Welgeteld 1 keer ben ik er geweest. Eén keer.
Twee jaar geleden werd ik uitgenodigd door Nachtje. (Ik noem haar ‘Nachje’. Dat is Limburgs voor nichtje.) Vrijkaartjes via haar lover.
Nooit meer naar Lowlands.
Waar ik dus totaal niet aan gedacht had toen ik ging solliciteren op mijn nieuwe baan, was het feit ...
Het is natuurlijk onvermijdelijk; kennismaken op je nieuwe werk. Het moet. En het is goed. Maar het ...
Op de dag dat ‘Koffietijd’ haar laatste uitzending had en Olga Commandeur haar laatste stapjes o...
Elk jaar sluiten we met leerjaar 2 het schooljaar af op Aquabest. En elk jaar is het een beetje spor...
Welgeteld 1 keer ben ik er geweest. Eén keer.
Twee jaar geleden werd ik uitgenodigd door Nachtje. (Ik noem haar ‘Nachje’. Dat is Limburgs voor nichtje.) Vrijkaartjes via haar lover.
Ik houd niet van dansfeestjes.
Vorige week kwam ik door omstandigheden op Solar terecht.
Solar is een dansfeestje. Aan het water. Het idee is leuk. Artistiekerige aankleding en met het zonnetje erbij prima te doen.
Maar ja. Het was uitverkocht, benauwd, het had ernstig geregend (met hagel en alles) en het was zompig. Het verrotte gras stonk gruwelijk.
Het gebeurt niet snel. Maar ik was in shock. Ik ben er nét een beetje van bekomen.
Ik heb bijna gehuild. Van gruwel.
Afgelopen vrijdag was onze laatste schooldag. Zoals altijd is er dan een plenaire bijeenkomst.
Meneer de Directeur maakte een mooie Prezi. Hij vertelde over het afgelopen schooljaar. Wat we allemaal gedaan hebben. Over de positieve reacties van ouders van leerlingen die onze school verlaten hebben. De nieuwe ontwikkelingen en de stand van zaken. En over de dingen die nog komen gaan.
Het was lang geleden dat ik op de stort was. (Ik kan niet zo goed tegen het woord ‘Milieustraat’)
Pa doet meestal dat soort zaken. Maar ik had zo weinig… dit keer deed ik het wel even zelf.
Goed. Ik ben dus al een poosje veertig. Maar er moest nog een feestje komen.
Ik wilde het eerst niet vieren. Of ja, ik wilde het wel, maar ik had geen zin in gedoe. En feestjes organiseren, dat gaat nog wel, maar de voorbereiding en het uitvoeren is écht heel veel gedoe.
Goed. Linda en de Volkskrant. Allebei een serie over heimwee. Allebei mijn hoofd op een foto.
Hmm. De Mevrouw van de Volkskrant wist niet zeker of de Volkskrant het daar wel mee eens was.
Ik moest even wachten maar vorige week kwam er uitsluitsel.
De Mevrouw van de Linda belde of ik mijn maten door wilde geven. Van mijn bovenlijf.
‘Maten? Hoezo? Krijg ik kleding van jullie aan dan?’
Ik kreeg het al een beetje benauwd. ‘Ja hoor, wij doen de styling’.
‘Oh. Nou goed dan’. Ik vond het al een stuk minder leuk. Ik gaf m’n maten door en hing op.
Sophie stuurde me een linkje. Linda Magazine zocht mensen met gruwelijke, ziekmakende heimwee.
Ik voelde me natuurlijk meteen aangesproken. Maar om nou meteen in de Linda te gaan staan? Ik wist het niet.
De Linda. Met een oplage van 200.000 exemplaren. Eh… dat is best veel.
Ik ben natuurlijk de leukste tante. Tenmiste… dat zeggen ze.
M’n neefjes zijn allemaal m’n lievelings en knutselmiddagjes zijn doorgaans erg gezellig. Met M&M’s en blikjes drinken en plaatjes op verzoek enzo.
Alles kan en alles mag. Zoals dat hoort bij de Leukste Tante.
Ferme vrouw | schrijft verhaaltjes | (Sinterklaas)-theater | docente | concerten | festivals | heimwee | wielrennen kijken | sushi | kaas | rosé & thee
Kamp
Waar ik dus totaal niet aan gedacht had toen ik ging solliciteren op mijn nieuwe baan, was het feit ...
