Ik kocht vandaag een badpak. Mijn eerste badpak in, ik denk, 20 jaar tijd.
Ik zwem nooit. Echt nooit.
Ik was bovendien echt te dik om in een badpak rond te lopen.
Sommige mensen geven daar niks om.
Ik wel. Lees meer
badpak
Ik kocht vandaag een badpak. Mijn eerste badpak in, ik denk, 20 jaar tijd.
Ik zwem nooit. Echt nooit.
Ik was bovendien echt te dik om in een badpak rond te lopen.
Sommige mensen geven daar niks om.
Ik wel. Lees meer
Eigenlijk moet ik wiskunde oefenen.
Ik. Die al dyscalculie had voordat het überhaupt bestond.
Ik ga een opleiding doen. Of eigenlijk móet ik een opleiding doen. Ik moet mijn bevoegdheid halen om les te mogen geven op het VMBO.
Huh? Lien? Jij staat toch al voor de klas?
Ik sta inderdaad al 15 jaar les te geven op een VMBO. Een geweldige school voor kinderen met allerlei leerproblemen en stoornissen als autisme en ADHD. Ze hebben extra begeleiding nodig. Ik ben mentor en geef biologie en Nederlands.
Er is vooralsnog niks aan de hand. Ik sta boven de stof en leerlingen halen meestal mooie resultaten. Ouders zijn tevreden, net als collega’s en leerlingen. En ik zelf natuurlijk. Ik heb de leukste baan die er is. Meestal dan he?
Lees meer
Hypnose is iets voor geitenwollensokkenmensen. Voor zweverige types die in een paarse jurk op blote voeten door het bos dansen.
Of voor gasten die het leuk vinden zich voor schut te laten zetten op een podium door een kip na te doen en citroenen te eten alsof het aardbeien zijn.
Hypnose is vaag en onmogelijk. Doorgestoken kaart. En een hypnotiseur kan je natuurlijk van alles wijs maken en aanpraten. Als je niet oplet, dan zijn straks je geld en pinpas ook nog verdwenen. En wat als je er niet uit komt? Lees meer
Aanstaande donderdag gaat Moraal de Alpe d’Huez op. Misschien wel een paar keer. Ze gaat met een groepje. Een groepje Bikkels.
Afgelopen tijd is er veel geïnvesteerd in trainen. Er moesten kilometers gemaakt worden. Moraal en Silencio zijn op vakantie gegaan. Of ja, vakantie… Keihard bergen op fietsen, bepakt en bezakt, is voor hen vakantie. Voor mij niet.
Voor mij is vakantie iets met luieren en zon en eten en stadjes en dorpjes bekijken. Maar dat terzijde.
Moraal en Silencio hebben daar lol in. Silencio heeft een route uitgestippeld met veel bergen en prachtige natuur. Moraal laat dat met een gerust hart aan hem over. Moraal hoefde alleen maar een vette nieuwe fiets te kopen. Ze heeft, zoals op andere fietsvakanties, weer twee (!!) onderbroeken ingepakt. Misschien een tandenborstel en wat tandpasta. Maar meer dan het hoognodige zal het niet zijn geweest.
Afzien op vakantie dus. Afzien voor het goede doel.
Afzien om deze vreselijke ziekte de wereld uit te trappen. Te voet of op de fiets.
Er moest geld komen. Heel veel geld. Het groepje Bikkels heeft er alles aan gedaan om zoveel mogelijk bij elkaar te sprokkelen. Benefietsavonden met mooie prijzen, dikke veilingitems en goed eten. Half Oirschot was vrijwilliger. Bij de VandeOirsprong kon je Alpe d’Huzespaks-bier kopen en in veel winkels stonden boxen waar je geld kon doneren. Als je flink doneerde mocht je naam bij Moraal op haar nieuwe fiets. Kon je ook een beetje meefietsen. Dat heb ik gedaan natuurlijk. Lekker makkelijk de Alpe op, achterop.
Er kwam geld binnen. Heel veel geld. In totaal heeft het groepje Bikkels 103.500 euro opgehaald. Gigantisch. En terecht.
We appen af en toe, Moraal en ik. Als er wifi is. Dan stuurt ze plaatjes van bergen en sneeuw. Van biertjes op het terras en bloemetjes.
Ze hebben het fijn samen. Een paar dagen geleden kwamen ze aan op de Heilige Grond.
Momenteel bereidt de groep zich voor. Ze hebben hun helmen beplakt met roze stickers. Ze zorgen goed voor zichzelf. Ik zag foto’s van massagetafels en gezellige eettaferelen. En ja hoor, ze waren zelfs op het NOS-journaal te zien.
Nog een paar dagen trainen met de hele bups en dan gaat het morgen écht beginnen.
Ontbijt om drie uur in de ochtend, starten om vijf.
Donderdag volg ik de groep via een app. Toevallig geef ik les aan een van de kinderen van iemand die meefietst. We gaan tijdens de les natuurlijk kijken hoe de Bikkels van ‘Klimmen voor Leven’ het er vanaf brengen. Tussen de uitleg over ‘voortplanting’ en ‘hoe dat dan allemaal moet’ door.
Ze gaan de Alpe op. En dat is knap. Want de berg is loodzwaar. Steil en haarspeldbochtig.
Sommigen zullen 1 keer gaan. Anderen 6 keer.
Wandelend of fietsend. Ik doe het ze niet na.
Diep respect en heel veel succes voor het groepje Bikkels uit Oirschot.
Want dat zijn het.
Ik had al 4 jurkjes aan gehad. En ook weer uitgetrokken. Te strak. Te vrolijk. Te sexy. Te ‘niet-Lien’.
Het zou een van de eerste mooie dagen van 2016 zijn. Mijn benen zaten in de FakeBake en waren lekker bruin.
Die nieuwe cowboylaarzen wilde ik eigenlijk ook wel aan. Mijn kuiten waren net iets te dikkig voor een jurkje met laarzen. Een broek dan maar?
Broek aan. Shirtje? Of toch nog te koud? Jasje aan? Of mee? Of nee wacht… een vestje is leuker.
Of toch maar een rokje?
Ik was al bijna overspannen voordat ik naar Eindhoven ging. Daar hadden we afgesproken. Het werd een broek. En een shirt. En m’n cowboylaarzen.
Mijn leren jackie had ik in de hand.
‘Wat denk je? Keertje checken of we elkaar in het echt ook zo leuk vinden?’
Hij had al vaker aangestuurd op een ontmoeting. Ik wilde eerst nog even texten. Maar ja. Dat deden we nu al drie weken…
‘Zullen we dat morgen dan maar doen?’ Ik checkte mijn agenda. Zondag 1 mei. Ik moest mijn ouders ophalen uit Den Bosch om 12 uur. Om 1700 uur moest ik met Nachje op de fiets naar Oirschot zitten want mijn verjaardagscadeau zou verzilverd worden.
Al m’n vriendinnen zouden daarbij zijn. Tuinkabouter, Bloempje, Nachje, Q en Moraal natuurlijk.
Ik twijfelde.
‘Dat moet dan tussen 1400 en 1600 uur.’ zei ik.
Twee uurtjes. Dat was niet zo lang. Aan de andere kant… de laatste dates die ik had, waren nou niet echt om over naar huis te schrijven. ‘Misschien wel handig.’ dacht ik nog. ‘Als er weer geen bal aan is, dan kan ik ook zeker om 1600 uur weer weg’.
We spraken af. Op een hip terras.
Door het geklooi met de kledingkeuze moest ik haasten. Toen ik in Eindhoven aankwam, bleek tot overmaat van ramp dat PSV moest voetballen. Nergens een fatsoenlijke parkeerplek en de stad stroomde over van volk.
‘Kak, PSV’ appte ik hem. Ik was te laat. Ik ben nooit te laat. Ik heb ook een hekel aan laatkomers.
Ik zocht me suf op het vreselijk drukke hippe terras. Ik zag niemand die ook maar een béétje leek op de foto van Tinder.
‘Ik zit bij Caroussel. Met één r’, typte hij terug. ‘Is dat goed?’
‘Nou eigenlijk niet,’ dacht ik bij mezelf. Maar het was niet anders.
Ik zag hem zitten. Van een afstandje zag hij er in ieder geval goed uit. Ik liep naar hem toe. Ik tikte op zijn schouder en noemde zijn naam. Mijn hart bonsde in mijn keel. ‘Hey Lien! Ik zat nog wat met m’n telefoon te klooien’. Dat waren zijn eerste woorden.
We bestelden een wijntje en waren los.
De tijd vloog voorbij. Voor we het in de gaten hadden was het 1600 uur. Ik moest gaan en baalde daar echt van. ‘Misschien moeten we nog maar eens afspreken?’ vroeg ik voorzichtig. De kans op een blauwtje is groot natuurlijk. Hij zou kunnen zeggen: ‘Nou… ik bel je wel’. Of zo.
Hij moest lachen.
‘Misschien moeten we dat misschien er maar af laten.’, was zijn antwoord.
PSV won met 6-2 van Cambuur.
Het was een mooie dag.
Vandaag een jaar geleden.
Sybrand van Haersma Buma wil dat kinderen op school weer het Wilhelmus gaan zingen. Staand. Met hun hand op hun hart. Nee, dat laatste weet ik niet zeker hoor.
Maar zo zag ik het voor me. Een klas van 25 tot 30 kinderen die allemaal braaf naast hun tafeltje staan, met hun hand op hun hart. Lees meer
We hadden een keukenblad besteld. Bij Ikea. Een stenen blad met zwarte kookplaat en zwarte spoelbak. Onderbouw. Het zou 4 februari geleverd worden. We moesten nog een maandje wachten.
Twee weken van tevoren hakte Lief de tegeltjes uit de keuken. Diezelfde middag belde Ikea. De zwarte spoelbak kon niet geleverd worden want er was gedoe mee. Ik hou niet van gedoe dus ik cancelde de hele bestelling.
Zo begon een lange zoektocht naar een mooi en deuglijk aanrechtblad. We checkten internet. We reden naar Tiel. Daar bleek al snel dat een blad van Ikea ‘niks’ was. Het zou verkleuren ‘want het kwam allemaal uit China’, aldus de mevrouw van de Keukenboer. Ik was een beetje bij dat de hele bestelling gecanceld was.
We bekeken honderden werkbladen. We kregen advies. Over de beste steen en de fijnste afwerking. Over polijsten of niet. Over stootpuntjes en valschade. Over opdikken of afhogen. Of zoiets.
Over ervaringen met keukenbladen 10 jaar na levering. Over het zelf slijpen met een slijptol. Over wasbakken die er in de showroom heel mooi uit zien maar thuis gewoon een dikke kitrand hebben. Over vlekken van olijfolie en plekken van pannen.
Mensen waren vreselijk voor ons in de weer.
Ik wist wel ongeveer wat ik wilde dus ik koos een mooi werkblad uit. Het werd iets composiets. Dat stond leuk bij de tegeltjes uit m’n vorige verhaal.
Ik wilde persé een zwarte spoelbak. Liefst nog met een restbakje. De mevrouw van de Keukenboer in Tiel deed er heel denigrerend over. ‘Oh’, zei ze, ‘je wilt zo’n bakje waar altijd alleen maar een vaatdoekje in ligt?’
Precies. Dat wilde ik. En dan in het zwart.
Maar er kwam wéér gedoe. Want in die spoelbak die ik wilde zat geen kraangat. En een los kraangat ging niet. Iets met maten en afbreken en garantie of zo.
Ik had me al neergelegd bij een goedkopere variant. Inleg en RVS. Niet zo mooi. Maar uit onderzoek op internet bleek dat de bak die ik wilde niet bestond.
‘Laat maar’, dacht ik nog. ‘Roestvrijstaal is ook leuk.’
Lief gaf niet op. Hij zocht door.
Het duurde weken. We stuurden offerte-aanvragen naar verschillende keukenboeren in het land (Ja mensen… dat loont echt de moeite). Ondertussen brak Lief z’n hoofd over mijn diepgewortelde dubbele zwarte spoelbakkenwens. Voor m’n vaatdoekjes.
We belden en kregen technische mensen aan de lijn, die dan weer dingen moesten uit gaan zoeken.
We wachtten en checkten elke dag de mailbox.
En gisteren gebeurde het. We kregen de offerte binnen waar alles op stond wat ik wilde. Precies goed en mooi en goedkoop en alles.
We belden nog één keer met de Keukenboer. En toen was alles geregeld.
De kogel was door de kerk.
Wat een opluchting.
We hoeven niet meer na te denken over iets wat beter of goedkoper is. En of het technisch gezien allemaal wel kan.
We zijn weer helemaal zen. Of nou ja… Er moet nog getegeld en gestuukt. En een nieuwe bank. En een nieuw vloerkleed.
Oh. En dat bedrijf van de opmerking over het vaatdoekje is het natuurlijk niet geworden he? Maar dat snappen jullie wel.
Toen Nummer 2 en ik in ons huis gingen wonen, zaten er van die simpele, goedkope witte Mimosa tegeltjes tegen de achterwand van het aanrechtblad.
Lelijk. Maar goed genoeg ‘voor even’. Nummer 2 is inmiddels gone en ik woon er alweer een jaar of 15. Nog altijd kijk ik tegen die witte tegeltjes aan. Een jaar of wat geleden heb ik ze opgepimpt. Met speciale stickers voor tegeltjes. Afbeeldingen van schalen spaghetti, theepotten en gezellige taartjes. Ik vond ze toen mooi. Al een lange poos zitten ze me in de weg. Ze zitten er goed op, want ik krijg ze er niet meer afgepeuterd. Lees meer
Ooit kreeg ik van mijn ouders een bank. We liepen Montél binnen en ja hoor, daar stond hij. Ik was er meteen verliefd op.
Een schattig panterprint bankje met lieve pootjes en mooie rondingen.
Ik hoefde er niet eens op te zitten. Ik wist meteen dat het de mijne was. Hij paste prima in ons huis. Ik vond stijl belangrijker dan comfort. Lees meer
Mijn kerstboom staat al. Een poosje hoor. Het is een neppert van Coppelmans.
De romantiek van het optuigen van de kerstboom is bij mij ver te zoeken.
De lichtjes hoef ik er zelf niet in te hangen. Dat heeft de fabriek al gedaan. Ik hoef alleen maar twee delen in elkaar te klikken, de takken uit elkaar te pluizen, de adapters aan te sluiten et voilà… kerstambiance alom.
De ballen die ik heb zijn onbreekbaar. Ik kocht ze ongeveer 15 jaar geleden voor twee gulden vijfennegentig in het rommelschap bij Kruidvat. Prachtige ballen. Prachtig formaat. Iets kleiner dan een tennisbal, iets groter dan een golfballetje. Aardetinten met een gouden vleugje. Ook iets met glitter en bladgoud. Ik ben er dol op.
Elk jaar na kerst besluit ik om goedkoop nieuwe ballen te scoren in de uitverkoop.
Als puntje bij paaltje komt heb ik geen zin meer. Dan ben ik kerstmoe. En als die boom eenmaal weer in de doos in de schuur zit, ben ik wars van alles wat met kerst te maken heeft. Dan heb ik geen zin in de sale van een bouwmarkt of tuincentrum. Bah.
Ik heb ooit eens een jaar schijfjes citroen, sinaasappel en grapefruit gedroogd. Maar dat mislukte. Tegen Kerstmis hing m’n boom vol beschimmeld fruit. Er vlogen fruitvliegjes omheen. Levendig was het wel. Maar het stonk.
Nou en toen heb ik m’n goedkope Kruidvatballen er maar weer in gehangen.
Een paar jaar geleden wilde ik wat anders. Ik was de Kruidvatballen zat. Ik begon met het verzamelen van antieke, glazen vogeltjes voor in de boom. Je weet wel, van die knijpertjes. Ze zijn breekbaar en handbeschilderd. Soms zitten er echte veertjes aan vastgelijmd. Met een klodder lijm die dan geel uitgeslagen is.
Ik vind ze prachtig.
Nou. Ik heb er inmiddels twee. Ik was er zo blij mee dat ze het hele jaar door in mijn WC hangen. Mijn WC is een museum.
Ik struinde marktplaats af maar die vogeltjes zijn duur. Ze zijn ook schaars. Dat komt omdat iedereen ze lelijk vindt. Of ze zijn bij iedereen kapot gevallen. Dat kan ook.
Albert Heijn verkocht ooit een moderne versie. Die heb ik. Alleen kunnen ze niet tippen aan de authentieke. Ik heb ze in een doosje zitten. Ze komen er waarschijnlijk nooit meer uit want ze zijn spuuglelijk. Ze zijn té wit met té veel zilver en té veel parelmoer.
Mijn kerstgroep is prachtig. Moraal heeft hem voor me gehaakt. Het begon met een Jozef, een Maria en een Jezus. Een jaar later kreeg ik er twee kerstbomen bij. Oom Tinus regelde stro en bij de Jumbo verkochten ze ooit knoflook in een mandje. Dat mandje is dan de kribbe.
Ik zette er een foto van op Facebook. Toen wilde iedereen zo’n Jozef en Maria en Jezus.
Moraal kreeg heel veel bestellingen. Maar het moet wel leuk blijven he? Ze is er inmiddels mee gestopt. Het is ook niet leuk als je in de zomervakantie de zoveelste Jezus moet gaan zitten haken.
Dus ik heb een collectorsitem. Omdat Moraal niet voor niks Moraal heet, is ze nu bezig met de drie koningen om m’n kerstgroep compleet te maken. (Voor mij wel, ja.) Ik begreep dat Caspar af is. Ik denk niet dat Balthasar en Melchior nog komen voor de kerst. Maar dat geeft niks. De kerstgroep is geduldig. En ik nog meer.
Over tig jaar of wat zal hij wel compleet zijn, denk ik.
Ik moet nog een weekje werken. Of nou ja… twee dagen les, één dagje winter-Efteling en een dagje kerstviering met kids en collega’s.
Daarna ga ik kerstvakantie vieren.
Met Lief onder de boom liggen, denk ik.
Ik wens jullie fijne dagen en tot graag in het nieuwe jaar.
Maak het mooi.
Ferme vrouw | schrijft verhaaltjes | (Sinterklaas)-theater | docente | concerten | festivals | heimwee | wielrennen kijken | sushi | kaas | rosé & thee
Kamp
Waar ik dus totaal niet aan gedacht had toen ik ging solliciteren op mijn nieuwe baan, was het feit ...
