Blog

Iets leuks.

Author: Lien

De laatste weken zijn aangebroken. Het aftellen is begonnen. Afgelopen vrijdag hadden we de laatste lessen.
Onze klas zwoegt nog even op de proefwerkweek. Er moeten her en der nog wat onvoldoendes weggewerkt worden.

‘Juf, gaan we wat leuks doen?’ Het was afgelopen week de meest gestelde vraag.
Vroeger kwam dan de videokast uit de hoek. Tegenwoordig spelen we Kahoot op de iPad of kijken we DVD. Wel in het thema van de lessen natuurlijk he? Of iets uit het sociaal/maatschappelijke genre.
Ik beloofde dat we dat donderdag zouden doen. De laatste les Nederlands.

Mijn klas had een beetje pech. Plotseling moest er nog een observatie van een leerling plaatsvinden. Ik kreeg dat woensdagavond te horen. Het was echt last-minute. Maar erg belangrijk.
Dus plande ik, ondanks dat ik ze ‘wat leuks’ beloofd had, toch maar een redelijk normale les in.
We zouden oefenen voor de proefwerkweek. Begrijpend lezen.
Ik voorzag al een hoop gemopper als ik van m’n plan zou afwijken. Dus ik bereidde me op het ergste voor.
Scheldkanonnades. Verwensingen. Blokkades. Vuisten op tafel en zo.

‘Jongens, ik heb jullie beloofd wat leuks te gaan doen. Dat gáán we ook nog doen. Maar nu gaan we nog één keertje goed oefenen voor de proefwerkweek’.
Het bleef stil. Geen gemopper. Geen zucht. Geen enkel woord van onvrede.
‘Huh?’
De observatie-juf achterin was net zo verbaasd als ik.
Ik wachtte nog heel even. Misschien viel het kwartje wat later en zou ik na een paar seconden pas afgemaakt worden.
Maar er gebeurde niks.

‘Lees de tekst zorgvuldig door en lees de opdrachten goed. Ik loop rond zodat jullie nog vragen kunnen stellen’.
Daarna kwam nummer twee op de lijst van meest-gestelde-vragen:
‘Is het voor punt?’

Kinderen werken hard voor een punt. Mijn tas zit vol met nakijk- en corrigeerwerk wat deze week nog af moet. Ik besloot dat ik er niet nóg meer bij wilde.
‘Nee. Het is niet voor punt. Jullie mogen het ook zelf nakijken met het antwoordblad. Ik zou het fijn vinden als jullie er wel serieus aan werken’.

Nou. En toen gingen ze aan de slag.
Niemand vroeg meer of we nog ‘wat leuks gingen doen’.
Niemand pinde me vast op mijn loze beloftes.
Niemand mopperde.
Niemand was boos.
Er was geen ruzie.

Het was fijn.
Het was rustig.
Iedereen werkte zich het schompes.
Ze stelden vragen en wachtten rustig op hun beurt.
Iedereen was lief.
De observatie-juf zat er een beetje voor spek en bonen bij. Of misschien ook niet…
Ik kon ze wel kussen, mijn lieve klasje.

Ze zijn altijd braaf hoor, het eerste uur. Dan slapen ze namelijk nog half. Ze hebben nog niet gegeten dus de suiker kan z’n werk nog niet doen.
Mensen die het zesde of het zevende uur lesgeven aan deze groep zijn de pineut. Dan is de koek op. Het hek van de dam. Dan zijn de rapen gaar. En de Ritalin uitgewerkt.

Ze zitten midden in de proefwerkweek nu. En die is woensdag afgelopen.
We moeten nog ‘iets leuks’ doen. Want dat heb ik beloofd.
En beloofd = beloofd.

Ik denk dat ik maar een taart ga halen.
Om te vieren dat ze vakantie hebben.

de Man van de Jassen.

Author: Lien

Ik sta tegenwoordig regelmatig in een garderobe.

‘Oh jee, Lien toch! Wat is er gebeurd?’

Ik kom de laatste tijd vaak in een leuke tent. Er is een podium. Er werken leuke lieve mensen en er worden vette feesten georganiseerd.
De garderobe ziet er uit als een abattoir. Witte tegels en heel veel haken. Lees meer

Grote Grijze Keizer

Author: Lien

Afgelopen zaterdag was mijn vader, samen met nog drie jubilarissen, 50 jaar lid van het gilde. Er was groot feest. Maanden geleden kreeg ik al een uitnodiging. Of zaterdag 25 juni toch echt vrij wilde houden.
Een paar jaar geleden was er ook al een gedenkwaardige dag, omdat papa 40 jaar Keizer was. Dat is best lang.
Dat betekent dat ik ook al ruim 40 jaar Sissi ben. Een grapje van een gildebroeder. Toen vond ik het verschrikkelijk. Nu kan ik er om lachen. Lees meer

Bucketlist

Author: Lien

Op facebook circuleert een bucketlist. Een lange lijst van dingen die je ‘ooit nog eens zou móeten doen in je leven’. Als je één van die dingen gedaan hebt, moet je daar een hartje achter zetten.
Als je dat hebt gedaan, moet je de lijst delen op Facebook. Lees meer

Festival Cultura

Author: Lien

Afgelopen donderdag heeft ons schooltje maar weer eens bewezen hoe een kort maar heftig weekje kan leiden tot een fantastisch spektakel.

Het was voor iedereen nieuw. Normaal gesproken werken we aan een voorstelling. Dit jaar ging het anders.
We organiseerden een heus festival; Festival Cultura.
Door enorme inzet van leerlingen en docenten zijn we meegevoerd naar allerlei landen. Lees meer

ramadan

Author: Lien

Een maand lang geen eten, geen drinken, geen medicijnen, niet roken, niet vloeken, geen onaardige dingen zeggen en niet vechten tussen zonsopgang en zonsondergang.
Als juf kan ik natuurlijk niet anders, dan daar reikhalzend naar uitkijken.
Leerlingen die lief zijn voor elkaar en hun schoolse plicht keurig vervullen. Met respect voor alle docenten. Joepie! Lees meer

Watergang

Author: Lien

In het hele land werd code oranje of rood afgegeven door het KNMI. Maar dat gold niet voor onze vakantiebestemming. Het was 24 graden en op het terras zijn we verbrand.
Het was ons gewoon gegund.

Ik ging voor het eerst sinds 14 jaar een weekend weg.
We zaten in Watergang. Dat ligt onder de rook van Amsterdam. Tenminste, als de wind uit het zuidoosten komt.
Watergang is een heel klein dorp. Niet echt bruisend. Wel erg mooi. Er is veel water, veel vogels en prachtige, ongerepte natuur.
Mensen wonen er doorgaans in woonarken en er rijden heel veel bussen. Naar Purmerend en Amsterdam.

We hadden grote plannen, Moraal en ik. We zouden naar Amsterdam gaan om enorm cultureel verantwoorde dingen te doen. We zouden naar het Rijksmuseum. We zouden in een bootje varen en naar Body Worlds.
We zouden kijken of er nog tijd over was voor een stadswandeling en leuke bezienswaardigheden. We zouden alles doen wat toeristen in Amsterdam ook doen.
We zouden souvenirs kopen en kaartjes sturen. We zouden niet kijken naar calorieën en zoveel wijn drinken als we op konden.
Er waren zelfs borrelnoten.

Ik kreeg schandalig veel berichtjes via sms, app en mail. Succeswensen. Sterktewensen. Aanmoedigingen. Gelukwensen. Lovende, verzachtende, zalvende woorden. Alsof ik dood zou gaan dit weekend.
Maar we gingen alleen maar even testen. Of ik nu écht voorgoed verlost ben van heimwee.

Vrijdagavond maakten we kennis met Hennie. Hennie is een soort Mamaloe. Ze is de eigenaar van de pipowagen waar we logeerden. Hennie was gruwelijk in de weer. Alles kon en alles mocht.
Hennie verzamelt schapenvachtjes. En ze heeft verstand van interieur en wonen. Alles even stijlvol. Kan zó in de VT Wonen.
Hennie heeft een vette tuin met dubbelgezoomde Barnevelders en een gigantisch insectenhotel. Het tuinhekje is voorzien van een koeienbel.
Ze maakt ook geweldige ontbijtjes. Met wraps, croissants, sandwiches, ei, yoghurt, smoothies en vers fruit. Hennie is lief en kalm. Heel fijn.

We leenden twee fietsen van Hennie en besloten naar STROOP te fietsen. Een half uurtje naar Amsterdam Noord.
STROOP is een leuk, gezellig en lekker restaurant. Biologisch, kindvriendelijk en erg creatief. We speelden een pubquiz, gepresenteerd door Jongste Broer. Hij werkt bij STROOP.
We bakten er niet veel van, terwijl we toch heel veel goed hadden. Ik denk dat de gemiddelde Amsterdammer slimmer is dan wij. Of misschien waren we met z’n tweeën kansloos tegen teams van vijf. Dat kan ook.
Het mocht de pret niet drukken.

Van dat culturele plan in Amsterdam kwam niet veel. Wel bezochten we Body Worlds; een tentoonstelling over geluk en hoe dat dan precies werkt in lichaam en geest.
Verder hebben we gegeten, gedronken, gelezen en geslapen.

Ik heb niet gezeurd dat ik naar huis wilde. Ik heb geen buikpijn gehad.
Ik wilde niet weten hoe laat we uit de pipowagen moesten. Ik sliep als een roosje.
Ik was gelukkig. Het was relaxt en fijn.

Geen minuut heb ik last gehad van heimwee. Ongekend.
Ik denk dat ik er voor eens en altijd vanaf ben.

Pipowagen

Author: Lien

Als jullie dit lezen ben ik een weekend weg.

Het is best bijzonder dat ik een weekend weg ben. Dat doe ik nooit. Ik vind er geen hol aan. Ik ben veel liever thuis.
Weekendjes of vakanties met vriendinnen heb ik nooit gekend. Ik ging met m’n vriendjes wel weg. Ik deed dat niet voor mezelf. Ik deed dat omdat het zo hoorde.
Veertien jaar geleden was ik voor het laatst op vakantie. Het was de hel op aarde. Ik besloot om nooit meer te gaan. Lees meer

Boodschappenlijstje

Author: Lien

Ken je dat? Spreuken die met de hand op papier geschreven worden? Of eigenlijk getekend. In allerlei lettertypes.
Handlettering heet dat.
Het gaat meestal om diepzinnige zinspreuken. Levensmotto’s. Wijsheden. Dingen die ook op een tegeltje kunnen.
Ik zie ze voorbij komen op Facebook. Het zijn vaak vrouwen op leeftijd die in handlettering een hobby gevonden hebben. Of in ieder geval, deze vrouwen posten dit soort werk op facebook.
Eigenlijk is het niet helemaal mijn kopje thee. Het is zoetsappig, braaf en absoluut niet stoer of ferm.

Toch heb ik afgelopen woensdag een workshop gedaan. Met collega’s.
Niet zozeer omdat ik zin had in zo’n gezapige spreuk op papier gemaakt door mezelf. Wel omdat ik zin had in een leuke avond. Bovendien is de gezelligheid van mijn collega’s altijd zo optimaal, dat het niet echt uitmaakt wat je aan het doen bent.
Ik heb met ze geboerengolft en gebierfietst. We stonden best voor schut. En toch was het leuk.
Mijn collega’s zijn lief. Ik moet vaak met ze lachen.
Het lijstje hing al een poosje in de docentenkamer. Ik besloot me in te schrijven.
Onderaan het lijstje stond: ‘Verzin vast een spreuk die je wil gebruiken’.

Nou. En daar ging het al mis. Ik had niks. Ik had er wel over nagedacht. Ik zocht op Pinterest en spitte de mooiste songteksten door. ‘Beter goed gejat dan slecht verzonnen’, dacht ik. Ik kwam tot de conclusie dat álles wat je dan ook bedenkt, weeïg en zoetig overkomt in handlettering.
Ik was op zoek naar iets grappigs of stoers. Iets stouts of fouts.
Maar alles wat ik bedacht zou er tuttig uitzien in sierletters en met hartjes er omheen.

‘Je moet een boodschappenlijstje doen’. Het idee kwam van Leuke Jongen. Het was eigenlijk een grap. Maar ik vond het een goed plan.
Hij schreef wat hoognodige boodschappen op. Recht uit het hart.

Met het lijstje stond ik afgelopen woensdag in de docentenkamer. De handletteringjuf was leuk. Ze legde uit wat we moesten doen. En toen kwam het aan op onze creativiteit.
Handlettering vergt heel veel precisie, geduld en tijd. En het moet netjes. Ik ben daar niet zo goed in.
Het duurde even voordat ik bedacht had wat, en hoe ik het ging doen.
En toen moest ik toch echt aan de slag. Ik tekende en arceerde me te pletter. Het voelde een beetje als een lange vergadering. Dan zit ik ook altijd te tekenen. Niet uit desinteresse. Ik kan gewoon beter luisteren als ik ondertussen doodles maak. En ik ga niet zitten kletsen met anderen. Beter voor iedereen.
De tijd vloog voorbij.

Of het gezellig was? Nou, ehm…. Het enige wat je hoorde was het geluid van potlood op papier, hoe gumsel weggeveegd werd en geknaag op komkommers en wortels.
Af en toe een diepe zucht.
Er werd nauwelijks gekletst. Alleen maar hard geschetst.
Bijzonder hoor. Elf vrouwen die normaal gesproken hun kwek niet dicht kunnen houden, stil krijgen.
En ja. Het was gezellig.

Iedereen maakte een kunstwerkje. Allemaal even mooi.
Levensmotto of niet.
Want zelfs mijn boodschappenlijstje leek een kunstwerkje.

Non.

Author: Lien

Regelmatig kom ik op Facebook dingen tegen die echt nérgens op slaan. Bepaalde tests bijvoorbeeld, die antwoord geven op de meest interessante en belangrijke levensvragen. Welke Griekse God jouw voorvader is. Wat je missie op aarde is. Wie er in de hemel over je waakt en welke iconische schoonheid je bent.
Wat je pornonaam zou zijn. Welk nummer U2 eigenlijk voor jou geschreven heeft. Of welke score je karma is op een schaal van 0 tot 100%.

Hoe stom ze ook zijn, ik maak die tests. Facebook vraagt of je ze wil publiceren op je tijdlijn. Dat wil ik nooit. Want dan zien anderen dat ik werkelijk niets beters te doen heb. En daar is Facebook niet voor. Facebook is ervoor om te laten zien wat voor een geweldig leven je hebt. Vol vrienden en leuke activiteiten. Vol foto’s van gezelligheid en geluk.
Bovendien stoor ik me aan het feit dat ik tests van anderen te zien krijg. Meestal dan. Want soms zijn ze wél leuk. Soms klopt de uitslag zo verschrikkelijk NIET, dat het weer grappig wordt.

Zo deed ik een test over welk beroep ik in een vorig leven had. Facebook moest er even over nadenken. Ik blijk dus vroeger non geweest te zijn.
Ik. Die vroeger zo’n hekel had aan de kerk (ik moest elke week mee van m’n ouders) en die, toen ik in de brugklas zat, vroeg aan Meneer Pastoor wie ik nou moest geloven. Hij, die predikte over God of de geschiedenisjuf, die me leerde over Darwin?
De pastoor gaf me snel uitsluitsel. ‘Lieneke’, zei hij kalm en langzaam, ‘Je moet geloven wat je zelf denkt dat klopt.’ Ik besloot te gaan voor mijn geschiedenisjuf.
Vanaf toen ben ik amper in de kerk geweest. Eigenlijk alleen nog met begrafenissen en de intocht van Sinterklaas.

Toch werd ik jaren later wel ‘fan’ van Maria.
Ik heb een paar beelden van haar. Ik maak foto’s als ik haar tegenkom. Ik heb verschillende Maria-goodies verzameld in de loop der jaren. Pennen en buttons en armbandjes en zo.
Maria is mooi. En lief. Beelden huilen echte tranen. Ze is maagd, maar ze heeft wel een kind. Mysterieus dus. Verder ze staat gewoon leuk onder een stolp en beurt ze mijn toilet een beetje op.

Non dus.
Ik geloof dat dat wel een en ander verklaart.
Mijn liefde voor Maria en het feit dat ik lid ben van een appgroep die ‘Vrome Vrouwen’ heet. Het is echt waar. We zijn met z’n vieren en fietsen in de zomer van terras naar terras. Als we onderweg een kapelletje tegenkomen, steken we een kaarsje aan. Voor iedereen die we kennen.

Dyonisus is mijn Griekse voorvader. Mijn missie op aarde is ‘mensen helpen’. Michael (de aartsengel welteverstaan) waakt over mij in de hemel. Qua iconische schoonheid word ik vergeleken met Marilyn Monroe.
Als ik nog ooit pornoster word, moet ik Tracy Screamalot heten. En ‘I will follow’ schreef U2 eigenlijk voor mij.

Mijn karma-score is 98%.
Het zou zomaar kunnen. Dat ik non was in een vorig leven.

Ave.

Iets leuks.

de Man van de Jassen.

Grote Grijze Keizer

Festival Cultura

ramadan

Watergang

Pipowagen

Boodschappenlijstje

Non.

Over mij

RECENTE BERICHTEN

Follow Me

Twitter