alles. Hoelang aardappelen moeten koken en hoe je appeltaart moet bakken.
Ze wisten precies waar de spullen lagen die we kwijt waren.
Ze waren er altijd. En overal. Als we liefdesverdriet hadden. Of gedoe bij de gynaecoloog.
En als we dan zelf al bijna oud zijn, zijn ze er nog steeds.
We kunnen altijd bij haar terecht.
Dank je wel lieve moedertjes.
Dank je wel dat jullie er zijn. Of waren.
NATUURELEMENTEN
Ik dacht dat ik muizen had. De eerste tekenen ontsproten zich op mijn vensterbank. Er vielen elke avond wat ‘natuurelementen’ door een kier in het plafond naar beneden. Zand, stof, ondefinieerbare korreltjes en op een dag ook muizenpoepjes.
Ik hield het angstvallig in de gaten. Ik hoorde geluiden. Het zweet brak me elke avond opnieuw uit.
Ik ging op onderzoek. Stoer he? Wel overdag hoor. En met keiharde muziek aan. De akeligste klus deed ik met Lief samen. De kasten onder het dak in mijn slaapkamer werden vakkundig leeggehaald. Er lag niks. Ik zag nergens poepjes en er was niet geknaagd aan mijn archief van carnavalsattributen en ook de doos met oude rapportjes en kindertekeningen was nog onaangeroerd. Ik was gerustgesteld.
Voor de zekerheid heb ik m’n keukenkastjes helemaal uitgemest. Ook daar geen enkel spoor van knaagdieren.
‘Nee Lien, hier zit echt NIKS.’ Ik stelde mezelf gerust.
SPAANS BENAUWD
Toch kreeg ik het elke avond weer Spaans benauwd, wanneer ik op de bank zat en er vielen nieuwe natuurelementen én muizenpoepjes naar beneden. Ik hoorde ook getrippel. Dacht ik. Maar dat kon ook de wind zijn. Ik werd een beetje paranoia. Elke ochtend poetste ik braaf de vensterbank weer schoon. Dramatisch was het. Beangstigend.
GEEN MUIZEN
Toen ik op een avond op de bank zat, werd mijn aandacht getrokken naar de schutting. Twee dikke ratten liepen rustig op en neer. RATTEN!! Een schok ging door mijn lijf. Ik vloekte wat, paniekte naar Lief en installeerde me op een strategische plek zodat ik het allemaal goed kon observeren. Het was een soort van horror-achtige theatershow. Een psychologische triller. Van de schutting naar mijn dakgoot, terug naar de schutting richting de tuin van de buren. Het ritueel herhaalde zich een paar keer. Ik belde de buurman en die inspecteerde de smalle, diepe gleuf tussen mijn schutting en zijn huis. Ja hoor. Daar zaten 2 ratten. Er was geen nest. Maar het was een duidelijke ‘gang’. Van MIJN huis, MIJN dakgoot, naar de tuin van de buurman. En dan eindigde de show in MIJN dakgoot. In MIJN huis. Boven MIJN hoofd.
Lief belde de rattenbestrijding.
DE RATTENVANGER
De volgende dag om 6.45 uur ging de bel. ‘Ik ben wat vroeg, is dat erg?’ Het was de Rattenvanger. Een leuke man. Hij kwam me helpen. Mijn redder in nood. De held van de dag.
Na een korte inspectie dacht hij dat het de zwarte rat was. ‘Daar moet je voor oppassen. Die wil naar binnen.’ Het huilen stond me nader dan het lachen.
De Rattenvanger plaatste 2 klemmen en donderde een zak gif op de plek waar ratten liepen. Veilig voor vogeltjes en andere onschuldige diertjes. Dat wel. Verder kreeg ik de opdracht om een dikke kier bij de dakgoot op te vullen met pannensponsjes. ‘Daar beginnen ze niet aan,’ verzekerde de Rattenvanger me.
BABY’S
Een paar dagen geleden meldde de buurman dat hij 2 ratten zag lopen in zijn tuin.
Ze hadden duidelijk van het gif gegeten en waren suffig en sloom. De buurman heeft ze vakkundig en heldhaftig afgemaakt. Hij denkt dat het baby’s zijn. Ik stuurde een foto naar de Rattenvanger. Het idee dat het zwarte ratten zijn, klopt.
De Rattenvanger vertelde dat ratten eerst vreemd voer aan hun baby’s geven. Als die het overleven, dan pas beginnen ze zelf aan het maaltje. Ik vind dat shocking.
Anyway.
Sinds de twee dode baby’s is het wel stil onder het dak. Er zijn geen natuurelementen meer op de vensterbank gevallen en ook het getrippel is opgehouden.
Maar ik vertrouw het voor geen cent.
Als de baby’s dood zijn, leven de ouders nog. En Middelbeers werkt aan het riool. Ook niet echt helpend.
Ik schijt echt. Zeven kleuren stront.
Het raamwerk aan de buitenkant moet geschilderd. Tot een paar jaar geleden rende ik dan naar Oom Tinus. Maar die is niet meer.
Tinus heeft altijd al het schilderwerk van mijn huis gedaan. Dat was logisch. Hij schildert graag, hij had alle tijd en er nog voor geleerd ook. Lees meer
Ik lees het Weekjournaal niet. Dus weet ik ook nooit wat over gemeenteplannen.
Pas toen ik een uitnodiging voor een informatieavond kreeg, begreep ik dat Beers op z’n kop gaat omdat er een nieuw dorpshart komt.
‘Onze regisseur stopt ermee’, zei m’n broer 17 jaar geleden. ‘We zitten aan jou te denken’.
Met plezier maar vooral met bewondering keek ik al een paar jaar naar de voorstellingen van Sinterklaas. Hoe knap dat altijd in elkaar zat. En hoe mooi de liedjes waren. Ik was fan van ‘de Kriebels’.
Ik lachte hem hard uit. ‘Dat kan ik toch nooit?’
‘Ach Lien, dat kan jij best. Het stelt niet zoveel voor hoor! Je hoeft eigenlijk alleen maar te zeggen dat ze moeten stoppen met buurten en dat we gaan beginnen’.
Ik dacht er even over na. Ik besloot het maar te proberen. ‘Oké dan’, zei ik. ‘Maar dan samen met jou’.
Dat vond hij goed.
Ik vond het doodeng. Ik mocht werken met een club mensen waar ik enorm tegenop zag.
Stuk voor stuk rasacteurs met gevoel voor humor, creativiteit en een enorme bevlogenheid.
Al snel voelde ik me erg thuis in de club. Het hele jaar door werken we aan een mooie voorstelling die zo rond 5 december 9 keer te zien is in de Enck in Oirschot.
Ik heb m’n hart verpand aan deze club. Niet alleen de acteurs, maar de hele bups die ervoor zorgt dat het Sinterklaasfeest een echt mooi evenement wordt. 17 jaar lang heb ik met heel veel plezier mijn ziel en zaligheid in de club gegooid. We hebben samen mooie voorstellingen gemaakt. Maar soms moet je keuzes maken.
Ik heb er lang over nagedacht. Gewikt en gewogen.
Na 17 jaar heb ik besloten om te stoppen. Met pijn in mijn hart natuurlijk. Maar het is mooi geweest. Ik ga uitkijken naar nieuwe uitdagingen. Kijken wat er op m’n pad komt.
En nu zoeken we een nieuwe regisseur.
Ja. Je leest het goed.Dit is een vacature.
We zoeken iemand met een groot hart voor Sinterklaas, Julio, Pedro, Mario en Piccolo. Iemand die kan organiseren. Iemand die leuk is met kindpietjes en niet bang is om af en toe te bellen met Meneer Gerard of een Kornuit van het orkest. Iemand die kadootjes kan inpakken en leuk kan neerzetten. Iemand die, ook wanneer het heel gezellig is, heel hard kan roepen ‘Kom jongens, we gaan beginnen!’
Iemand die elke dinsdagavond vrij is, en rond Sinterklaas wat tijd over heeft.
Iemand die creatief is, gezellig, gemakkelijk in de omgang en van aanpakken weet.
Iemand die snel de theatertrappen op- en af kan rennen. Iemand die het schuifje van het zaallicht kan bedienen en dol is op mandarijntjes in Sinterklaastijd. Iemand die heel goed de tijd kan bewaken en zaalpieten kan toespreken. Oh. En je moet snel kunnen typen.
Tussen maart en de zomervakantie ben je aanwezig bij het schrijven van het stuk. In de zomervakantie mag je daarvan bijkomen. En na de zomervakantie ben je elke dinsdag beschikbaar voor de repetities. In de week van de voorstellingen heb je wat extra avonden waar je aanwezig bent bij de doorlopen in de Enck. Je doet klusjes en zorgt dat alles geregeld is. Dat hoef je natuurlijk niet alleen te doen hoor! Iedereen helpt. En dat is fijn.
Deze leuke taak is op basis van vrijwilligheid. Fijn toch? Dat je wat kan betekenen voor de Oirschotse kinderen en hun ouders? Dat je op een leuke manier onderdeel bent van cultuur in de samenleving? Dat je je nuttig maakt voor de maatschappij? Dat je af en toe eens mag appen met Sinterklaas?
En geloof me. Het is echt ontzettend gaaf om te doen!
Lijkt dit je iets voor jou? Stuur dan even een mailtje. Schrijf maar op waarom jij denkt dat jij de perfecte kandidaat bent. Mijn emailadres is fermevrouw@live.nl
Ik zal je niet aan je lot overlaten hoor. Ik ga je helpen!
Afgelopen dinsdag kwam ik op mijn werk. Een leerling gaf mij een hand. ‘Ehm…’ Ze viel even stil. ‘Gecondoleerd’ fluisterde een andere leerling in haar oor.
‘Gecondoleerd, juf. Ik wilde bijna gefeliciteerd zeggen. Maar goed dat ik dat niet per ongeluk deed’.
‘Hoe is het met u?’
‘Wie is er dood?’ schreeuwde een andere leerling. Lees meer
Ferme vrouw | schrijft verhaaltjes | (Sinterklaas)-theater | docente | concerten | festivals | heimwee | wielrennen kijken | sushi | kaas | rosé & thee
Kamp
Waar ik dus totaal niet aan gedacht had toen ik ging solliciteren op mijn nieuwe baan, was het feit ...
