Waar ik dus totaal niet aan gedacht had toen ik ging solliciteren op mijn nieuwe baan, was het feit ...
Het is natuurlijk onvermijdelijk; kennismaken op je nieuwe werk. Het moet. En het is goed. Maar het ...
Op de dag dat ‘Koffietijd’ haar laatste uitzending had en Olga Commandeur haar laatste stapjes o...
Elk jaar sluiten we met leerjaar 2 het schooljaar af op Aquabest. En elk jaar is het een beetje spor...
Hij is een beetje anders dan we gewend zijn van hem. Er staat een microscoop voor z’n neus en hij heeft zojuist een prachtig preparaat gemaakt.
Met zorg schraapte over hij zijn eigen wangslijmvlies.
Het roerstaafje wat hij daarvoor gebruikte, heeft hij nog in zijn mond. Hij bijt er zachtjes op en tegelijkertijd staart hij door het raam naar buiten. Lees meer
Ik was een jaar of vijf denk ik. Mama, oma Kaatje en ik waren bij de V&D.
We zouden met de lift naar boven gaan.
Het was druk bij de lift. Toen hij eindelijk aankwam drongen een paar mensen zich naar binnen. Ik bewoog mee met de massa. Ik kan me nog een kinderwagentje herinneren wat ook naar binnen moest. Het was nogal een gedoe.
Toen de lift volgepropt stond gingen de deuren dicht.
‘Oh nee, Lieneke!’ hoorde ik m’n moeder roepen. Maar het was te laat. Lees meer
Koningin Maxima wil graag dat er meer muziekles gegeven gaat worden op de basisschool. Muziekles traint gebieden in de hersenen waardoor je je beter kan inleven in anderen. Je hersenschors wordt dikker, waardoor je ook beter wordt in taal en rekenen. Ik geloof dat dat ook de bedoeling is van onderwijs… Lees meer
Ik hou ervan. Valentijnsdag.
Elk jaar weer spannend. Of er ergens een stille aanbidder zit te hunkeren. Of de bloemist nog aan de deur komt. Hoeveel kaarten er in de brievenbus liggen.
Het resultaat is elk jaar enigszins, nee, ronduit teleurstellend.
Drie jaar geleden kreeg ik er één. Een anonieme Valentijnskaart. Ik heb hemel en aarde bewogen om erachter te komen van wie die was.
Eerst verdacht ik natuurlijk Moraal, Q of BigMouth. Moraal doet zoiets niet. Dat wist ik eigenlijk wel. Maar ja. De rest bleef bij hoog en laag beweren dat ze er echt, écht, ECHT niet achter zaten. Zelfs toen ik huilde, bleven ze erbij dat die kaart niet van hen kwam.
Toen heb ik Jongste Broer gebeld. Die werkte in die tijd als postbode. Ik vroeg me af of je aan het stempel kon zien waar de kaart vandaan kwam. Het antwoord was negatief.
Ik besloot te gaan voor een uitgebreide kaart-analyse, uitgevoerd door mezelf.
De kaart was mierzoet. Hardroze. Met een iets té blij beertje. Dat beertje had een trosje hartjes-ballonnen in z’n pootje. Op z’n buikje stond een rood hartje. Er lag ook een pakje met roze hartjes-cadeaupapier naast hem. Het beertje zei: ‘To my sweet Valentine!’
De afbeelding getuigde van wansmaak. Van weinig creatieve geest. Van geen eigenheid. Van cheesy.
Deze kaart was niet gekocht. Deze kaart kwam onder uit een doos van zijn moeder, denk ik. Of hij is van zijn zusje. Van negen.
‘Het zal wel een boer zijn’, dacht ik nog.
Dat is natuurlijk heel erg bevooroordeeld. I know. Foei! Ik heb echt niks tegen boeren. Maar boeren (zoals ik ze zie in Boer zoekt Vrouw) zijn ook altijd een beetje ehm.. niet-zo-van-de-smaak. Het maakt ze allemaal niet zoveel uit hoe dingen zijn vormgegeven. Als het maar praktisch en doeltreffend is. En dat is prima. Maar niet met Valentijn.
Na mijn zoektocht naar de afkomst van de kaart en analyse van de afbeelding, vroeg ik me serieus af of ik nog wel wilde weten van wie die kaart kwam. De Inspector Gadget inside drong zich enorm op. Ik moest en zou weten van wie die kaart was.
Ik besloot nog één rondje te doen. Handschrift- en inhoudelijke tekstanalyse. Ook door mezelf.
Waarschijnlijk heeft hij uren nagedacht over wat er op de kaart moest. Over hoe hij mijn hart het best zou kunnen veroveren.
De tekst luidde:
‘Lien,
Jij bent mijn Valentijn’.
Dat was alles. Voor de zekerheid checkte ik nog de achterkant.
Leeg.
Nou goed. De tekst stond schots en scheef halverwege de onderkant van de kaart, maar was wel in stijgende lijn geschreven. Ik bedoel: Links onderaan begonnen, rechts halverwege de kaart geëindigd. De schrijver was dus positief ingesteld.
Hij heeft waarschijnlijk ongelooflijk z’n best gedaan. Lief. Heel lief.
Een echt jongens/mannenhandschrift. Beetje houterig. Dus motorisch niet helemaal ontwikkeld. Geen spelfouten. (Kan ook haast niet met die hoeveelheid tekst).
Ondanks dat het waarschijnlijk mijn type toch niet was, wilde ik persé weten wie me die kaart stuurde. Tegen beter weten in deed ik een oproep op Facebook. Alsof hij daar zou reageren… Nee dus.
Nou. Dan niet meneer. Maar weet wel: Je weet niet wat je mist!
Sinds ik schrijf voor de krant heb ik mijn verhaaltjes een lange poos op woensdag gepubliceerd. Maar al vanaf dag 1 waren jullie het daar niet mee eens.
Ik kreeg boze en teleurgestelde reacties. Het leven was niet meer zoals het was.
De klachten waren niet van de lucht.
Jullie mopperden en vonden het stom. Dat staken jullie niet onder stoelen of banken.
Wekelijks mails, appjes en reacties onder de verhaaltjes op woensdag op FB.
Zelfs in de supermarkt en bij de bakker werd ik er op aangesproken.
En eigenlijk was ik het met jullie eens. Maar ik dacht dat het beter zou zijn om samen met de krant te publiceren. En niet eerder of later.
Ik dacht dat het allemaal wel los zou lopen. Dat jullie even zouden mopperen en vervolgens weer vrolijk door zouden gaan met het leven. Dat we gewoon allemaal even moesten wennen aan het idee.
Dat de woensdag heus niet zo erg is, maar dat het gewoon even in ons systeem moest integreren.
En dat het allemaal wel goed zou komen.
Niets was minder waar. Tot afgelopen week kreeg ik regelmatig nog vragen en opmerkingen. Allemaal hadden ze te maken met de zondag. Jullie konden er niet aan wennen. Jullie hebben erg je best gedaan hoor. Iedereen heeft het geprobeerd.
Ik ook. Maar het is niet goed gekomen.
We zitten ons allemaal een beetje unheimlich te voelen op de woensdag.
Ik ook. Heel erg.
Ik heb daarom besloten om voortaan weer gewoon op zondag te gaan publiceren op de site.
Dan is iedereen weer blij.
En ik het allermeest.
Na de vakantie is het zover. Dan komt er weer gewoon een verhaaltje op zondag. En de week daarna ook. Voor altijd.
Of nou ja, zolang ik zin heb dan he?
Fijne zondag!
Ja. Ik vind carnaval leuk. Maar oprecht leuk. Ik vind het leuk om iets op m’n hoofd te zetten. En ik vind het leuk om te stappen. Om mensen die ik nooit tegenkom, die ene keer per jaar weer eens te zien. En om nieuwe mensen te ontmoeten.
Ik heb wel een hekel aan carnavalsmuziek. Dat wel. En aan dronken mannen die hun handen niet thuis kunnen houden. Of die je niet kan verstaan en stinken naar de zure lucht van de combinatie bier en frikandel speciaal.
Maar ja. Je kunt niet alles hebben in het leven he? Lees meer
Ik ben dol op leuke, korte, kleine versjes en gedichtjes. Ik ben altijd een beetje jaloers op mensen die zoiets goed kunnen. Ikzelf ben een hark wat dat betreft.
Als we vroeger op school een poëzie-opdracht kregen begon ik alweer te zuchten. Ik heb dat gewoon niet. Dat poëtische.
Ik geef Nederlands en zie dat leerlingen bij ons op school poëzie gewoon moeilijk vinden. Voorbeelden in het boek zijn vaak te abstract en als ze dan zelf aan de slag moeten wordt het pas écht lastig.
Ik pak er meestal iets toegankelijks bij. Wat ik zelf ook leuk vind. Korte, grappige of mooie versjes.
Zelf een versje of gedichtje schrijven blijft een drama voor onze leerlingen.
Veel kinderen met autisme snappen de bedoeling en verbeelding van poëzie niet. Laat staan dat ze zelf iets kunnen bedenken.
Ik reken het meestal gewoon goed.
Ik had natuurlijk, net als iedereen, wel poëziealbums. Ik noemde ze gewoon ‘poeziealbum’. Zonder de puntjes op de e.
Ik heb er een paar. Telkens als ik een nieuw album uit mocht zoeken werd ik daar blij van. M’n tantes, de juf en klasgenoten zagen me alweer aankomen. Ik was er zuinig op. Als mensen leuk genoeg waren, mochten ze er in.
Fixkes zong er een liedje over: ‘Gij komt in mijn poëziealbummeke’.
Als ik in het album van een ander mocht schrijven, deed ik dat altijd netjes.
M’n moeder zat naast me. We tekenden lijntjes met potlood en liniaal om te voorkomen dat ik schuin omhoog ging schrijven. Ik zocht een gedichtje uit m’n eigen album uit wat ik het leukst vond.
Ik was altijd een beetje bang om fouten te maken, want krassen was uit den boze. Een ‘ik-heb-een-foutje-gemaakt-streepje’ onder de foute letter ook. Tipp-ex hadden we geloof ik niet.
Met zorg zocht ik poëzieplaatjes uit en op de linker bladzijde moest er ook wat in een hoekje. ‘Tip Tap Top mijn pen is op’. Of ‘Al woon je in Marken, trouw nooit met een varken’. Zoiets.
De eerste letter van m’n naam maakte ik ook heel mooi. Met goud en hartjes.
Als het klaar was, gumden we met zorg de potloodlijntjes weer uit.
Zoals ik zuinig was het poëziealbum van anderen, wilde ik ook dat mensen zuinig waren op het mijne. Helaas was dat wel eens een teleurstelling.
Ik gaf ooit mijn album aan een jongen. Ik vond hem leuk en het was ‘aan’ tussen ons.
Maar ik geloof niet dat zijn moeder naast hem ging zitten.
Het was een stom gedichtje. Heel slordig geschreven en hij had gekrast. Er zat ook geen plaatje bij. Ik kon wel janken.
Voorzichtig knipte ik die bladzijde eruit. Ik had er niet aan gedacht dat er op de achterkant van zijn geklieder, een prachtig versje stond. Kak.
De verliefdheid was meteen over. Ik heb het daarna meteen uitgemaakt.
Sukkel.
Tegenwoordig zie ik nooit meer poëziealbums voorbij komen. Maar ja, ik kom ook niet echt met de doelgroep in aanraking. M’n neefjes zijn stoer dus die hebben geen poëziealbummekes. Ik heb geen nichtjes. En ik werk met 12- tot 15-jarigen.
Die vinden dat way to kinderachtig.
Gelukkig is het komende week poëzieweek.
Kan ik m’n hart weer ophalen.
Bandjes boeken.
Heel erg lang geleden deed ik de programmering van jongerencentrum Via Via. (Tegenwoordig heet het Ramblaz). Bandjes boeken voor de zaterdagavond. Ik heb oneindig veel cassettebandjes en cd-tjes beluisterd. Ik heb veel leuke dingen voorbij horen komen. En ook veel bagger.
Later, toen ik daar een beetje klaar mee was, ben ik datzelfde werk gaan doen voor een festivalletje. Drieduizend bezoekers. Op het terrein van een woonvorm voor gehandicapten. Heel klein en kneuterig. Het was welbekend in de omgeving en altijd gezellig. Het programma was leuk voor iedereen. Overdag gericht op de bewoners, ’s avonds gingen de echte festivalgangers los.
Het clubje programmeurs kon het altijd goed vinden met elkaar. De vergaderingen waren feest en eindigden altijd in het café.
Tot Racoon hun demo instuurde.
Racoon was nog niet bekend. Op de demo stond ‘Feel Like Flying’. Ik was meteen onder de indruk. Ik liet de demo horen aan Middelste Broer. Hij heeft veel verstand van nieuwe muziek en was enthousiast.
We zijn samen gaan kijken. Het was de openingsact van een klein evenement in de buurt. We betaalden ƒ 2,50 entree en kregen een stempel. Het was niet druk, er stonden ongeveer 100 mensen in een veel te grote tent. Ik kocht hun eerste cd-tje en werd officieel fan. Ik kreeg er ook een sticker bij. Die plakte ik op m’n auto.
In de volgende vergadering opperde ik de band te boeken. Ik vertelde enthousiast dat ik ze gezien had, en dat het echt de moeite waard was. Natuurlijk. Niemand kende ze nog. Maar ik wist zéker dat het te gek ging worden.
De rest van de club twijfelde. Er waren andere bands die ook geschikt waren en we moesten keuzes maken.
Met de stemming ging het mis. Racoon haalde het niet. Imca Marina wel. Ik was op m’n teentjes getrapt. Eigenwijs volk.
Een paar maanden later waren we bezig met de opbouw van het festival. Het was een week voor aanvang. Op de radio werd ‘Feel Like Flying’ 3FM-megahit. De plaat werd de hele week elk uur gedraaid.
Ik kon wel janken.
De rest van de commissie baalde ook. Eigen schuld. ‘Je moet ook niet naar mij luisteren!’, riep ik nog verbitterd. Ik was er ziek van.
Het festival bestaat niet meer. Gebrek aan geld en vrijwilligers. Eeuwig zonde.
Racoon werd een grote jongen en hun muziek werd anders. Tammer en her en der wat gezapig. Ik vond er niet veel meer aan. Ik was al eerder afgehaakt, maar toen er een Nederlandstalig hitje kwam, was ik officieel fan-af.
Een paar jaar later kwam ik de zanger van Racoon tegen. Het was ergens backstage. We raakten aan de praat en ik vertelde gefrustreerd mijn verhaal. Het heeft altijd hoog gezeten. Hij moest lachen en kon zich voorstellen dat ik baalde. ‘Tja, het leven van een programmeur gaat niet over rozen’, zei hij nog. Dooddoener.
We dronken een biertje en ik mocht met hem op de foto.
Een schamele troost.
Zaterdagavond ben ik weer eens bij een bandje gaan kijken. Onbekend. Maar wel heel goed. Ze doen knappe dingen.
Het bandje heet Unkh. Ga ze zien.
Als ik ergens programmeur zou zijn, zou ik het wel weten…
Tijd voor een confessie. Ik zit op Tinder.
Niet omdat ik een man zoek, maar wel omdat ‘een bepaald iemand’ me vertelde dat het héél vermakelijk is. Tinder is in mijn ogen voor sneue, kansloze vrijgezellen die op een andere manier niet aan de man of vrouw kunnen komen. Maar aangezien we wel zin hadden in een avondje lol, heb ik de app geïnstalleerd. Lees meer
Ik maak ze eigenlijk al een paar jaar niet meer; goede voornemens. Ik ben een beetje een slappe Harry en goede voornemens leiden bij mij slechts tot teleurstellingen. Ik hou niks vol. Tenminste, niet lang genoeg. Lees meer
Ferme vrouw | schrijft verhaaltjes | (Sinterklaas)-theater | docente | concerten | festivals | heimwee | wielrennen kijken | sushi | kaas | rosé & thee
Kamp
Waar ik dus totaal niet aan gedacht had toen ik ging solliciteren op mijn nieuwe baan, was het feit ...
