Ik woon inmiddels 16 jaar tegenover het Oude Kerkje in Middelbeers. Hoewel ik weinig last heb van de overburen (het zijn overleden paters, priesters en pastoors) heb ik wat slapeloze nachten gehad. Het carillon hield me wakker.
Tegen bedtijd werd het irritant. Om 22:00 uur slaat hij 10 keer, en om 23:00 uur 11 keer. Om 00:00 uur 12 keer. En daarna vrolijk elk uur wéér.
Erger was nog, dat de ‘gewone kerk’ ongeveer náást het Oude Kerkje staat en ik dus in plaats van 12 keer, 24 keer een klok hoorde.
Dat is best veel als je de volgende dag gewoon om 6:26 uur je bed uit moet.
Heb geen meelij, mensen. Het went. Het is net als bij mensen die naast het spoor wonen: op een gegeven moment hoor je het niet meer. Ik heb een carillonfilter ingebouwd. Ik kan het handelen. Ik ben gelaten. Er valt mee te leven. Echt. Sterker nog; meestal hou ik ervan. Het mooie,lieve, schattige, trouw slaande en zingende kerkje.
Mensen die bij mij logeren daarentegen, klagen steen en been. ‘Kan die kerk niet uit?’ of ‘Godsamme die klokken!’ zijn de meest gehoorde antwoorden op de vraag: ‘Lekker geslapen?’
Ze vinden me zielig en snappen niet dat ik hier nog langer blijf wonen.
Overdag speelt het carillon melodietjes. Ook hier geldt; op een gegeven moment hoor je die niet meer. Pas als er iets nieuws klinkt, hoor ik het. Tegen de tijd dat Sinterklaas in aantocht is, raak ik in een euforische staat van zijn. Dan schallen de Sinterklaasliedjes door het dorp. Dat is leuk.
Afgelopen dagen was het warm. De hittegolf raasde over ons land en het carillon speelde “Den Egelantier” en “Eén kopje koffie”.
Stille hints voor de bevolking om ervoor te zorgen dat er genoeg gedronken werd teneinde uitdroging te voorkomen. Heel goed, zo’n maatschappelijke functie, hoewel ook deze deuntjes nu m’n neus wel uitkomen.
Gelukkig is de redding nabij.
Op Facebook stond een bericht ‘aan de bewoners van de Beerzen’. Of er zomerse, Brabantse of anderszins opbeurende melodieën zijn, die we door het carillon gespeeld willen hebben. Mijn hart sloeg over.
Moraal had een goed idee. ‘Je moet “O, Dorp in het Groen” voorstellen’, zei ze.
Ik kende het nummer niet. ‘Het is van Alex Klaassen en Henry van Loon.’ Ze slingerde Spotify aan.
‘Inderdaad een prachtig nummer’, zei ik. ‘Maar het gaat over Oirschot. Dat telt niet’.
‘De Beerzen is toch ook gewoon Oirschot?’ riep Moraal verontwaardigd uit.
‘Daar hoef ik hier niet mee aan te komen hier’, zei ik. ‘Dat pikken ze niet’.
Ik zocht naar nog wat informatie over het nummer. ‘Het komt uit de theatervoorstelling “Neuken is voor meisjes”, zei ik. ‘Dat pikken ze helemáál niet’.
‘Je kunt het toch proberen?’ Moraal gaf niet op.
Bij deze dus. “O, Dorp in het Groen” van Alex Klaassen en Henry van Loon. En als dat niet serieus genoeg is, of te veel Oirschots, dan doe maar “Jolene” van Dolly Parton.
Of “I like Birds” van Eels.
Of “Lievelingsdier” van Fixkes.
Ik weet het, daar is verder niks Brabants bij. Maar het is wel opbeurend. Dat wel.
Oh! En please… mag de Zuiderzeeballade eruit? Die komt steeds door het filter. Die hoor ik wél. Die blijft hangen in mijn hoofd.
En dat is héél erg als je recht onder het carillon woont.
